Piński Jan Witold (1927–1974), inżynier elektryk, współtwórca i organizator przemysłu elektronicznego. Ur. 23 VI w Poznaniu, był synem Witolda (1888–1964), inżyniera elektryka, i Janiny ze Stachowskich. Ojciec P-ego prowadził Zakłady Elektrotechniczne «Strzała» w Poznaniu; P. był założycielem i prezesem Polskiego Związku Przedsiębiorstw Elektrotechnicznych w Wielkopolsce i na Pomorzu, działaczem na terenie spółdzielczości i rzemiosła w Poznaniu. Wysiedlony z rodzicami przez Niemców we wrześniu 1939 do Rzeszowa, chodził tam do szkoły handlowej i I kl. Gimnazjum im S. Sowińskiego; jednocześnie pracował w l. 1942–4 jako uczeń-elektryk w elektrowni miejskiej. Po wyzwoleniu powrócił w 1945 r. do Poznania i kontynuował naukę w Gimnazjum i Liceum im. św. Jana Kantego (maturę uzyskał w r. 1948), a następnie na Wydziale Elektrycznym Szkoły Inżynierskiej (późniejsza Politechnika Poznańska) i otrzymał w r. 1951 dyplom inżyniera elektryka. Studia łączył z pracą zarobkową w Biurze Projektów i Porad Technicznych oraz w Spółdzielni Pracy Elektryków w charakterze kreślarza, potem projektanta.
Na początku 1952 r. P. przeniósł się do Warszawy i pracował w laboratorium technologii lampowej przy Zakładach Radiowych im. Kasprzaka kolejno jako inżynier, starszy inżynier, kierownik i pełnomocnik głównego inżyniera. Po utworzeniu na bazie tego laboratorium w r. 1954 Warszawskich Zakładów Radiowych «Rawar» (ówczesny symbol T-l) P. został kierownikiem biura rozwojowego, a potem zastępcą głównego inżyniera do spraw nowych konstrukcji. W listopadzie 1957, przeniesiony służbowo do nowo utworzonych Zakładów Lamp Nadawczych (symbol L-14), przemianowanych w r. 1965 na Doświadczalne Zakłady Lampowe «Lamina» (i w 1978 r. Zakłady Elektronowe «Unitra-Lamina») w Piasecznie pod Warszawą, był najpierw odpowiedzialny za prace projektowe przy budowie tych zakładów, a następnie za nadzór nad całokształtem prac rozwojowych, technicznych i produkcyjnych. Jako główny inżynier do spraw konstrukcyjnych w tych zakładach brał bezpośredni udział w organizowaniu produkcji lamp mikrofalowych i nadawczych oraz diod półprzewodnikowych mocy, według prototypów opracowanych m. in. w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji (PIT). Pod jego kierownictwem wprowadzono do produkcji 17 typów lamp mikrofalowych (w tym m. in. magnetrony) i 8 typów lamp nadawczych według polskich rozwiązań, jedynie częściowo opartych na dokumentacji licencyjnej z zagranicy. Pod kierunkiem P-ego opracowano wiele rozwiązań lamp mikrofalowych na wysokim poziomie naukowym, dzięki czemu specjaliści PIT skonstruowali serię urządzeń radiolokacyjnych. Opracowano liczne lampy nadawcze o mocach 3,5 i 10 kW dla celów fonicznych i grzejnych (co wyeliminowało ich import), a także ponad 60% maszyn i urządzeń technologicznych (i wykonano je) oraz wiele zagadnień technologicznych i pomiarowych, warunkujących produkcję lamp nadawczych i mikrofalowych. P. był również inicjatorem zastosowania nowych metod pracy w zakresie planowania i kierowania produkcją w związku z wprowadzoną w tym czasie akcją norm technicznie uzasadnionych. Wykładał też w Technicznych Zakładach Naukowych Min. Przemysłu Ciężkiego w Warszawie.
W l. 1967–70 P. był zastępcą dyrektora ds. technicznych w Instytucie Technologii Elektronowej (ITE) przy PAN. Jednocześnie kierował Ośrodkiem Doświadczalno-Wytwórczym ITE, którego był współtwórcą i organizatorem jego działu technicznego, powołanego do rozwiązywania prac podstawowych z dziedziny elektroniki półprzewodnikowej. W tym ośrodku ITE wdrożono do produkcji 10 asortymentów elementów elektronicznych dotąd importowanych, zwiększono dwukrotnie produkcję, zorganizowano kilkanaście zespołów i uruchomiono 30 asortymentów. W r. 1969 P. otrzymał zespołową nagrodę przewodniczącego Komitetu Nauki i Techniki (KNiT) za wdrożenie do produkcji cyrkulatorów elektronicznych.
