Kurzyński Ignacy (1899–1939), bankowiec, działacz narodowy w Gdańsku. Ur. 30 VII w Golubiu (pow. Wąbrzeźno); syn majstra kowalskiego Bronisława i Joanny z Wrzesińskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Brodnicy nad Drwęcą uczęszczał do gimnazjum w Chełmnie nad Wisłą, gdzie należał do tajnego kółka gimnazjalnego »Filomatów i Filaretów«. Powołany z ławy szkolnej do wojska niemieckiego w czerwcu 1917 r., brał udział w walkach na froncie wschodnim, skąd powrócił po zakończeniu wojny do Golubia. W gimnazjum w Chełmnie uzyskał 27 II 1919 r. świadectwo dojrzałości. W październiku 1919 r. rozpoczął pracę jako praktykant w Gdańskim Oddziale Banku Związku Spółek Zarobkowych, w którym w ciągu 20 lat pracy zajmował kolejne stanowiska urzędnika, pełnomocnika, a wreszcie prokurenta. Uzyskawszy obywatelstwo Wolnego M. Gdańska już w r. 1920, rozwijał bardzo ożywioną działalność narodowo-społeczną. Należał do wszystkich niemal polskich organizacji w Wolnym M. Gdańsku, był członkiem Zarządu Macierzy Szkolnej w Gdańsku oraz długoletnim (1926–39) członkiem zarządu Związku Pracowników Kupieckich, późniejszego Związku Handlowców, wiceprezesem Związku Polaków w Wolnym M. Gdańsku oraz wiceprezesem Polskiego Zrzeszenia Pracy. W l. 1936–9 był – jako jedyny Polak – radnym rady miejskiej Gdańska (Stadtverordneter). Jako radny miejski zaprotestował w liście wysłanym 3 IX 1936 r. do Zarządu Miasta Gdańska (Stadtbürgerschaft) przeciwko niszczeniu polskich zabytków w Gdańsku, a w następnym piśmie z 15 IX 1936 r. wymienił szczegółowo usunięte z Dworu Artusa polskie pamiątki: polskie orły, tarczę herbową Jana Sobieskiego, portret króla Stanisława Augusta, posąg Augusta III oraz usunięte z cokołu Studni Neptuna orły polskie, zamalowane na czarno polskie orły na Bramie Stągiewnej.
K. był znany również jako prelegent, popularyzujący polskość Gdańska na terenie ówczesnych polskich stowarzyszeń i organizacji Polonii gdańskiej. Ogłaszał też artykuły z dziedziny społeczno-prawnej i gospodarczej w prasie handlowej. Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi. W chwili wybuchu drugiej wojny światowej K. znajdował się w Gdyni, gdzie został 15 IX 1939 r. aresztowany przez władze niemieckie. Więziony w Gdyni, przeniesiony do obozu na Grabówku, znalazł się następnie w więzieniu w Gdańsku, gdzie 8 XI 1939 r. widział się po raz ostatni z żoną. W bliżej nie znanym czasie, prawdopodobnie w zimie 1939 r. został rozstrzelany, a zwłoki miano pochować w okolicy Grabówka. Ożeniony w r. 1922 z Marią Krystyną Frost, pozostawił troje dzieci: Tadeusza, Janinę i Aleksandra.
Łoza, Czy wiesz, kto to jest? (fot.); – „Rejsy” 1959 nr 27 (fot.) dod. „Dzien. Bałtyckiego” 1959 nr 21; „Roczn. Gdań.” T. 9–10: 1935/6 (Gdańsk) 1937 s. 569–75; – B. Gdań. PAN: materiały biograficzne.
Marian Pelczar