Borowski Jakób (1869–1932), działacz społeczny, lekarz-bakterjolog, urodził się 24 VII we wsi Konopnica, pow. rawski, woj. piotrkowskie, z ojca Konstantego, ziemianina i powstańca 1863 r., oraz matki Amelji z Marczewskich. Skończywszy szkoły średnie (w Warszawie i Częstochowie), wstąpił w r. 1889 na wydział lekarski w Warszawie, lecz po dwóch latach, relegowany z powodów politycznych, zmuszony był wyjechać nielegalnie do Zurychu. Po powrocie do kraju w r. 1893 i po odsiedzeniu kary w X pawilonie cytadeli warszawskiej pracował jako pedagog do r. 1896 w celu zdobycia środków na dalsze studja. Od 1896–8 studjował B. medycynę w Krakowie, następnie w Zurychu, gdzie otrzymał dyplom doktorski w r. 1900 po obronie rozprawy Nebennieren-Tumoren in der Niere. Odtąd poświęcił się przeważnie bakterjologji, pracując kolejno w Zurychu, w Instytucie chorób zakaźnych w Bernie, w instytucie Pasteura w Paryżu, wreszcie był asystentem (1903–7) w Instytucie higjeny i bakterjologji we Fryburgu szwajcarskim.
Od r. 1907 zamieszkał w Kijowie i objął kierownictwo prywatnego laboratorjum chemiczno-bakterjologicznego, które prowadził do r. 1918. W Polskim Uniwersytecie Powszechnym w Kijowie wygłaszał popularne odczyty z zakresu biologji i bakterjologji oraz organizował kursy bakterjologji dla lekarzy. Brał czynny udział w zwalczaniu epidemji cholery w Kijowie (1908–9), i naskutek jego starań zarząd miasta zaprowadził studnie artezyjskie. W tym czasie ogłosił drukiem broszurę: Najprostsze sposoby określania jakości produktów żywnościowych. Podczas wojny światowej opiekował się dziećmi wygnańców z Polski i harcerstwem polskiem; był także jednym z twórców gimnazjów polskich, męskiego i żeńskiego, i członkiem ich Rady nadzorczej. Po powrocie do Warszawy w lipcu 1918 r. został asystentem przy katedrze bakterjologji i serologji Uniwersytetu Warszawskiego; pracował w Ministerstwie Zdrowia; wykładał mikrobiologję na kursach sanitarnych Polskiego Czerwonego Krzyża i w Towarzystwie Ogrodniczem. W r. 1920 zajął się zorganizowaniem centralnej pracowni chemiczno-bakterjologicznej w Warszaskiej Kasie Chorych i w krótkim czasie postawił ją na wysokim poziomie naukowym. Na stanowisku tem pozostawał aż do zgonu. W czasie inwazji bolszewickiej opracowywał plan ewentualnej ewakuacji dzieci z Warszawy (Liga Obrony Ojczyzny). Był współredaktorem »Nowin Społeczno-lekarskich« i »Lekarza Polskiego«. Pobierając materjał do szczepienia u dziecka, chorego na szkarlatynę, sam zaraził się tą chorobą i umarł spowodu powikłań nerkowych.
Informacje żony Wandy.
Franciszek Białokur