Popko Jerzy (1914–1975), nauczyciel, działacz ruchu ludowego, poseł do Sejmu PRL, minister leśnictwa i przemysłu drzewnego, wiceprezes Najwyższej Izby Kontroli. Ur. 24 IX we wsi Bobryk w pow. pińskim, był synem Mikołaja, nauczyciela ludowego, i Heleny z Ostachowiczów. W r. 1928 wstąpił do Państwowego Seminarium Nauczycielskiego w Swisłoczy (pow. Wołkowysk), które ukończył w r. 1933. W l. 1933–4 pracował w szkole powszechnej w Zelwie (pow. Wołkowysk), a potem w r. 1934 w Zieleniewiczach w pow. wołkowyskim. W r. 1936 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy w Zambrowie. W l. 1937–9 był nauczycielem w Zieleniewiczach. W kampanii wrześniowej nie brał udziału. Po zajęciu tych terenów przez Armię Czerwoną pracował jako dyrektor niepełnej średniej szkoły w Borodziczach. W l. 1941–4 był pisarzem w majątku pod zarządem niemieckim.
Po wyzwoleniu P. pracował w r. 1945 początkowo jako kierownik Szkoły Rolniczej w Stokowisku w pow. wysokomazowieckim, następnie był inspektorem oświaty rolniczej na pow. wysoko-mazowiecki. W r. 1946 został inspektorem Powszechnej Oświaty Rolniczej w Wydziale Oświaty Rolniczej Urzędu Wojewódzkiego (UW) w Białymstoku, w r. 1947 inspektorem Przysposobienia Rolniczo-Wojskowego w Białymstoku. Dn. 1 II 1948 objął stanowisko naczelnika Wydziału Oświaty Rolniczej UW w Białymstoku, a 1 VIII 1948 dyrektora Wydziału Rolnictwa i Reform Rolnych tamże. Od r. 1947 P. działał w Stronnictwie Ludowym, następnie w Zjednoczonym Stronnictwie Ludowym (ZSL). W r. 1952 został kierownikiem Wojewódzkiego Zarządu Rolnictwa i Leśnictwa w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (PWRN) w Białymstoku, w l. 1952–6 był zastępcą przewodniczącego, od r. 1957 przewodniczącym PWRN w Lublinie, zaś w l. 1958–62 przewodniczącym PWRN w Białymstoku. W kadencji 1952–6 P. był posłem do Sejmu PRL z okręgu nr 40: Lublin, w Sejmie wchodził do Komisji Rolnictwa. W r. 1957 otrzymał dyplom inżyniera Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie. W Białymstoku był wiceprezesem Wojewódzkiego Komitetu ZSL. W r. 1956 wybrano go na członka Głównej Komisji Rewizyjnej ZSL, a od r. 1959 do śmierci był członkiem Naczelnego Komitetu (NK) ZSL. W NK ZSL pracował na stanowisku kierownika zespołu do spraw rad narodowych.
Od 15 X 1962 do 30 VI 1970 P. był wiceministrem rolnictwa. Od 30 VI 1970 do 22 XI 1973 był ministrem leśnictwa i przemysłu drzewnego. Dn. 22 XI 1973 został wiceprezesem Najwyższej Izby Kontroli. Był członkiem Polskiego Tow. Leśnego oraz członkiem Zarządu Głównego Stow. Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych. Zmarł 13 X 1975 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Komunalnym na Powązkach. Był odznaczony m. in. Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
W małżeństwie z Janiną Zboromirską P. miał córkę i syna.
Mioduchowska M., Materiały do bibliografii historii ruchu ludowego w latach 1864–1974, W. 1979; Giza, Władze stronnictw lud., s. 657, 660, 663, 666; – tenże, Kalendarz wydarzeń historii ruchu ludowego 1895–1965, W. 1967; tenże, Ruch ludowy w prasie Polski Ludowej 1944–1967, W. 1970; Mołdawa T., Naczelne władze państwowe Polski Ludowej 1944–1979, W. 1979; –Spraw. stenogr. