Słupski Jan Stanisław (1869–1948), tytularny generał brygady WP. Ur. 6 IX w Merőhegyes (komitat Csanad) na Węgrzech. Był synem Jana Feliksa (ur. 1824), powstańca 1863 r., który wyemigrował na Węgry i tam pracował jako zarządca ziemski, oraz Karoliny Weydner de Halas (1842–1927).

Po ukończeniu Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie S. służył w armii austro-węgierskiej jako jednoroczny ochotnik w 13. pp w Krakowie od 1 IX 1889 do 30 IX 1890. W dn. 1 I 1891 został mianowany podporucznikiem rezerwy. Rozpoczął służbę w 6. kompanii tegoż pułku. Po złożeniu egzaminu uzupełniającego na oficera zawodowego został przeniesiony do 20. pp w Krakowie i pełnił funkcję oficera kompanijnego oraz prowiantowego. W dn. 1 XI 1895 został mianowany porucznikiem, 1 XI 1905 awansował na kapitana i objął obowiązki dowódcy kompanii w 16. p. strzelców. Od 1 XI 1907 do 1 VII 1908 przebywał na kursie dla oficerów sztabowych w Wiedniu, a potem był komendantem szkoły oficerów rezerwy w Krakowie. Od 1 VIII do 3 X 1914 uczestniczył w walkach na froncie rosyjskim jako dowódca kompanii w 16. p. strzelców. Dn. 1 II 1915 został mianowany majorem. Od 26 III do 30 XI 1915 dowodził batalionem w 13. pp na froncie rosyjskim i przez krótki okres zastępował dowódcę pułku. Od 1 XII 1915 do 3 II 1916 był dowódcą batalionu w 16. p. strzelców, a od 16 V do 10 VII 1916 pełnił służbę w batalionie zapasowym tegoż pułku. Następnie przebywał dość krótko na froncie rosyjskim, potem znalazł się ze swym pułkiem na froncie włoskim, był m.in. dowódcą batalionu szturmowego, w końcu dowódcą szkoły oficerów rezerwy. W dn. 1 II 1917 otrzymał stopień podpułkownika.

Po rozpadzie monarchii Habsburgów S. wrócił do Krakowa i oczekiwał na przydział w WP. W dn. 16 XI 1918 odjechał z krakowskiej stacji zbornej jako ochotnik do Przemyśla, gdzie objął stanowisko zastępcy gen. Juliusza Bijaka w dowództwie okręgu wojskowego, a jednocześnie był dowódcą odcinka Niżankowice–Przemyśl–Bartatów podczas trwających tam walk z Ukraińcami. Po przegrupowaniu sił polskich od końca lutego 1919 był dowódcą garnizonu w Przemyślu, a 12 IV objął dowództwo 32. pp i 1 VI t.r. został mianowany pułkownikiem. Na czele pułku walczył przeciw Armii Czerwonej na Wołyniu najpierw w grupie gen. Bronisława Babiańskiego, a potem gen. Gustawa Zygadłowicza. Po wycofaniu 32. pp w głąb kraju został oficerem inspekcyjnym w Dowództwie Okręgu Generalnego (DOG) Warszawa, a 1 V 1920 – dowódcą XXXII Brygady Piechoty w 16. Dywizji Piechoty (DP). W działaniach tej dywizji nie odegrał większej roli, ponieważ jeden pułk podlegającej mu brygady wspomagał 6. DP w walkach z kawalerią S. Budionnego, a drugi podlegał bezpośrednio dowódcy 16. DP, którą dowodził płk Stanisław Skrzyński. W wyniku osobistych nieporozumień z płk. Skrzyńskim 25 VII t.r. został przez niego usunięty ze stanowiska dowódcy brygady i przekazany do dyspozycji dowódcy Grupy Poleskiej gen. Władysława Sikorskiego. Występował jako strona w rozprawie sądu polowego przeciw płk. Skrzyńskiemu, oskarżonemu o krzywdę wyrządzoną S-emu. Wyrok orzekał, że zarzuty postawione S-emu przez płk. Skrzyńskiego nie znalazły potwierdzenia, ale takim werdyktem S. nie był usatysfakcjonowany i odwoływał się do różnych wyższych czynników wojskowych.

Dn. 26 VIII 1920 S. otrzymał stanowisko dowódcy przyczółka mostowego w Dęblinie, 16 XII 1920 przeniesiono go na stanowisko oficera inspekcyjno-sztabowego w DOG Kraków, a 1 II 1921 został mianowany kierownikiem Dywizyjnego Centrum Wyszkolenia w Krakowie. Został jednak z tej funkcji odwołany 8 V 1921 w wyniku dochodzeń, które stwierdziły poważne zaniedbanie porządków w «Koszarach Bema» i 22 X 1921 mianowano go komendantem Obozu Warownego Modlin. Od 9 XII 1921 występował jako rezerwowy oficer sztabu DOK V w Krakowie, a 26 IV 1922 objął obowiązki komendanta Obozu Warownego Przemyśl. Na podstawie rozkazu z 15 IV 1925 przebywał na trzymiesięcznym kursie oficerów sztabowych, a 1 VIII 1925 został dowódcą piechoty dywizyjnej w 24. DP w Jarosławiu. W r. 1926 występował również w składzie komisji kwalifikacyjnej do spraw związanych z przenoszeniem majorów i oficerów młodszych do rezerwy. Dn. 14 X t.r. został przydzielony do Oddziału V w DOK X Przemyśl, a 31 XII 1926 przeniesiony w stan spoczynku jako tytularny generał brygady. Po zakończeniu czynnej służby wojskowej mieszkał w Krakowie. Zmarł 13 I 1948 w Krakowie i pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Był odznaczony m.in.: Krzyżem Walecznych, Krzyżem Oficerskim Franciszka Józefa, Orderem Żelaznej Korony 3 kl., Krzyżem Wojskowym Zasługi, Krzyżem Cesarza Karola i odznaką Signum Laudis.

S. był żonaty z Kunegundą Schwarz (1880–1932); miał czworo dzieci, Fryderyka (1901–1970), urzędnika bankowego, Jana (1903–1981), inżyniera mechanika, Katarzynę (1906–1961), 1. v. Cucjew, 2. v. Michalską, 3. v. Barr (która po wojnie osiadła w Szwecji), i Karola (1909–1987), inżyniera rolnika.

Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie, [Wyd. 2.] W. 1991; Stawecki P., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, W. 1994; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Bitwa warszawska, W. 1935 I cz. 1, 2; Hupert W., Walki o Lwów (od listopada 1918 do 1 maja 1919 roku), W. 1933 s. 114; Klimecki M., Polsko-ukraińska wojna o Lwów i wschodnią Galicję 1918–1919, W. 1997 s. 150; – Trzynaste Sprawozdanie Dyrekcji c.k. Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie za rok szkolny 1888, Kr. 1888; – CAW: Akta personalne S-ego S–19229; – Informacje wnuka S-ego, Jana, z Kr.

Mieczysław Wrzosek