Romanowski Jan (1907–1960), lekarz i działacz społeczny. Ur. 29 III w Krakowie, był synem Artura i Marii z Kalickich (zm. 1968).
Ojciec (1875–1943) był architektem, profesorem Szkoły Przemysłowej w Krakowie i radnym m. Krakowa. Projektował wiele domów mieszkalnych w Krakowie (np. nowoczesny i solidny ostatni budynek przy ul. Kościuszki) oraz kościołów (m. in. kościół p. wezw. Pana Jezusa Dobrego Pasterza na Prądniku Czerwonym nawiązujący do drewnianego budownictwa Podhala). Złożył też na jego budowę znaczną sumę pieniędzy oraz zakupił obraz Wlastimila Hofmana „Dobry Pasterz”. Odznaczony był orderem św. Sylwestra. W czasie drugiej wojny światowej działał w Armii Krajowej. W swoim domu rodzinnym na Prądniku Czerwonym organizował zebrania i odprawy konspiracyjne. Aresztowany w r. 1942 został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie zginął 10 II 1943.
R. uczęszczał do szkoły powszechnej im. św. Barbary w Krakowie, a następnie do IV Gimnazjum im. Henryka Sienkiewicza, w którym w r. 1925 złożył egzamin dojrzałości. Od t.r. studiował medycynę na Wydziale Lekarskim UJ, 25 II 1932 uzyskał dyplom lekarza. Potem odbywał służbę wojskową, 18 II 1933 ukończył Szkołę Podchorążych Sanitarnych Rezerwy w Warszawie i od 1 III do 20 IX 1933 pełnił obowiązki lekarza batalionowego 1 Batalionu Mostów Kolejowych w Krakowie.
Od 1 X 1933 do r. 1935 R. pracował w charakterze asystenta w Zakładzie Anatomii Patologicznej UJ i pod kierunkiem Stanisława Ciechanowskiego przygotowywał rozprawę doktorską. Na podstawie pracy: O pierwotnych mięsakach wątroby otrzymał 27 VI 1935 tytuł doktora medycyny. Rozprawa doktorska R-ego została ogłoszona drukiem w „Nowinach Lekarskich” (1935 nr 4 s. 97–102), a następnie po niemiecku („Zentralblatt für allgemeine Pathologie und pathologische Anatomie” Bd. 64: 1935/6). W r. 1935/6 pracował w Ubezpieczalni Społecznej, a w l. 1936–9 jako asystent profesora Franciszka Lewkowicza w Klinice Dziecięcej UJ, gdzie po ukończeniu kursu dla rentgenologów prowadził pracownię rentgenowską.
Od kwietnia 1939 R. pracował na stanowisku ordynatora w Sanatorium Wojskowym w Zakopanem. Był wielkim miłośnikiem gór. Powołany do wojska 23 VIII 1939, skierowany został do 5 Batalionu Obrony Narodowej w Skawie. Jako lekarz pierwszej linii frontu przeszedł wraz z batalionem aż do Biłgoraja, a pod Zamościem dostał się do niewoli niemieckiej. Z jadącego pociągu wiozącego jeńców na zachód wyskoczył w Płaszowie. Dn. 26 IX 1939 powrócił do Kliniki Dziecięcej UJ, gdzie pracował do chwili przejścia kierownictwa Kliniki w ręce niemieckie. W l. 1941–5 pracował jako pediatra Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie w rejonie: Olsza, Witkowice, Prądnik Czerwony, gdzie miał dom rodzinny. Równocześnie utworzył i prowadził punkt sanitarny i przychodnię Polskiego Czerwonego Krzyża (PCK) na Prądniku Czerwonym. Jako lekarz pediatra zyskał sobie wielką popularność w Krakowie. Bezinteresownie leczył dzieci ubogich, Żydów i tych, których rodzice ginęli w obozach niemieckich. Placówkę tę Niemcy zlikwidowali 15 XII 1942.
Po zakończeniu wojny R. powrócił do Kliniki Dziecięcej UJ, pracując tam jako pediatra i rentgenolog. Opiekował się także jako konsultant chorymi dziećmi w Zakładzie Przeciwjaglicznym UJ w Witkowicach. W r. 1947 przeniósł się do Rabki, gdzie rozwinął działalność zawodową i społeczną. Początkowo pracował w Sanatorium PCK dla dzieci z Górnego Śląska, chorych na gruźlicę, następnie w prewentorium «Caritas» i jako rentgenolog w sanatorium kolejowym «Lotos». R. był współtwórcą i od r. 1951 ordynatorem Sanatorium Dziecięcego im. Wincentego Pstrowskiego oraz Sanatorium Kolejowego im. Marcelego Nowotki. Szybko zdobył sobie w Rabce opinię doskonałego specjalisty i szlachetnego lekarza. R. zmarł nagle 31 X 1960 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Odznaczony był Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Ożeniony (w r. 1947) z Heleną z Trojanów, 1. v. Janicką, miał R. córki: Joannę (ur. 1948), Marię (ur. 1950) i syna Jana (ur. 1953). Zaadoptował również córkę żony z pierwszego małżeństwa: Bożenę (ur. 1942).
Roczn. Lekarski RP na r. 1948, W. 1949; – Kron. UJ za l. 1934/5 i 1935/6, s. 246, 247; – „Biul. Informacyjny Pol. Tow. Ftisiopneumatologicznego” 1961 nr 6; „Dzien. Pol.” 1960 nr 263; – Arch. UJ: WL II 520; – Materiały Red. PSB; – Informacje rodziny; – Bibliogr. do Artura: Łoza, Słown. Architektów; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; – „Tyg. Powsz.” 1975 nr 40.
Red.