Sochocki Jerzy Józef Jan (1895–1974), generał brygady WP. Ur. 1 IV we Lwowie, był synem Jana, urzędnika Krakowskiego Tow. Wzajemnych Ubezpieczeń, i Malwiny z Jägermannów.
W r. 1910 S. ukończył siedem klas szkoły realnej w Stanisławowie, i zdał tam maturę. W l. 1911–14 był słuchaczem na wydz. geodezji politechn. lwow. Nie dokończył studiów z powodu wybuchu pierwszej wojny światowej. W sierpniu 1914 wstąpił do formujących się Legionów Polskich i służył w 3., a następnie 6. pp. Uczęszczał na kurs karabinów maszynowych w Krakowie. W październiku 1915 został wcielony do 55. pp armii austro-węgierskiej w Tarnopolu. W r. 1916 był słuchaczem oficerskiej szkoły piechoty i saperów w Jägersdorf. Z dn. 10 XI 1917 otrzymał stopień chorążego, a z dn. 1 II 1918 – podporucznika. Od września do listopada 1918 walczył w szeregach 55. pp na froncie włoskim, gdzie dostał się do niewoli i do grudnia t.r. przebywał w obozie jeńców w Cassino. Tam zaciągnął się do oddziałów polskich wchodzących w skład Armii Polskiej tworzonej pod dowództwem gen. Józefa Hallera we Francji. Do lutego 1919 przebywał w obozie Santa Maria we Włoszech. Od lutego do maja t.r. znajdował się w obozie polskim armii Hallera we Francji na kursie saperów w Erigne. Wraz z 4. baonem saperów 7. DP tejże armii wrócił do Polski. Z dn. 27 V 1919 awansował na porucznika. Od listopada 1919 pracował jako referent techniczny w sztabie 18. DP, która w wojnie polsko-sowieckiej walczyła na froncie wschodnim, a w kwietniu 1920 został dowódcą kompanii 18. baonu saperów na tym froncie. Z dn. 3 V 1922 – po ostatecznej weryfikacji – awansował do stopnia kapitana. W kwietniu 1923 został dowódcą batalionu 4. p. saperów. W r. 1924 przebywał na kursie unifikacyjnym w Rembertowie; po jego ukończeniu awansował do stopnia majora ze starszeństwem od 1 VII 1923. Od sierpnia 1925 do stycznia 1929 służył w 6. p. saperów jako dowódca baonu, a następnie jako zastępca dowódcy pułku. Od stycznia do lipca 1929 odbył sześciomiesięczny kurs w Wyższej Szkole Wojennej. Od lipca 1929 do grudnia 1931 był I oficerem sztabu w 3. Brygadzie Saperów, a następnie kolejno: do lutego 1932 szefem fortyfikacji Obszaru Warownego Wilno, do września 1933 – szefem fortyfikacji Grudziądz, do kwietnia 1936 szefem fortyfikacji Toruń. W dn. 28 VI 1935 został mianowany podpułkownikiem. Od kwietnia 1936 do sierpnia 1939 pracował w sztabie Głównego Inspektora Saperów.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. S. był w Dowództwie Saperów Naczelnego Wodza. Po jej zakończeniu przedostał się przez Rumunię do Francji, a następnie po upadku Francji do Wielkiej Brytanii. Od czerwca do października 1940 służył w Szkocji w Grupie Fortyfikacyjnej 10. Brygady Kawalerii. Od października t.r. do listopada 1941 był dowódcą baonu saperów I Korpusu w Szkocji, a z kolei do czerwca 1942 służył w Brygadzie Szkolnej w Szkocji. Potem wyjechał na Bliski Wschód, gdzie został dowódcą 10. Baonu Saperów Armii Polskiej na Wschodzie. Wraz z tym baonem wchodzącym w skład II Korpusu, przeszedł całą kampanię włoską od Monte Cassino w maju 1944, wzdłuż Adriatyku, przez Anconę, linię Gotów i rzekę Senio, do Bolonii w kwietniu 1945. Z dn. 1 III 1945 awansował na pułkownika. Od czerwca t.r. do marca 1947 był dowódcą Grupy Saperów II Korpusu we Włoszech, a od marca do maja t.r. – dowódcą Bazy tegoż Korpusu. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii i demobilizacji osiedlił się w Birmingham. Dn. 11 XI 1964 Prezydent RP na uchodźstwie August Zaleski awansował go na generała brygady. S. był członkiem Polskiego Koła Katolickiego, Koła Związku Ziem Wschodnich RP, Skarbu Narodowego, Koła Saperów. Zmarł 14 X 1974 w Birmingham i został pochowany tamże na cmentarzu Handsworth. Był odznaczony m.in. Orderem Polonia Restituta IV kl., Krzyżem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Niepodległości, 6-krotnie Krzyżem Walecznych i 2-krotnie Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami.
Od r. 1921 S. był żonaty z Adelą Olgą z domu Mikulaschek, z którą miał syna Jerzego Jana (ur. 1922).
Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie, [Wyd. 2] W. 1991 (fot.); Dzien. Personalny MSWojsk., W. 1922 nr 13 (Załącznik do Dz. Pers. 13/22. Lista starszeństwa oficerów zawodowych), 1923 nr 24 s. 273, 1924 nr 32 s. 170, 1925 nr 64 s. 323, 1926 nr 46 s. 379, 1930 nr 11 s. 201, 1933 nr 11 s. 201, 1935 nr 9 s. 66; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; Woreyd, Almanach 1928, W. 1928 s. 354; – Działania 2 Korpusu we Włoszech, Red. S. Biegański, Londyn 1963; – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1974 nr 247 s. 4, nr 252 s. 4; – CAW: Akta personalne nr AP 8822–14318.
Henryk Korczyk