Kamiński Jan Bonawentura (1898–1944), internista, psychiatra i eugenik warszawski. Ur. 14 VII w Warszawie, po ukończeniu tamże Gimnazjum im. Zamoyskiego zapisał się na Wydział Lekarski Uniw. Warsz., który ukończył w r. 1923. Pracę zawodową rozpoczął w szpitalu Jana Bożego w Warszawie, na oddziale psychiatrycznym. W r. 1928 opuścił oddział i odtąd praktykował w zakresie chorób wewnętrznych, interesując się nadal psychiatrią, a u schyłku życia eugeniką. Ogłosił w „Eugenice Polskiej” pięć prac, m. in. o chorobie Tay-Sachsa (1938), o przodkach poety Puszkina (1939), o kartotece ucznia (1938) i o zagadnieniach metodologicznych w dziedziczności ludzkiej (1938). Na podkreślenie zasługuje ta ostatnia praca, oparta na rzetelnym materiale naukowym. K. opublikował w 16-tu numerach „Medycyny” z l. 1937 i 1938 cykl krótkich artykułów o słownictwie lekarskim, stanowiących poważny wkład do mianownictwa wszystkich gałęzi medycyny i świadczących o dużej erudycji autora. Wygłosił szereg referatów w Polskim Tow. Eugenicznym i prowadził wykłady z zakresu eugeniki na kursach dla lekarzy w Państwowej Szkole Higieny.
Zmobilizowany przed wybuchem drugiej wojny światowej w r. 1939, został przydzielony do Obrony Narodowej i mianowany szefem sanitarnym. Po upadku Warszawy K. organizował tzw. «piątki oporu», stworzył ośrodek opieki nad rodzinami po poległych żołnierzach. W r. 1941 zorganizował przy ul. Senatorskiej bursę dla chłopców-wysiedleńców, pozbawionych opieki, którą wspierał finansowo z własnych dochodów z praktyki lekarskiej. Z ramienia Armii Krajowej (AK) prowadził K. podziemną szkołę Podchorążych Sanitarnych, wykładał w podziemnej Szkole Pielęgniarek Polskiego Czerwonego Krzyża (PCK), oraz zorganizował tajne kursy sanitarne przy Szpitalu Jana Bożego, w którym ponownie rozpoczął pracę. Pod pseud. Vindex kierował konspiracyjną organizacją «Rota». Opracował materiały wojskowo-szkoleniowe, które były kolportowane wśród organizacji wojskowych (łączność w konspiracji, taktyka obrony Warszawy, wałki uliczne, obowiązki dowódców itd.). W r. 1941 «Rota» została wcielona do Związku Walki Zbrojnej (ZWZ) i otrzymała nazwę «5 O. W.». K. został naczelnym lekarzem tej jednostki. Odznaczał się odwagą osobistą, graniczącą z brawurą. Mieszkanie jego stało się ogniskiem konspiracji, brał bezpośredni udział w znanej akcji uprowadzenia dwóch rannych bojowników ze Szpitala Przemienienia Pańskiego na Pradze i odbicia rannych żołnierzy AK ze szpitala Jana Bożego. W dn. 13 VII 1944 r. został aresztowany przez gestapo i 23 VII rozstrzelany na Pawiaku wraz z grupą kilkuset więźniów politycznych.
Urzędowy spis lekarzy 1924/5 s. 239; – „Roczn. Lek.” 1936 szp. 1235; Włodarz B., „Wrocł. Tyg. Katol.” R. 10: 1932 nr 30; – Relacje prof. L. Korzeniowskiego i dr. H. Dreszer.
Piotr Szarejko