Stefański Hieronim Julian (1898–1968), księgarz.
Ur. 30 IX w Mikołowie na Górnym Śląsku, był synem Antoniego (zob.) oraz Heleny z Wólkowskich (Wulkowskich, Wołkowskich).
W l. 1903–6 mieszkał S. z rodziną w Brodnicy, następnie uczył się w niemieckich szkołach kolejno w Grudziądzu, Poznaniu, Kępnie oraz Lesznie. W r. 1917, zmobilizowany do armii niemieckiej walczył S. pod Amiens i Verdun, potem zdezerterował. Pod koniec października 1918 dotarł do Grudziądza, gdzie działał w Polskiej Radzie Ludowej. W październiku 1919 przedostał się do Brodnicy i zgłosił ochotniczo do WP; wcielony do Pułku Artylerii Pomorskiej, brał udział w lutym 1920 w przejmowaniu Pomorza, a później w wojnie polsko-sowieckiej 1920 r. Zwolniony z wojska na własną prośbę, w lutym 1921 wrócił do Mikołowa, gdzie działał w Komisji Gospodarczej Dowództwa Obrony Plebiscytu. T.r. wziął udział w trzecim powstaniu śląskim. W r. 1922 pracował w majątku rolnym na Kujawach oraz jako pomocnik nauczyciela w Czersku.
W r. 1923 osiedlił się S. w Poznaniu i podjął naukę zawodu w Księgarni św. Wojciecha przy pl. Wolności 1. W r. 1930 został zastępcą jej kierownika Stefana Gąsiorowskiego; funkcję tę pełnił do wybuchu drugiej wojny światowej. W r. 1936 wybrano go na zastępcę prezesa (Stefana Ostrowskiego) poznańskiego Oddz. Związku Polskich Pracowników Księgarskich. Na początku okupacji niemieckiej, w r. 1939, został powołany przez komisarza niemieckiego na kierownika Księgarni św. Wojciecha. Majątek firmy skonfiskowano na rzecz państwa niemieckiego i do czerwca 1943 był S. pracownikiem tzw. Biura Likwidacyjnego (księgarni). Przy współpracy księgarzy poznańskich Teodora Bielawskiego, Tadeusza Sobaszka, Stefana Szczypińskiego i Stefana Szpingera oraz pomocy pracowników firmy przewozowej «Hartwig» uratował z narażeniem życia ok. dwadzieścia wagonów książek, przeznaczonych przez Niemców na przemiał, pochodzących zarówno z jego księgarni jak też innych wydawnictw, oraz wywiózł je do Generalnego Gubernatorstwa. Wraz z Sobaszkiem uruchomił w Poznaniu niewielką księgarnię z działem dewocjonaliów przy ul. św. Marcina 64, czynną oficjalnie do 8 III 1941 (za opuszczonymi żaluzjami do poł. r. 1942).
Na początku r. 1945 zorganizował S. w Poznaniu nową, uspołecznioną Księgarnię św. Wojciecha (tzw. czerwony św. Wojciech) przy al. Marcinkowskiego 21. Dn. 15 III t.r. otrzymał nominację na kierownika firmy, której uroczyste otwarcie nastąpiło 12 IV. Funkcję kierownika zachował również po przejęciu Księgarni 1 I 1950 przez «Dom Książki». Był wiceprezesem Koła Poznańskiego Związku Księgarzy Polskich; w r. 1946 na Walnym Zebraniu Koła wygłosił referat pt. Krótki rzut oka na działalność poznańskiego księgarstwa w czasie okupacji, który ukazał się t.r. w „Przeglądzie Księgarskim” (R. 26 nr 6). Dn. 1 IV 1954 został kierownikiem Księgarni Rolniczej, a od 1 II 1957 Księgarni Rejonowej nr 1, której podlegało sześć placówek w śródmieściu Poznania. Wyłączony t.r. na kilka miesięcy z aktywnego życia przez chorobę, 1 IX 1958 przeszedł na rentę inwalidzką, ale dodatkowo pracował na 1/3 etatu w charakterze bibliografa w księgarni im. Ewarysta Estkowskiego. Zmarł 15 VIII 1968 w Poznaniu, został pochowany na cmentarzu parafialnym Bożego Ciała przy ul. Bluszczowej. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Odznaką Wzorowego Księgarza.
W małżeństwie zawartym 28 XII 1936 z Anielą Muth (ur. 1903), pracownicą księgarni, S. dzieci nie miał.
Słown. Pracowników Książki Pol., Supl. (H. Tadeusiewicz, bibliogr.); – J.K., Zasłużony księgarz Wielkopolski, „Księgarz” R. 10: 1966 nr 1 s. 65–6 (fot.); Świtała T., Julian Stefański, „Kron. M. Poznania” R. 32: 1965 nr 4 s. 113–34 (fot.); – „Głos Wpol.” 1968 nr 196; „Przegl. Księgar.” R. 26: 1946.
Hanna Tadeusiewicz