Piwocki Jerzy (1853–1920), prawnik, działacz samorządowy. Ur. 11 X w Tarnopolu. Po ukończeniu Theresianum i studiów prawniczych w Wiedniu wstąpił do służby publicznej. W r. 1877 rozpoczął pracę w Namiestnictwie we Lwowie, zrazu jako praktykant konceptowy, delegowany do służby w starostwie przemyskim (1878), w zarządzie miejskim Buska (1880) i w starostwie skałackim (1883). W r. 1885 awansował do stanowiska komisarza powiatowego. W l. 1891–2 pełnił funkcję starosty oraz przewodniczącego Rady Szkolnej Okręgowej w Trembowli; w uznaniu położonych tam zasług otrzymał tytuł honorowego obywatela miast Trembowli i Strusowa. W l. 1893–5 był starostą w Białej, przewodniczącym Rady Szkolnej Okręgowej, kuratorem Krajowej Niższej Szkoły Rolniczej w Kobiernicach oraz komisarzem rządowym bialskiej Kasy Oszczędności. Zorganizował w Białej «Czytelnię Polską». W r. 1896 P. powrócił do Lwowa na stanowisko radcy Namiestnictwa, objął referat spraw szkolnych i działał w Komisji Dyscyplinarnej dla pracowników administracyjnych. Zyskał opinię wybitnego znawcy prawa konstytucyjnego i administracyjnego, przy tym człowieka rzetelnego i bezstronnego. Dlatego proszono go o podejmowanie się funkcji pośrednika między pracodawcami a pracownikami podczas strajków rolnych w Galicji wschodniej w l. 1902 i 1906 oraz w borysławskim strajku górniczym 1904. Piastował funkcję komisarza rządowego Galicyjskiej Kasy Oszczędności (od r. 1897), Banku Hipotecznego (od r. 1899) oraz Lwowskiej Izby Handlowej i Przemysłowej (od r. 1901). Delegowany był do dyrekcji Wyższej Szkoły Rolniczej w Dublanach (od r. 1900), udzielał się w Tow. Prawniczym oraz w Tow. Właścicieli Nieruchomości. Wg informacji rodziny, był właścicielem Kleparowa pod Lwowem, Starej Wsi w pow. pszczyńskim oraz Woli Filipowskiej w pow. chrzanowskim.

Z inicjatywy Tow. Prawniczego podjął się P. opracowania „Zbioru ustaw i rozporządzeń administracyjnych” (Lw. 1899–1907). Było to pięciotomowe kompendium, przeznaczone do użytku urzędników krajowych i samorządowych. Rychło nazwane «zbiorem Piwockiego», zyskało znaczną popularność i wyparło z użytku przestarzałe kompendium Rudolfa Kasparka. Przy poparciu namiestnika Michała Bobrzyńskiego, P. z współpracownikami Władysławem Stesłowiczem i Józefem Münzem przygotował drugie, poszerzone wydanie, opublikowane w l. 1909–14. P. uwzględnił w tym dziele tylko normy ogólnoaustriackie i krajowe galicyjskie, pomijając inne kraje habsburskie, również zamieszkałe przez Polaków, zwłaszcza Śląsk Cieszyński i Bukowinę.

W r. 1905 mianowany radcą dworu, przeszedł P. do pracy w wiedeńskim Min. Spraw Wewnętrznych, gdzie w l. 1908–10 miał stanowisko szefa sekcji. Po przeniesieniu na emeryturę zamieszkał w Krakowie. Dokooptowany w r. 1912 do Zarządu Głównego Tow. Szkoły Ludowej (TSL), pełnił funkcję wiceprezesa, był referentem spraw finansowych oraz przewodniczącym Komisji Skarbowej TSL. W r. 1913 zgłosił swą kandydaturę w wyborach do Sejmu Krajowego i w toku kampanii przedwyborczej dał się poznać jako zwolennik reformy systemu administracyjnego w celu poszerzenia samorządu terytorialnego i samorządu grup zawodowych (zwłaszcza lekarzy i nauczycieli), opowiadał się też za demokratyzacją ordynacji wyborczej. Mało znany w Krakowie, nie występujący pod firmą żadnego ze stronnictw politycznych, popierany jedynie przez „Głos Narodu”, nie uzyskał wymaganej liczby głosów i kandydatura jego upadła. Podczas wojny światowej działał w Naczelnym Komitecie Narodowym, rozwijał akcje dobroczynne, był skarbnikiem Centralnego Komitetu Narodowego. Zmarł 10 VI 1920 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim.

Ożeniony z Anielą Palica (1864–1913), P. miał z nią trzy córki: Annę, zamężną Nowicką, i Helenę Marię (1887–1960), zamężną za Mieczysławem Passakasem (zob.), i Anielę (1902–1950), zamężną za J. Moravičem, oraz pięciu synów: Aleksandra, Karola (służył w Legionach, zginął w r. 1915), Jerzego, Tadeusza i Marcina.

Fot. w zbiorach PSB i w: „Czas” 1913 nr 282; – Longchamps de Berier R., Polska bibliografia prawnicza 1911–1912, Lw. 1916; Hof- und Staatshandbuch der österreichisch-ungarischen Monarchie, Wien 1901–14; Próchnicki Z., Zbiór ustaw i rozporządzeń administracyjnych (recenzja), „Przegl. Prawa i Administracji” R. 36: 1911 s. 156–63; – Księga adresowa król. stoł. m. Lwowa, 1906; Przemówienia kandydatów Komitetu Obywatelskiego w Krakowie (Stanisława Strońskiego, Franciszka Bujaka, Bolesława Drobnera, Jerzego P-ego), wygłoszone na zebraniu wyborców sejmowych 21 VI 1913, Kr. 1913; Szematyzmy Król. Galicji, 1877–1914; – „Gaz. Lwow.” 1907 nr 38; „Głos Narodu” 1913 nr 138, 142, 147, 150, 152, 1920 nr 140; „Przew. Oświatowy” 1912 s. 311, 1913 s. 2, 50, 52, 59, 1921 s. 16; – B. Jag.: rkp. 6436 IV t. 4, 8090 III; Cmentarz Rakowicki: Księgi zmarłych; – Papiery rodzinne Piwockich w posiadaniu wnuka Lesława Passakasa.

Stanisław Grodziski