Suchodoletz (von Suchodoletz, Suchodolec) Jan Władysław h. Janina (ok. 1687–1751), inżynier budownictwa wodnego, kartograf w służbie pruskiej.
Ur. w Prusach Książęcych, był najstarszym synem Samuela (zob.) i Elżbiety z Biberstein-Kazimierskich 1.v. Konarskiej.
Od lutego 1701 pracował S. z ojcem jako konduktor (pomocnik mierniczego) przy pomiarach Królestwa Pruskiego. W r. 1704 wykonał rysunek roboczej redakcji mapy Prus ojca (1:135000). W pracach ojca uczestniczył do r. 1708. W l. 1708–11 (immatrykulowany 25 X 1708) studiował na uniw. we Frankfurcie nad Odrą. Po powrocie do Prus pracował ponownie z ojcem, jako geometra, do jego zwolnienia w r. 1714. T.r. sporządził mapę Żuław Elbląskich Grund-Riss von der Elbingischen Niederung… (zachowana w rękopiśmiennej kopii z r. 1765). W l.n. pracował jako podinżynier pod kierunkiem Johna von Collas nad mapą wojskową Prus; był także czynny przy pracach mierniczych i budowach rządowych. W r. 1722 został skierowany do budowy młynów, a 4 X 1724 mianowano go inspektorem młynarskim. W r. 1725 wyznaczony do prac przy regulacji dróg wodnych i melioracji, opracował memoriały dotyczące zapobiegania powodziom w powiatach węgorzewskim (Angerburg, Węgobork) i giżyckim (Loetzen). W r. 1727 przygotował plany regulacji Wisły i odprowadzenia wód z Żuław do Nogatu. T.r., w trakcie prac przy regulacji Wisły, wykonał Plan des Weissel Strohmes…, obejmujący odcinek Wisły od Nowego po Malbork. Dn. 31 III 1730 otrzymał nominację na nadinspektora tam w Prusach (Ober-Deich-Inspektor). W r. 1731 król Fryderyk Wilhelm I polecił mu dokończenie rozpoczętego przez ojca opracowania mapy Prus. Do r. 1739 wywiązał się S. z tego zadania, opracowując lub uzupełniając materiały ojca. Mapa ta, obejmująca też tereny Rzpltej, została wydana w r. 1763 przez Akad. Nauk w Berlinie, w sześciu miedziorytniczych arkuszach (pięć map oraz plan Królewca) pt. Regnum Borussiae, Episcopatus Warmensis, Palatinatus Mariaenburgensis et Culmensis cum territorio Dantiscano… (1:266000). Praca S-a uchodziła za najlepszą mapę Prus aż do początku XIX w. W l. 1730–42 opracował S. kilka wersji mapy w mniejszych skalach (1:420000 i 1:840000). W r. 1741 przygotował projekt komunikacji rzecznej i uspławnienia ze Żmudzi do Tapiawy (Tapiau) przez Niemen, Gilgę i Dejmę. W r. 1742 zajmował się pomiarami w Schweinemünde (Świnoujściu); efektem tych prac była mapa Situations Plan von der Schwienen-Münde… W r. 1743, na podstawie materiałów ojca, które uzupełnił własnymi pomiarami głębokości, wykonał w skali 1:150000 mapę wybrzeża morskiego Bałtyku od Gdańska do Połągi Strand Carte des Königreich Preussen See-Küste… W skali 1:5300 sporządził t.r. plan sytuacyjny rozwidlenia Wisły przy Cyplu (Narożniku) Mątawskim Plan von der Montauschen Spitze… W r. 1744, w nawiązaniu do jednego z dzieł ojca, opracował plan połączenia wodnego Pisza (Johannisburg) z Wystrucią (Insterburg). Napisał t.r. rozprawę o miarach używanych w Prusach Gegründete Nachricht von denen in dem Königreich Preussen befindlichen Längen- und Feldmessen (Königsberg 1772). W r. 1745 pracował przy budowie nadbrzeża lub mola w porcie w Elblągu. Zajmując się nadal regulacją Wisły, w r. 1747 wykonał kolejny plan sytuacyjny przy Cyplu Mątawskim Plan vorstellende die Situation der Gewässer am Weissen Berge… (1:4750), z załączonymi dwiema mapkami porównawczymi. Opracował też historię regulacji Wisły na tym odcinku, wraz z siedmioma mapkami w skali 1:18000 obrazującymi sytuację przy rozwidleniu rzeki w l. 1554–1748 pt. Sentiment von Restauration der Montauschen Spitze… (zachowana w kilku rękopisach z l. 1744–9 oraz w kopii w tzw. Atlasie Jana Gellentina). W r. 1749 zilustrował w skali 1:27000 prace regulacyjne przy Cyplu Mątawskim wykonywane od r. 1747 (Plan vorstellende die Situation der Gewässer am Weissen Berge...). W r. 1751 powstała analogiczna mapa (w skali 1:8700) obrazująca dalsze prace: Plan vorstellende die Situation der Gewässer am Weissen Berge de A. 1751…, będąca ostatnim znanym dziełem S-a. Większość zachowanych map S-a znajduje się w Staatsbibliothek w Berlinie. Liczne jego prace, dotyczące regulacji Wisły i melioracji Żuław, przechowywane są w AP w Gdańsku i B. Gdań. PAN.
