Romanowska Jadwiga (1895–1964), dyrektorka szkół pielęgniarstwa w Warszawie i Gdańsku. Ur. 9 X w Linderówce pod Podhajcami w rodzinie ziemiańskiej, była córką Aleksandra, sędziego, i Marii z Paralewiczów, starszą siostrą Henryka (zob.).
Szkołę średnią ukończyła R. u niepokalanek w Niżnowie. Po raz pierwszy z pielęgniarstwem zetknęła się w czasie wojny polsko-radzieckiej 1920 r.; zgłosiła się wtedy ochotniczo do pracy w pociągu sanitarnym. W l. 1921–4 uczęszczała do nowo otwartej w Warszawie (z inicjatywy Ignacego Paderewskiego i przy pomocy finansowej amerykańskiej pielęgniarki Dorothy Hughes) szkoły pielęgniarstwa. Pracę jako pielęgniarka społeczna rozpoczęła w poradni dla matki i dziecka na wsi na Śląsku Cieszyńskim, a następnie w takiej samej poradni we Lwowie. Należała do współzałożycielek w r. 1925 Polskiego Stow. Pielęgniarek Zawodowych, w l. 1929–32 pełniła funkcję prezeski, w l. 1932–4 wiceprezeski, a w l. 1936–7 znów prezeski. W r. 1926 jako stypendystka Fundacji Rockefellera wyjechała na dalsze szkolenie podyplomowe do Austrii, Belgii, Francji i Anglii, gdzie poznała system szkolnictwa pielęgniarskiego, a nadto pracę pielęgniarek w ośrodkach zdrowia i w szpitalach. W Anglii przeszła dodatkowo pełną specjalizację w zakresie położnictwa.
Po powrocie do kraju w r. 1928 R. została instruktorką pielęgniarek i położnych w pow. skierniewickim, w r. 1929 asystentką dyrektorki Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa (WSP) w gmachu przy ul. Koszykowej 78, wybudowanym z funduszy uzyskanych z Fundacji Rockefellera, dotacjom rządu oraz stołecznego magistratu. W t.r. reprezentowała Polskę na Kongresie Międzynarodowej Rady Pielęgniarek w Montrealu. W r. 1933 nie godząc się z kierunkiem szkoleniowym dyrekcji R. przeszła do pracy w Wydz. Zdrowia Zarządu Warszawy jako kierowniczka referatu higieny szkolnej. W tym charakterze znów wyjechała w celach szkoleniowych za granicę do Norwegii i ponownie do Belgii i Francji. Z dn. 1 IV 1935 została zwolniona z Wydz. Zdrowia ze względów politycznych (sympatyzowała z endecją). Kolejną pracę podjęła w Poradni Przeciwgruźliczej. Dn. 1 XII 1936 R. uzyskała dwie nominacje: na instruktorkę w Warszawskim Tow. Przeciwgruźliczym i na dyrektorkę WSP. W l. 1929–39 wchodziła do Komitetu Redakcyjnego miesięcznika „Pielęgniarka Polska”.
Z chwilą wybuchu drugiej wojny światowej R. przyśpieszyła wydanie dyplomów (już w dn. 2 IX 1939) kończącym w t.r. uczennicom WSP i skierowała je do pracy w szpitalach wojennych. Samą zaś szkołę wraz ze stałym personelem i wyposażeniem oddała do dyspozycji władz na szpital wojskowy. Po kampanii wrześniowej udało się R-iej uratować szkołę nie tylko przed likwidacją, ale i przed częściowym zajęciem jej przez Niemców; włączyła ją nawet do planów sanitarnej akcji podziemnej przy nadal systematycznym szkoleniu uczennic. Z uwagi na brak pielęgniarek R. zdecydowała się na przyjmowanie nowych roczników 3 razy do roku. Po wybuchu powstania warszawskiego szkoła została jednak w części zajęta przez Niemców, którzy w kilku pomieszczeniach ulokowali swoich rannych. W końcu października 1944 nastąpiła ewakuacja szkoły do obozu w Piastowie wraz z całym personelem, rannymi, a nawet inwentarzem. Na wniosek Rady Głównej Opiekuńczej w Krakowie R. podjęła prowadzenie Domu dla Dzieci w Czarnym Dunajcu.
Po zakończeniu wojny R. bezskutecznie próbowała reaktywować szkołę w Warszawie, jednak ocalały gmach szkoły był już wówczas zajęty na szpital wojskowy. R. zaproponowała zorganizowanie szkoły dla pielęgniarek przy mającej powstać Akademii Medycznej w Gdańsku, na co zgodę uzyskała. Już we wrześniu 1945 rozpoczęły naukę uczennice I kursu, sama zaś szkoła przyjęła trzyletni program szkół pielęgniarsko-położniczych. W r. 1950 R. musiała opuścić szkołę, a nawet Wybrzeże, ze względów politycznych (działalność konspiracyjna w czasie okupacji niemieckiej) i to z zakazem powrotu. Pracowała następnie jako szeregowa pielęgniarka w sanatorium w Ciechocinku. W r. 1956 zakaz powrotu na Wybrzeże został uchylony i R. podjęła pracę 1 IX t.r. w Instytucie Reumatologii w Sopocie. Ciężka choroba zmusiła ją do przejścia na rentę w r. 1957. Nie zerwała jednak z pielęgniarstwem. Po reaktywowaniu Polskiego Tow. Pielęgniarskiego (PTP) była przewodniczącą Koła PTP w Sopocie oraz przewodniczącą komisji szkoleniowej. Zmarła 15 VII 1964 w Gdańsku, pochowana została na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku-Wrzeszczu. Była odznaczona Medalem Florencji Nightingale (1947) i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1957).
Fot. w Materiałach Red. PSB; – Chrzanowska H., Lankajtys W., Koleżanka i przyjaciel, „Pielęgniarka i Położna” 1965 nr 1 s. 22–3 (fot.); C. W., Florence Nightingale, tamże 1955 nr 12 s. 32; Iżycka J., Romanowska Jadwiga, w: Encyklopedia dla pielęgniarek, Wyd. 2, zmienione i uzup., W. 1982 s. 341–2; taż, Warszawska Szkoła Pielęgniarstwa, „Pielęgniarka i Położna” 1980 nr 5 s. 24–5, 32; Witkiewicz H., Jubileusz Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa, tamże 1982 nr 3 s. 20–1; – „Tyg. Powsz.” 1967 nr 45; – Rudecka A., Wspomnienie o Jadwidze Romanowskiej (mszp. w zbiorach siostrzenicy R-iej Marii Foltynowiczowej); – Informacje M. Foltynowiczowej z Gdańska-Oliwy.
Aleksander Drygas