Pacyński Jacek Wojciech (1915–1975), hipolog, dyrektor Państwowej Stadniny Koni w Liskach. Ur. 15 VIII w Poznaniu, był synem Antoniego (zob.) i Stefanii z Adamskich. W l. 1926–33 uczył się w Gimnazjum Św. Marii Magdaleny w Poznaniu, gdzie zdał egzamin dojrzałości. W r. 1933 rozpoczął studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniw. Pozn., które przerwała mu służba wojskowa w Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. Odbył też praktykę rolniczą w Surochowie koło Jarosławia i w stadninie koni w Racocie, gdzie zebrał materiały do pracy magisterskiej. W kampanii wrześniowej 1939 r. jako podporucznik 7 Pułku Strzelców Konnych brał udział w walkach nad Bzurą, w Puszczy Kampinoskiej i w obronie Warszawy. Po śmierci ojca (w październiku 1939) opuścił Poznańskie i rozpoczął pracę w stadninie koni czystej krwi arabskiej w Pełkiniach koło Jarosławia. Od maja 1942 administrował samodzielnie majątkiem Dobkowice koło Radymna. W tym czasie brał udział w ruchu oporu (Armia Krajowa). Po wyzwoleniu w r. 1944 został inspektorem hodowli koni w Izbie Rolniczej w Rzeszowie, od maja 1945 w Izbie Rolniczej w Poznaniu; gromadził rozproszone przez wojnę pogłowie rasowych koni z terenów Wielkopolski i Ziem Zachodnich. W r. 1946 ukończył studia na Uniw. Pozn. i ogłosił pracę magisterską Charakterystyka Państwowej Stadniny Koni w Racocie („Prace Roln.-Leśn. PAU” 1949 nr 44). W r. 1948 przeniósł się do Państwowych Nieruchomości Ziemskich w Poznaniu jako inspektor hodowli koni. Zajmował się specjalnie koniem rasy wielkopolskiej współpracując z nestorem hodowli koni w Poznańskiem – inż. Stanisławem Hayem. Od 20 XI 1951 aż do śmierci był dyrektorem Stadniny Koni w Liskach w woj. olsztyńskim. W r. 1969 doktoryzował się w Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu na podstawie niepublikowanej rozprawy pt. Analiza metod hodowlanych w elitarnej hodowli koni mazurskich na przykładzie SK Liski.
P. położył wybitne zasługi w zakresie formowania i hodowli koni rasy wielkopolskiej. Odbudował ze zniszczenia i stworzył jedną z czołowych stadnin koni w Polsce w Liskach, gdzie hodowano typ sportowy tzw. konia mazurskiego. Konie z tej stadniny były znane wśród fachowców w Europie i Ameryce, wielokrotnie zwyciężały w konkursach jeździeckich na hipodromach krajowych i zagranicznych. P., będąc doskonałym praktykiem-hodowcą, wyjeżdżał jako ekspert m. in. do Szwajcarii i Szwecji. Był wiceprzewodniczącym komitetu organizacyjnego «Międzynarodowych Oficjalnych Zawodów Jeździeckich w Skokach przez Przeszkody», czynnym działaczem Polskiego Związku Hodowców Koni i Polskiego Związku Jeździeckiego. Zmarł 22 X 1975 w Olsztynie, pochowany został na tamtejszym cmentarzu Komunalnym. Był odznaczony m. in. Krzyżem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i in.
W małżeństwie z Anną z Krzyształowiczów P. miał pięcioro dzieci: Antoniego (ur. 1943), lekarza weterynarii w Liskach, Tomasza (ur. 1944), lekarza weterynarii w Kadynach, Katarzynę (ur. 1947), zamężną Wawiórko, Marcina (ur. 1951) i Piotra (ur. 1955).
Grabowski J., Filozof J., Bibliografia polskiego piśmiennictwa hipologicznego za lata 1945–1973, W. 1976; Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1969, W.–P. 1970 s. 631–2; – Dzieje akademickich studiów rolniczych i leśnych w Wielkopolsce 1919–1969, P. 1970; – Szacherski Z., Wierni przysiędze, W. 1968 s. 168, 234, 243–4, 266, 324; – „Gaz. Olsztyńska” R. 6: 1975 nr 234 s. 4, nr 235 s. 7, nr 236 s. 7; „Koń Pol.” R. 10: 1975 nr 4 s. 39; – Informacje rodziny.
Andrzej Dzięczkowski