S. interesował się również astronomią; utrzymywał kontakty z astronomem z Berlina Christfriedem Kirchem i profesorem uniw. w Królewcu Martinem Knutzenem, prawdopodobnie konstruował też przyrządy astronomiczne. Możliwe, że wykonał w r. 1741 zegar słoneczny w Sztynorcie (Steinort) (obecnie w Muz. Warmii i Mazur w Olsztynie). S. znał język polski. Prace w porcie w Elblągu i opracowania związane z regulacją Wisły wykonywał najprawdopodobniej na zlecenie władz Gdańska i Elbląga. Mieszkał na stałe w Królewcu. Zmarł w listopadzie 1751 w Malborku, gdzie przebywał w związku z prowadzonymi pomiarami. Pochowany został tamże na cmentarzu ewangelickim.
S. był żonaty z Dorotą Biberstein i prawdopodobnie miał potomstwo.
Altpreuss. Biogr., II (bibliogr.); Centralny Katalog Zbiorów Kartograficznych w Polsce, Wr. 1961 I, W. 1983 V (bibliogr., reprod. arkuszy mapy S-a z wyd. 1763, 1800); Estreicher; Hist. Nauki Pol., II, VI; Łoza, Słown. architektów; Materiały do słownika kartografów i geodetów polskich, W. 1999 s. 132–4 (Szeliga J., bibliogr.); Olszewicz B., Wykaz polskich pracowników na polu kartografii, Studia i Mater. z Dziej. Nauki Pol., S. C., 1961 z. 4; Oracki, Słown. Warmii; Oracki, Słown. Warmii, Prus Ks., II (bibliogr.); – Czaplicka J., Zbiór kartograficzny i ikonograficzny w archiwum miasta Elbląga, „Roczn. Elbląski” R. 2: 1963 s. 300; Hanke M., Geschichte der amtlichen Kartographie Brandenburg-Preussen bis zum Angang der Frideriziannischen Zeit, „Geographische Abhandlungen begründet von A. Penck”, Reihe 3, H. 7: 1935 s. 94, 112, 120–1, 230–1, 236–7; Olszewicz B., Kartografia polska XVIII wieku, „Pol. Przegl. Kartogr.” R. 10: 1932 s. 96 (bibliogr.), s. 190, 207; Pelczar M., Dzieje zmian koryta Wisły i Nogatu pod Białą Górą w okresie od XV do XIX wieku, „Zesz. Geogr. Wyższej Szkoły Pedagog. w Gd.” R. 8: 1966 s. 225–8, 232; Przypkowski T., Zainteresowania matematyczno-astronomiczne braci polskich, w: Studia nad arianizmem, W. 1959 s. 417–18; Sukertowa-Biedrawina E., Karty z dziejów Mazur, Olsztyn 1961 s. 39–40; Szeliga J., Rozwój kartografii Wybrzeża Gdańskiego do roku 1772, Wr. 1982; tenże, Zagadnienie zmian linii brzegowej Zalewu Wiślanego w świetle wybranych map XVI–XIX w., „Roczn. Elbląski” R. 5: 1872 s. 66, 70, 72, 76, 79, 82–3.
Adam Krawczyk