Piotrowski Jan Adam (1885–1962), inżynier geodeta, profesor Politechniki Warszawskiej. Ur. 26 XI w Jędrzejowie, był synem Kazimierza, rolnika, i Antoniny z domu Wewerek. Od r. 1900 kształcił się w seminarium nauczycielskim w Jędrzejowie, które ukończył w r. 1903. Następnie (1903–6) uczył w szkole powszechnej we wsi Sędowice w pow. jędrzejowskim. Po ukończeniu z odznaczeniem w r. 1909 średniej szkoły mierniczej w Pskowie wstąpił do Konstantynowskiego Instytutu Mierniczego w Moskwie; dyplom inżyniera geodety otrzymał w r. 1913. Już w latach studiów pracował podczas wakacji w charakterze miernika przy komasacji gruntów wiejskich w guberniach saratowskiej, czernihowskiej i moskiewskiej. W r. 1913 rozpoczął pracę w średniej szkole politechnicznej w Tomsku jako nauczyciel miernictwa; był tam też kierownikiem oddziału mierniczego (1914–19), dyrektorem szkoły (1919–20), prezesem rady szkolnej (1920), kierownikiem oddziału przemysłowo-ekonomicznego (1920–1). Równocześnie w l. 1913–21 był asystentem Katedry Geodezji i Miernictwa Górniczego Tomskiego Instytutu Technologicznego. W ramach prac tego Instytutu uczestniczył w r. 1918 w pomiarach Anżero-Sudżeńska w węglowym Zagłębiu Kuźnieckim na Syberii. Przez pierwsze lata pobytu w Tomsku uczęszczał też jako wolny słuchacz na wykłady prawa i filozofii w uniwersytecie tomskim. W okresie pierwszej wojny światowej zaangażował się w życie polskiej kolonii w Tomsku; zorganizował progimnazjum polskie, kierował komitetem do niesienia pomocy ofiarom wojny, stał na czele miejscowego Komitetu Narodowego.
P. wrócił do Polski 28 I 1922 i od 1 III 1922 pracował w Politechnice Warszawskiej początkowo jako starszy asystent katedry miernictwa II na Wydziale Mierniczym, a od 26 VI 1923 jako kierownik Zakładu Miernictwa II (wyższego). Dn. 1 X 1922 został zastępcą profesora, 11 IX 1925 profesorem nadzwycz. geodezji i kierownikiem katedry miernictwa II, a w maju 1939 Rada Wydziału Inżynierii oraz Senat postawiły wniosek nadania P-emu tytułu profesora zwycz. w katedrze geodezji, lecz na skutek wybuchu wojny otrzymał nominację dopiero 24 VIII 1948. W r. 1939 został dziekanem Wydziału Inżynierii. Opiekował się studencką Kasą Chorych (1932–9), był kuratorem Koła Geodetów i Koła Sybiraków (1933), członkiem Komisji Dyscyplinarnej (1935–8). Jednocześnie z zajęciami w Politechnice Warszawskiej P. wykładał miernictwo w Państwowej Szkole Mierniczej (1922), Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego (1926–9) oraz topografię w Wojskowej Szkole Topografów (1922). W r. 1933 zorganizował i do r. 1935 kierował Mierniczym Technikum Korespondencyjnym w Warszawie. Wykonywał również prace pomiarowe w Zagłębiu Dąbrowskim (1922) i przez wiele lat w Warszawie (1925–33). P. działał w Kole Inżynierów Mierniczych Stowarzyszenia Techników Polskich w Warszawie (1922–39), któremu przewodniczył w r. 1938, był od r. 1923 członkiem Akademii Nauk Technicznych, a od r. 1930 członkiem zwycz. Tow. Naukowego Warszawskiego (TNW), uczestniczył w pracach Związku Mierniczych Rzeczypospolitej Polskiej (ZMRP) i został w r. 1939 jego prezesem.
