Lindenbaumowa (Hosiasson-Lindenbaumowa) Janina (1899–1942), filozof, pedagog. Pochodziła z rodziny Hosiassonów. Studia filozoficzne odbyła na Uniw. Warsz. pod kierunkiem Tadeusza Kotarbińskiego i Jana Łukasiewicza. W r. 1926 uzyskała stopień doktora filozofii na podstawie rozprawy Uzasadnienia rozumowania indukcyjnego, której część pierwszą pt. Definicje rozumowania indukcyjnego ogłosiła w r. 1928 w „Przeglądzie Filozoficznym”. Po ukończeniu studiów pracowała w szkolnictwie średnim, jako nauczycielka propedeutyki filozofii, i nadal zajmowała się problematyką filozoficzno-logiczną. W r. 1929 otrzymała stypendium Min. Wyznań Rel. i Oświecenia Publ. i wyjechała na roczne studia filozoficzne do Cambridge. Główną dziedzinę jej badań teoretycznych stanowiła teoria indukcji i ściśle z nią związane zagadnienia z zakresu teorii prawdopodobieństwa. Szczególnie wartościowe wyniki osiągnęła w dociekaniach dotyczących specyficznych odrębności rozumowań indukcyjnych. Rozważając dwie konkurencyjne względem siebie koncepcje prawdopodobieństwa – koncepcję częstościową i tzw. koncepcję logiczną, opowiadała się za koncepcją logiczną podkreślając jej większą przydatność dla wiedzy empirycznej. Uczestniczyła w zjazdach naukowych krajowych i zagranicznych, artykuły i omówienia ogłaszała przede wszystkim w „Przeglądzie Filozoficznym” oraz w „Mind” i „Erkenntnis”. Rychło też zajęła wybitną pozycję wśród przedstawicieli warszawskiej szkoły filozoficzno-logicznej; pozostawała też w żywym kontakcie ze środowiskiem neopozytywistów wiedeńskich. Z ważniejszych jej prac ogłoszonych drukiem wymienić należy: Uwagi w sprawie pojęcia prawdopodobieństwa jako granicy częstości („Przegl. Filoz.” R. 35: 1932), O prawomocności indukcji hipotetycznej (Fragmenty filozoficzne. Księga pam. ku czci prof. T. Kotarbińskiego, W. 1934), Induction et analogie: comparaison de leur fondement („Mind” T. 50: 1941), Uwagi w sprawie psychologii wnioskowań indukcyjnych („Kwart. Psychol.” T. 7: 1935).

Po r. 1935 L. wyszła za mąż za Adolfa Lindenbauma (zob.). We wrześniu 1939 r. opuściła wraz z mężem Warszawę i udała się do Wilna, gdzie włączyła się do prac tamtejszego środowiska filozoficznego. Dn. 1 XII 1939 na posiedzeniu Wil. Tow. Filozoficznego wygłosiła odczyt Postęp wiedzy z punktu widzenia poznawczego (ogłoszony pośmiertnie w „Przegl. Filoz.” 1948). We wrześniu 1941 L. została aresztowana przez gestapo i po kilku miesiącach więzienia rozstrzelana w Wilnie w kwietniu 1942.

W. Enc. Powsz., (PWN); Gromska D., Philosophes polonais morts entre 1938 et 1945, „Studia Philos.” T. 3: 1948; Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Słownik Filozofów, W. 1966 I; Słownik Filozofów Polskich, (w druku); – Kamińska J., J. Hosiasson-L., „Przegl. Filoz.” R. 42: 1946.

Red.