Skowroński Ignacy, pseud. Longin (1888–1957), działacz związkowy. Ur. 28 VII w Warszawie, był synem Jana, murarza-sztukatora, i Emilii z domu Kretke.
S. ukończył szkołę powszechną, potem uczył się przez dwa i pół roku w szkole wieczorowej. Od r. 1901 pracował w Warszawie jako praktykant murarski, później jako murarz. Od r. 1902 działał w Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) «Proletariat», następnie w PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Aresztowany po raz pierwszy w r. 1906, został zwolniony po trzech miesiącach, po raz drugi 21 XII 1907, był więziony przez 4 miesiące. Po raz trzeci został aresztowany 2 lub 4 IX 1909, przebywał w areszcie przez 9 miesięcy. Dn. 3 III 1910 otrzymał zakaz pobytu w Warszawie i w guberniach: warszawskiej, piotrkowskiej i siedleckiej. Pozorował wyjazd do Kalisza, lecz jeszcze w r. 1910 powrócił do Warszawy. Od r. 1916 był majstrem przy odbudowie mostów kolejowych. W l. 1918–38 pracował jako konduktor na stacji Warszawa Wschodnia. Jednocześnie działał w Związku Zawodowym Pracowników Kolejowych (ZZK), stał na czele koła ZZK na swojej stacji. Od r. 1929 (wg niektórych danych od r. 1936) był członkiem PPS. Wszedł do Zarządu Głównego (ZG) ZZK po raz pierwszy 29 VI 1929. W r. 1932 agitował za strajkiem kolejarzy, do którego jednak nie doszło. Od 3 VI 1937 S. był zastępcą skarbnika ZG ZZK. Mimo że 1 VI 1938 został przeniesiony na emeryturę w Polskich Kolejach Państwowych (PKP), ponownie wybrano go 15 V 1939 na zastępcę skarbnika ZG ZZK.
W okresie okupacji niemieckiej S. podjął konspiracyjną działalność w ZZK, był nawet w r. 1944 zastępcą przewodniczącego pięcioosobowego kierownictwa ZZK. Równocześnie pracował w spółdzielni «Pomoc Wspólna», gdzie prowadził dział społeczno-wychowawczy. W czasie powstania warszawskiego 1944 r. przebywał w części prawobrzeżnej stolicy. Dn. 21 IX 1944 zgłosił się do pracy w Dyrekcji Okręgowej PKP w prawobrzeżnej Warszawie. Jednocześnie przystąpił do organizowania ZZK, w którym działał jako pracownik urlopowany z PKP, a w ostatnich latach życia jako starszy radca kolei państwowych. Wstąpił też do krajowej PPS, od 23 X 1944 do 1 II 1945 był członkiem Okręgowego Komitetu PPS w Warszawie (prawobrzeżnej). Był także członkiem jej Wojewódzkiej Rady Narodowej. Działał w radach nadzorczych Krajowej Spółdzielni Spożywców Kolejowych oraz Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego.
Od pierwszego po wojnie zjazdu ZZK w Lublinie (14–15 I 1945) S. wchodził do jego ZG i był wybierany doń na wszystkich następnych zjazdach. Od 18 I 1945 był zastępcą skarbnika, od 14 V t. r. zastępcą sekretarza generalnego, od 14 I 1948 członkiem Prezydium, od 23 IV jego wiceprzewodniczącym. Na posiedzeniu Prezydium ZG ZZK 3 III 1954 został przewodniczącym ZGZZK, wybrany na to stanowisko ponownie na zjeździe ZZK 8 X 1955. Przewodniczącym był do VII Zjazdu ZZK 7–9 XI 1957, który to zjazd S. otworzył, lecz zachorował pierwszego dnia obrad; wybrano go jednak 9 XI do Prezydium ZG ZZK. Był też od 21 XII 1948 członkiem Komitetu Centralnego (KC) Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Na II Zjeździe PZPR został 17 III 1954 tylko zastępcą członka KC. Wybrany do Sejmu PRL I kadencji 26 X 1952 z Leszna, był członkiem Komisji Komunikacji i Łączności oraz Poznańskiego Wojewódzkiego Zespołu Poselskiego. W Sejmie PRL II kadencji (wybrany 20 I 1957 z Tarnowskich Gór) był zastępcą przewodniczącego tejże samej Komisji. Obie te funkcje (tj. w KC PZPR i w Sejmie) miały w znacznej mierze charakter honorowy. S. na posiedzeniach KC PZPR, ani na forum Sejmu głosu nie zabrał, był jednak czynny na posiedzeniach Komisji Komunikacji i Łączności (w r. 1957 jej wiceprzewodniczący). Zmarł 14 XII 1957 w Warszawie. Pochowany został na warszawskim cmentarzu Bródnowskim. Był odznaczony m. in.: Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i Złotym Krzyżem Zasługi.
W małżeństwie z Heleną Piotrowską miał S. dwoje dzieci: syna Mariana (ur. 1924) i córkę Janinę (ur. 1926).
Fot. w AAN; – Spis posłów na Sejm i regulamin Sejmu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, W. 1955 s. 62, 93, 114; toż W. 1957 s. 69, 101, 126; – Hass L., Organizacje zawodowe w Polsce 1918–1939, W. 1963; Jarosiński J., Kolejarze związkowcy w centralnych organach przedstawicielskich władzy państwowej w latach 1944–1956, „Kwart. Hist. Ruchu Zawodowego” 1984 nr 3 s. 21–2, 36–7; tenże, Organizacyjna i samopomocowa działalność ZZK w latach okupacji hitlerowskiej (1939–1945), tamże 1981 nr 1 s. 23–5; Sierocki T., Warszawska organizacja PPS 1944–1948, W. 1976; – Spraw. stenogr. Sejmu PRL z 28 i 30 XII 1957 łam 5–6; – „Głos Pracy” 1957 nr 298, 300 (fot.), 303; „Sygnały” 1957 nr 41; – AAN: 237/XXIII/260, teczka osobowa 5298; Arch. Federacji Związków Zawodowych Pracowników PKP: Teczka osobowa 833; Arch. Akt Osobowych Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych (OPZZ): sygn. 2547; Arch. Ruchu Zawodowego OPZZ: sygn. 1666.
Aleksander Kochański