Kaliński Hieronim (1792–1860), wojskowy, sędzia, literat. Syn Franciszka i Zofii z Turskich, ur. 30 IX w Grabowczyku w Hrubieszowskiem. Uczęszczał do szkoły w Zamościu. W siedemnastym roku życia zaciągnął się do wojska i służył w artylerii Ks. Warsz. W maju 1809 r. brał udział w szturmie i zdobyciu Zamościa. W czasie dłuższego pobytu za granicą opanował dobrze jęz. francuski i niemiecki. Należał do masonerii polskiej i w l. 1819–20 był członkiem czynnym loży «Kazimierz Wielki». Po zreorganizowaniu wojska polskiego w Królestwie Kongresowym przeszedł do sądownictwa wojskowego. W r. 1824 jako sekretarz audytoriatu prowadził protokół przy sądzie wojskowym nad Walerianem Łukasińskim. Następnie został mianowany audytorem generalnym wojsk polskich w stopniu pułkownika. W l. 1832–4 pełnił rolę pisarza w Najwyższym Sądzie Kryminalnym w czasie wielkiego procesu przeciwko uczestnikom «Nocy Listopadowej», przywódcom powstania i członkom Rządu Narodowego. Zasiadał potem w Sądzie Najwyższej Instancji, a po zwinięciu sądu w r. 1841 mianowany został rzeczywistym radcą stanu i członkiem Warszawskich Departamentów Rządzącego Senatu, najwyższych wówczas organów sądownictwa w Król. Pol. Odznaczony był Orderem św. Anny.
Od młodości przejawiał K. zainteresowanie literaturą i sam pisywał wierszem i prozą utwory tak oryginalne, jak i tłumaczone. Pierwszym jego wystąpieniem literackim był Wiersz na wprowadzenie zwłok ks. Józefa Poniatowskiego (1814). W l. 1817–9 brał udział w redagowaniu „Gazety Wieyskiej”, wydawanej przez Franciszka Ksawerego Grossa, i zamieszczał w niej swoje przekłady z piśmiennictwa obcego. W czasopiśmie literackim „Astrea”, wydawanym przez Franciszka Grzymałę, ukazały się w l. 1821–2 jego Listy o literaturze polskiej, w których zajmował kompromisowe stanowisko w sporze o klasyczność i romantyczność. W r. 1830 wyszła w przekładzie K-ego rozprawka A. W. Schlegla pt. „Porównanie Fedry Rasyna z Fedrą Eurypidesa” (Estreicher niesłusznie przypisuje jej tłumaczenie Erazmowi Komarnickiemu). K. należał do gorących wielbicieli V. Hugo. Wiersze tego romantyka w przekładzie K-ego drukowane były w l. 1842–3 na łamach „Pielgrzyma”, wydawanego przez Eleonorę Ziemięcką. Znajdowały się wśród nich pierwsze, a czasem jedyne polskie tłumaczenia poezji V. Hugo. Weszły one potem do zbiorku wydanego przez K-ego w r. 1845. K. tłumaczył również poetów niemieckich, F. Schillera, J. W. Goethego i in. Przekłady swoje wydawał często bezimiennie albo pod kryptonimem. Przejawiał dbałość o poprawność języka, a nawet ostro skrytykował polszczyznę Stanisława Potockiego na łamach „Astrei”. Sam jednak nie posiadał talentu. Nie odegrał też roli w dziejach literatury polskiej, spełniając funkcje o charakterze raczej pomocniczym. Po przejściu na emeryturę zamieszkał na stałe z rodziną w Piotrkowie, gdzie zmarł 17 II 1860 r. Pozostawił syna i 3 córki.
Estreicher; Finkel, Bibliografia; Kocięcka M., Żydanowicz Z., Wiktor Hugo w Polsce. Materiały bibliograficzne, (mszp.); Enc. Org.; W. Enc. Ilustr.; Enc. Wojsk.; Boniecki; Uruski; – Askenazy Sz., Łukasiński, W. 1929 II; Chmielowski P., Dzieje krytyki literackiej w Polsce, W. 1902; Harbut J., Noc listopadowa, W. 1926; Małachowski-Łempicki, Wykaz pol. lóż wolnomularskich; – Prądzyński I., Pamiętniki, Kr. 1909 I; – „Gaz. Warsz.” 1861 nr 43; „Kur. Warsz.” 1860 nr 49.
Maria Manteufflowa