Piotrowski Hugo Ludwik (1897–1962), krystalograf i mineralog, profesor Uniw. Lwow. Ur. 3 V w Sadagórze na Bukowinie, był synem Leonarda, nauczyciela szkoły ludowej. Początkowo uczył się w Czerniowcach, a później w Wiedniu, gdzie w r. 1915 uzyskał maturę. W l. 1915–18 służył w wojsku austriackim. W r. 1919 rozpoczął studia na uniwersytecie w Czerniowcach, ale w r. 1921 przeniósł się na Uniw. Lwow., gdzie do r. 1926 studiował chemię, mineralogię i krystalografię. Doktoryzował się tu w r. 1928 z mineralogii i chemii na podstawie rozprawy Kryształy mieszane wolnych roztworów siarczków metali dwuwartościowych Fe i Ni, Fe i Zn („Kosmos” A 54: 1929). W l. 1924–32 był na Uniw. Lwow. kolejno asystentem, starszym asystentem i adiunktem u Zygmunta Weyberga w Zakładzie Krystalografii. Podjął próbę uzyskania veniam legendi, ale wskutek nieporozumień z następcą Weyberga Julianem Tokarskim odszedł z pracy na uczelni. W l. 1937–9 był pracownikiem Państwowego Instytutu Geologicznego w Warszawie. Po zakończeniu działań wojennych 1939 r. powrócił na Uniw. Lwow., gdzie w l. 1939–41 pełnił obowiązki docenta przy katedrze krystalografii. Po przerwie w okresie okupacji niemieckiej wrócił w r. 1944 na uniwersytet. W lutym 1946 uzyskał stopień kandydata nauk geologiczno-mineralogicznych i został docentem. Dn. 2 XII 1961 mianowano go profesorem krystalografii tejże uczelni.
W dorobku naukowym P-ego znajduje się ok. 30 artykułów ogłoszonych po polsku (do r. 1939) i po rosyjsku (od r. 1947). Dotyczyły one zagadnień równowagi fizyko-chemicznych podczas krystalizacji, syntetycznego otrzymywania minerałów oraz opisów fizjograficzno-krystalograficznych minerałów. Szczególne znaczenie miały jego prace poświęcone analizie minerałów węglanowych i ilastych określane metodą stosowania barwników organicznych, m. in. O barwnikowym oznaczaniu węglanów oraz Z metodyki badań mikrokrystalograficznych („Księga pamiątkowa XV Zjazdu Lekarzy i Przyrodników”, Lw. 1939). Był także jednym z pionierów wykorzystywania analizy termicznej do określania minerałów. Pierwsze prace badawcze P-ego dotyczyły krystalografii niektórych związków organicznych (m. in. heliantyny: Przyczynek do znajomości heliantyny, „Arch. Mineralogiczne Tow. Nauk Warsz.” 1929, Własności krystalograficzne heliantyny, tamże 1937) oraz minerałów złóż ilastych (głównie alofanów: O naturze chemicznej haloizytu i o alofanoidach, tamże 1934, Gliny pasa tychowskiego na północnym stoku Gór Świętokrzyskich, „Biul. Państw. Inst. Geol.” 1939). W późniejszych latach zajmował się genezą minerałów rtęciowych w procesach hydrotermalnych. Po drugiej wojnie światowej badał głównie Zakarpacie radzieckie i z tego terenu opracował szczegółowo odmianę barytu zwanego wołninem, kryształy kalcytu o zaokrąglonych ścianach z okolic Bergowej. Ponadto odkrył i opisał także organiczny minerał zwany karpatytem. Wiele uwagi poświęcił P. tworzeniu się sztucznych minerałów: barytu, celestynu i anglezytu. Badał także inkluzje macierzystych roztworów kryształów (m. in. w wyhodowanych sztucznie kryształach barytu) ustalając, że temperatury homogenizacji nie przewyższają temperatury krystalizacji. Wykazał, iż przy procesach hydrotermalnych powstawania minerałów rtęciowych jako pierwszy powstaje metacynobaryt. Zajmował się też analizą warunków hydrotermalnych powstawania siarczku cynku.
Po wojnie P. troszczył się szczególnie o wychowanie młodej kadry naukowej. Przez wiele lat kierował pracami studenckiego koła naukowego krystalografów. Utrzymywał bliskie kontakty z polskimi mineralogami i krystalografami w kraju. Przyczynił się m. in. do zapraszania polskich specjalistów na wykłady monograficzne na uniwersytecie we Lwowie (np. trzymiesięczny wykład z rentgenografii w języku polskim Ludwika Chrobaka z Uniw. Warsz.). Poświęcił też wspomnienie zmarłemu w r. 1956 prof. Uniw. Warsz. Stanisławowi Józefowi Thuguttowi (w pracy zbiorowej „Pamjati S. J. Tuguta” Lw. 1959). Do końca życia był członkiem Polskiego Tow. Geologicznego. Zmarł 14 II 1962 we Lwowie.
Dane o rodzinie P-ego nie zostały ustalone.
Fleszarowa, Bibliogr. geol., Cz. 1, t. I z. 2, W. 1958 s. 193–4; – Czterdzieści lat Instytutu Geologicznego 1919–1959. Cz. I, „Prace Inst. Geol.” (W.) T. 30: 1960 s. 484 i 581; Giller J. L., [i in.], Gugo Leonardovič Piotrovskij, „Mineralogičeskij Sbornik” [T.] 16: 1962 s. 456–8 (bibliogr., fot.); Głogoczowski J. J., Warteresiewicz A., Prof. dr Hugo Ludwik Piotrowski (1897–1962), „Roczn. Pol. Tow. Geol.” (Kr.) T. 34: 1964 s. 615–19; [Krajewski S.], K. S., Hugo Piotrowski, „Przegl. Geol.” (W.) R. 9: 1962 s. 328; – Informacje prof. Ludwika Chrobaka z Warszawy.
Zbigniew J. Wójcik