W l. 1970–3 P. był dyrektorem Zakładu Doświadczalnego Półprzewodników przy Fabryce Półprzewodników «Tewa» w Warszawie, w ramach powołanego wówczas Naukowo-Produkcyjnego Centrum Półprzewodników (NPCP), skrót firmowy CEMI, pierwszego w kraju zintegrowanego ośrodka naukowo-produkcyjnego, skupiającego silną kadrę pracowników naukowych i technicznych w dziedzinie elektroniki. P. był jednym ze współrealizatorów rozwoju krajowej produkcji elementów i podzespołów elektronicznych, na podstawie powziętej w dn. 26 X 1971 decyzji Prezydium Rządu w sprawie programu rozwoju przemysłu elektronicznego.
Z dn. 1 X 1973 P. został powołany na zastępcę dyrektora ds. technicznych w NPCP, gdzie był odpowiedzialny za całokształt prac związanych z wdrażaniem do produkcji kontraktów licencyjnych, co wymagało pokonania dużych trudności organizacyjnych i technicznych przy uruchamianiu produkcji uciążliwych technologicznie najnowocześniejszych wyrobów półprzewodnikowych. W NPCP P. był członkiem Rady Naukowej. P. współuczestniczył w organizowaniu konferencji naukowo-technicznych, działał w Stowarzyszeniu Elektryków Polskich (SEP), m.in. jako wiceprezes (1972–4) Oddziału Warszawskiego Elektroniki i Telekomunikacji SEP. Wielokrotnie otrzymywał nagrody resortowe, m. in. zespołową nagrodę Min. Obrony Narodowej, trzykrotnie nagrodę przewodniczącego KNiT. Za inicjatywę budowy filii Zakładu Doświadczalnego Półprzewodników otrzymał obywatelstwo honorowe m. Łęczna pod Lublinem. Zmarł 25 VII 1974 po dłuższej chorobie na raka płuc w Instytucie Gruźlicy w Warszawie i pochowany został na miejscowym cmentarzu Bródzieńskim (kwatera 29 H-1-25). Odznaczony był m. in. Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
P. był dwukrotnie żonaty; od r. 1951 z Barbarą Bieniek, chemikiem, a po rozwodzie, od r. 1972 z Elżbietą z Kasprzykowskich, prawnikiem, zamężną po śmierci P-ego za Zdzisławem Sadowskim, architektem. W pierwszym małżeństwie miał syna Jacka (ur. 1953), drugie pozostało bezdzietne.
Działalność naukowa Instytutu Technologii Elektronowej PAN w l. 1966–1968, W. 1971 s. 16–61 (fot.); 25 lat Oddziału Warszawskiego Elektroniki i Telekomunikacji SEP (1952–1977), W. 1977 s. 11; – Sprawozdanie z działalności Zarządu Oddziału Warszawskiego Elektroniki i Telekomunikacji SEP w l. 1972, 1973, 1972–1974; Prace Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji, R. 20: 1970 nr 69/70 s. 16; – „Przegl. Telekomunikacyjny” 1977 s. 266; „Roczn. Warsz.” R. 15: 1979 s. 624 (nekrolog); – Nekrologi z r. 1974: „Biul. Informacyjny SEP” nr 4 s. 31; „Tryb. Ludu” nr 207, 208; „Życie Warszawy” nr 178–181, 183; – Arch. cmentarza Bródzieńskiego w W.: Księgi pochowanych, sygn. 6145/7/t.3/VII –1974; Arch. Zakładów Elektronowych «Unitra-Lamina» w Piasecznie: (akta osobowe sygn. 2658); Arch. Zjednoczenia Przemysłu Podzespołów i Materiałów Elektronicznych «Unitra-Elektron» w W.: (akta osobowe, sygn. 1361); – Informacje: Cezarego A. Ambroziaka, Jerzego Szyjki i Henryka Przewłockiego. Bibliogr. do Witolda P-ego: Łoza, Czy wiesz, kto to jest? uzupełnienia; – „Przegl. Elektrotechn.” 1971 nr 12 s. 543 (fot.).
Jerzy Kubiatowski