Stark Jan Pankracy Nepomucen (1896–1939), prawnik, działacz polityczny.
Ur. 10 VI w Mogilnie w Wielkopolsce, był synem Józefa (1854–1929), kupca, i Anny z Czaplów.
W r. 1909 rodzina przeniosła się do Poznania i S. podjął tam naukę w Szkole Realnej im. Gotthilfa Bergera. Od 1 VI 1917 służył w armii niemieckiej w Legnicy i Strzegomiu, od początku 1918 w Poznaniu. Po zakończeniu pierwszej wojny światowej wrócił do szkoły im. G. Bergera, gdzie 20 III 1919 zdał maturę. Od t.r. studiował prawo na uniwersytetach w Berlinie, Kolonii i Rostocku; dyplom ukończenia studiów prawniczych otrzymał w Rostocku 19 VII 1921. Jesienią t.r. wrócił do Poznania i zdał egzamin aplikancki. W r. 1922 został mianowany aplikantem, początkowo przy Sądzie Powiatowym, następnie Okręgowym w Poznaniu. Przeniesiony w r.n. na krótko do Sądu Okręgowego w Lesznie, wrócił do pracy w Sądach Powiatowym i Okręgowym w Poznaniu (1923–4). Jesienią 1924 został zwolniony z pracy w sądownictwie z powodu nagannego prowadzenia się (szczegóły nie są znane); przywrócony w prawach w r.n. został skierowany do Sądu Apelacyjnego w Toruniu, a potem do Sądu Powiatowego w Starogardzie, jako aplikant, a wkrótce asesor. W r. 1926 otrzymał nominację na sędziego powiatowego, potem okręgowego, w Starogardzie. W r. 1928 otworzył kancelarię adwokacką w Poznaniu. W r. 1932, razem z adwokatami sympatyzującymi ze Stronnictwem Narodowym (SN), założył w tym mieście Narodowe Zrzeszenie Adwokatów na Okręgi Izb Adwokackich Poznania, Torunia i Katowic; został członkiem zarządu i skarbnikiem tej organizacji. W l. 1934–7 wchodził w skład Rady Adwokackiej w Poznaniu; pełnił w niej początkowo funkcję rzecznika dyscyplinarnego, a w l. 1935–7 skarbnika. Na łamach „Wiadomości Prawniczych”, organu Rady Adwokackiej w Poznaniu (od r. 1937 także Rady Adwokackiej w Katowicach) wypowiadał się na temat orzecznictwa w sprawach cywilnych, m.in. Sądu Najwyższego (R. 2: 1937 nr 2, 6, R 3: 1938 nr 2, 4).
W r. 1933 został S. wybrany z listy SN radnym Poznania (okręg VIII); w Radzie Miejskiej zasiadał w komisjach: finansowo-budżetowej i prawno-regulaminowej. W r.n. został delegatem Rady do Sejmiku Komunalnego Związku Kredytowego. Dn. 25 IX 1935 minister spraw wewnętrznych Marian Zyndram-Kościałkowski rozwiązał poznańską Radę Miejską, ale na wniosek S-a radni zaskarżyli tę decyzję do Najwyższego Tryb. Administracyjnego; występując przed Trybunałem wraz z czterema innymi pełnomocnikami radnych doprowadził S. do uchylenia 7 XII t.r. decyzji ministra. W r. 1936 został w Radzie Miejskiej przewodniczącym Klubu Narodowego (po śmierci Bohdana Jarochowskiego). Od r. 1934 zasiadał w poznańskich władzach SN; wybrany t.r. na wiceprezesa Koła SN Śródmieście, został rok później członkiem Zarządu Grodzkiego SN na Poznań oraz Zarządu Okręgowego SN w Wielkopolsce (członek Wydz. Samorządowego). W r. 1938 jako wiceprzewodniczący komitetu wyborczego organizował kampanię wyborczą SN do Rady Miejskiej (lista SN pierwszy raz uzyskała ponad 50% mandatów). Wybrany wtedy ponownie do Rady Miejskiej, został jednym z zastępców Stanisława Celichowskiego, przewodniczącego Klubu Narodowego, zasiadał też w komisjach: wyborczej oraz do badań protokołów prawno-regulaminowych. W r. 1939 w związku z trudnościami z wyborem prezydenta m. Poznania, władze SN rozpatrywały kandydaturę S-a na to stanowisko.
Na początku okupacji niemieckiej, we wrześniu lub październiku 1939, został S. aresztowany; był więziony na terenie Fortu VII w Poznaniu. W księdze zgonów USC odnotowano, że 28 X 1939 został zastrzelony przy próbie ucieczki; faktycznie został wtedy rozstrzelany w grupie 17 więźniów.
S. był żonaty od r. 1937 z Marią Elżbietą Huch (1898–1973), nauczycielką, czynną w okresie okupacji niemieckiej w tajnym nauczaniu; małżeństwo pozostało bezdzietne.
Hoesicka bibliogr. prawn., 1933 R. 4; – Olszewicz, Lista strat kultury pol.; – Dzieje Poznania 1918–1945, Red. J. Topolski, L. Trzeciakowski, W.–P. 1998 II; Kaczmarek Z., Rada i radni miasta Poznania w II Rzeczypospolitej, „Kron. M. Poznania” 1999 nr 1 s. 241, 244, 247; Łuczak C., Dzień po dniu w okupowanym Poznaniu, P. 1989; Olszewski M., Fort VII w Poznaniu, P. 1974 s. 82, 113 (nlb); – Kalendarz Sądowy na r. 1928, s. 88; toż na r. 1929, s. 227; toż na r. 1930, s. 183; toż na r. 1931, s. 209; toż na r. 1932, s. 216; toż na r. 1933, s. 242; toż na r. 1934, s. 347; toż na r. 1935 (od tego roczn. pt. Kalendarz Informator Sąd.), s. 362, 365; toż na r. 1936, s. 375, 378; toż na r. 1937, s. 393, 396; toż na r. 1938, s. 335; toż na r. 1939, s. 350; – „Dzien. Pozn.” 1934 nr 58; „Kur. Pozn.” 1935 nr 454; „Orędownik” 1938 nr 286, 300; „Wiad. Prawn.” R. 2: 1937 nr 1 s. 10; – AP w P.: Akta m. Poznania, sygn. 1249, Akta Nowego Tomyśla, sygn. 40, Akta Urzędu Woj. Pozn., sygn. 5723; Arch. Sądu Woj. w P.: Akta osobowe S-a; – Informacje Michała Rakowskiego z P.
Zygmunt Kaczmarek