Jan z Radochoniec (zm. 1450), rektor Uniw. Krak. Pochodził z zamożnej szlachty. Ojciec jego Michał był właścicielem wsi Radochońce koło Mościsk w diecezji przemyskiej. Ich rodzina przyjęła później (od innej wsi dziedzicznej – Wapowce) nazwisko Wapowskich; nosił je już z pocz. XVI w. członek tej rodziny, kronikarz-historyk Bernard. W poczet studentów Uniw. Krak. wpisał się J. w r. 1405. W trzy lata później osiągnął stopień mistrza sztuk wyzwolonych i zapewne zaraz zaczął wykładać, rozpoczynając równocześnie studia teologiczne pod kierunkiem Isnera. W r. 1416 pełnił obowiązki dziekana Wydziału Filozoficznego. Dwukrotnie: w r. 1424 i 1431, piastował godność rektorską uniwersytetu, posiadając tylko tytuł magistra artium. Beneficja i godności kościelne zdobywał znacznie szybciej niż stopnie Uniwersyteckie. Od skromniejszych beneficjów, jak altarie katedralne św. Krzysztofa i św. Bartłomieja i prebenda w kościółku Św. Wojciecha na rynku krakowskim, doszedł w r. 1424 do kanonikatu w kolegiacie Św. Floriana na Kleparzu. W kolegiacie tej pełnił też funkcję prokuratora zawiadującego jej dobrami (1428). Godność kanonika krakowskiego kościoła katedralnego osiągnął najpóźniej w r. 1439. Profesurę na Wydziale Teologicznym objął prawdopodobnie dopiero w r. akad. 1440/1. Po raz ostatni występuje J. w dokumentach 8 X 1449 r. Zmarł zapewne z początkiem r. 1450. Dn. 4 II t. r. Długosz otrzymał po zmarłym dom kapitulny. Jan Elgot, donosząc Długoszowi o śmierci J-a, wyraził żal, że odchodzą z grona uniwersyteckiego najlepsi.
Posiadał J. zasobną bibliotekę, z której kilkanaście rękopisów ofiarowanych kolegium artystów przechowało się w Bibliotece Jagiellońskiej. Są to dzieła o treści teologicznej i filozoficznej. Jeden z tych rękopisów (1721) zawiera komentarz „Sentencji” Piotra Lombarda, który Fijałek określa błędnie jako bakalarskie lektury J-a, podczas gdy Stegmüller identyfikuje go jako wykład anonimowego ucznia Jana z Monsterbergu, profesora lipskiego. Inny z rękopisów (1408) zawiera (wg Fijałka) bakalarskie lektury J-a, komentujące „Sentencje” Dunsa Szkota, co świadczyłoby, że był on jednym z prekursorów skotyzmu na Uniw. Krak. O zainteresowaniu ruchem husyckim świadczy inny jego kodeks (2148) pisany ok. r. 1420, zawierający 12 traktatów i pism Husa, Jakubka ze Strzybra i Mikołaja z Drezna. Poza tym biblioteka J-a, stanowiąca jego warsztat naukowy, zawierała dzieła egzegetyczne, kaznodziejskie, słownikowe oraz traktaty antyhusyckie z soboru w Konstancji, materiały i traktaty soboru bazylejskiego.
Wisłocki, Katalog; – Stegmüller F., Repertorium commentariorum in Sententias Petri Lombardi, Würzburg 1947 I nr 469; Fijałek, Mistrz Jakób z Paradyża I 251, 264–6; Szujski J., Bernard Wapowski i jego kronika, Kroniki Bernarda Wapowskiego z Radochoniec, Wyd. J. Szujski, Kr. 1874 s. VI–VII, Script. Rer. Pol., II; –Budkowa Z., Rec. „Przegl. Hist.” T. 43: 1952 s. 362; – Acta capitulorum Cracoviensis et Plocensis selecta (1438–1523 i 1438–1525), Ed. B. Ulanowski, „Arch. Kom. Hist.” T. 6: 1891; Album stud. Univ. Crac., I 21, 56, 77; Cod. epist. saec. XV, I; Cod. Univ. Crac., I; Conclusiones Univ. Crac.; Długosz, Liber benef., III; Kod. Mpol., IV; Statuta nec non liber promotionum.
Zofia Leszczyńska