Białłozor Jerzy h. Wieniawa (zm. 1783), poseł i działacz w powiecie upickim za Augusta III, syn Aleksandra i Anny z Orłowskich, towarzyszył ks. Michałowi Kazimierzowi Radziwiłłowi w podróży do Niemiec, Holandji, Belgji, Francji, Czech (1722–3). Zyskawszy zaufanie Radziwiłłów, nieraz w późniejszych latach jako plenipotent hetmana Michała jeździł do Gdańska, Saksonji, Kurlandji, pilnował jego interesów na sejmikach i trybunałach, dzierżawił książęce majątki (w l. 1756–7 nawet ekonomję szawelską, później Dubinki). A ponieważ »dóbr dezolować nie umiał«, więc i sam ze skromnego dworzanina dorobił się potrosze wielkiej fortuny i ożenił się w r. 1736 z Eleonorą Zabiełłówną († 1757), siostrą możnego później marszałka kowieńskiego Antoniego Z. Od r. 1721 pisał się podstolim, od 1735 stolnikiem upickim; w r. 1739 promowany (bezskutecznie) przez Radziwiłła do laski trybunału wileńskiego, był także sędzią ziemskim, a od r. 1756 wojskim upickim. Posłował na warszawskie sejmy trzykrotnie: w r. 1738, 1748 i 1758, ale raz tylko zetknął się z ważną a drażliwą funkcją komisyjnego sprawdzania rachunków podskarbiego Sedlnickiego (1748). W przedostatniem bezkrólewiu trzymał stronę Sasa; ostatniego, zdaje się, już nie dożył, bo jego listy do Radziwiłła urywają się z r. 1758, a w 1765 wojskim upickim jest już Onufry B., syn innego Jerzego. O śmierci naszego »kapitalisty«, jak go nazywa Matuszewicz, wiadomo tylko, że nastąpiła nagle pod wrażeniem ucieczki córki Ewy ze Stanisławem Tyszkiewiczem, późniejszym kasztelanem mścisławskim, którą to jedynaczkę po stracie dwóch starszych córek ojciec wraz z dwumiljonowym posagiem (w tem dobra poniemuńskie) przeznaczał w zamężcie komu innemu. Jemu dedykował jezuita Ant. Skorulski »Commentariolum Philosophiae« (1755), gdzie zamieścił tablicę genealogiczną Białłozorów. Onufry B., uczeń pijarski, posłował na konwokację 1764 r. z partji saskiej, potem na sejm 1767–8 r.; niewątpliwie należał do konfederacji wileńskiej St. Brzostowskiego (1767), wspierał w swym powiecie konfederację barską, ale do niej jawnie nie przystąpił. Umarł 10 III 1783.
Konopczyński, Polska w dobie Wojny Siedmioletniej, W. 1909–11; tenże, Konf. Barska, W. 1935; Matuszewicz M., Pamiętniki, W. 1876; Pamiętniki biskupa Józefa Kossakowskiego, 18; Pamiętnik Ign. Łopacińskiego, »B. Warsz.« 1855; Teka G. Podoskiego, P. 1856, IV 470; Diarjusz Sejmu 1748 r., wyd. Konopczyński, W. 1911; Żychliński, V 10–16; Kilkadziesiąt listów B. do Radziwiłłów w Arch. Ord. Nieśw.; Wolff, Herbarz litewski, I, rkp. 3653 B. Ord. Kras.
Władysław Konopczyński