We wrześniu 1939 P. został aresztowany przez Niemców. Po uwolnieniu rozpoczął wykłady na tajnym wyższym studium geodezyjnym, a od r. 1942 pracował w Państwowej Szkole Technicznej jako wykładowca i kierownik Wydziału Mierniczego. Po wyzwoleniu przyczynił się do uruchomienia Politechniki Warszawskiej w Lublinie, ponieważ jako dziekan Wydziału Inżynierii Politechniki Warszawskiej już 23 XI 1944 zgłosił się do dyspozycji Resortu Oświaty w Lublinie. Dn. 19 XII 1944 mianowano go p. o. dziekana Wydziału Geodezyjnego z tymczasową siedzibą w Lublinie. Misję zorganizowania Wydziału Geodezyjnego na Politechnice Warszawskiej otrzymał 8 II 1945; zebrał resztki rozbitej kadry, zorganizował dla niej pomoc materialną. Wydział Geodezyjny, z P-m jako dziekanem, rozpoczął zajęcia dydaktyczne jesienią 1945. Do r. 1954 kierował P. katedrą geodezji niższej na Wydziale Geodezyjnym, a następnie do r. 1960 katedrą podstaw geodezji na Wydziale Geodezji i Kartografii. W r. 1953 uzyskał stopień doktora nauk technicznych, sam zaś promował w latach 1945–62 czterech doktorów. P. był także kierownikiem studiów zaocznych (1954), dziekanem Wydziału Geodezji i Kartografii (1956–60). Dn. 30 IX 1960 przeszedł na emeryturę. W czasie pobytu w Lublinie jesienią 1944 projektował założenie urzędu geodezyjnego, był współautorem statutu tego urzędu, a 1 III 1945 został mianowany prezesem Głównego Urzędu Pomiarów Kraju; stanowisko to piastował do 30 XI 1948. Wiele uwagi poświęcił w r. 1945 odbudowie ZMRP (od r. 1957 Stowarzyszenie Geodetów Polskich – SGP), należał do 20 członków założycieli, był przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego i wreszcie w r. 1945 przewodniczącym ZMRP. W r. 1949 został członkiem Komisji Słownictwa Geodezyjnego tego stowarzyszenia, współpracował w latach pięćdziesiątych z Państwowym Komitetem Normalizacyjnym w zakresie słownictwa metrologicznego. Współpracował z wieloma organizacjami naukowymi: był sekretarzem Wydziału Nauk Technicznych TNW (1949–50), a od r. 1952 członkiem Komitetu Geodezji Polskiej Akademii Nauk przy Wydziale III, był także członkiem Państwowej Rady Mierniczej, Rady Geodezyjnej i Kartograficznej przy ministrze spraw wewnętrznych, Polskiego Tow. Geofizyków, przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Geodezji i Kartografii.
P. był autorem kilkunastu artykułów opublikowanych na łamach „Przeglądu Mierniczego”, „Przeglądu Geodezyjnego”, „Roczników Towarzystwa Naukowego Warszawskiego”, a także podręczników i skryptów, m. in. Geodezja niższa (W. 1950) i Geodezja, T. I–II (W. 1956, 1960, 1961). Współredagował „Przegląd Geodezyjny” jako przewodniczący kolegium redakcyjnego (1945–6), a następnie jego członek (1946–9). Zmarł 13 I 1962 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Alei Zasłużonych. Był odznaczony m. in.: Złotym Krzyżem Zasługi (1938), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1946), Złotą Odznaką Naczelnej Organizacji Technicznej, Złotą Odznaką «za zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii» (1959).
Żonaty od r. 1916 z Natalią Zajdeman (1897–1977), P. dzieci nie miał.
Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej, W. 1977 cz. III; Bibliogr. Warszawy. Wydawn. ciągłe 1919–28; Bibliogr. Warszawy. Wydawn. ciągłe 1944–54; Jankowerny W., Jasińska M., Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1915–1965, W. 1972; Ilustr. Enc. Trzaski; Peretiatkowicz–Sobeski, Współcz. kultura pol.; Słownik polskich towarzystw naukowych, Wr. 1978 I 437; – Dziesięciolecie Politechniki Warszawskiej w Polsce Ludowej 1945–1955, W. 1956 s. 124, 227–8, 236; Krasiewicz B., Odbudowa szkolnictwa wyższego w Polsce Ludowej w latach 1944–1948, Wr. 1976; Księga pamiątkowa SGGW, (1937) s. 362, 493; 50 lat Wydziałów Inżynierii Budowlanej, Inżynierii Sanitarnej i Wodnej, Komunikacji, Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej 1915–1965, W. 1965 s. 15, 353–4, 361, 365–6, 369–74, 581–3; Politechn. Warsz. 1915–1925, W. 1925; Politechn. Warsz. 1915–65; Przyrembel Z., Stowarzyszenie Techników Polskich w Warszawie 1898–1938, W. 1938 s. 73–4; 150 lat wyższego szkolnictwa technicznego w Warszawie, W. 1979; Zarys historii organizacji społecznych geodetów polskich, W. 1970 (fot.) s. 97, 143, 317, 428, 430, 432, 464, 543; – Rocznik Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Lata 1938–1945, 1954 s. 10; „Geodezja i Kartografia” 1904 nr 3 s. 183, 199–204; „Przegl. Geodezyjny” 1955 nr 7 s. 213, 1960 nr 12 s. 429–31, 450–1, 460, 1962 nr 1 s. 34, nr 5 s. 225–6; „Roczn. Tow. Nauk. Warsz.” 1948 s. 31, 1950 s. 6, 31, 1951 s. 6, 22, 1952 s. 6, 22, 31; „Tryb. Ludu” 1962 nr 17; „Życie Warszawy” 1962 nr 13; – AAN: Min. Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, sygn. 5061 (Jan Piotrowski – teczka personalna, fot.), Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego, Resort Oświaty, sygn. XIV/13, k. 82; Arch. Politechn. Warsz.: sygn. 515 (Prof. Jan Piotrowski – teczka personalna, fot.); – Informacje Józefy Kowalskiej, siostrzenicy Natalii Piotrowskiej.
Józef Piłatowicz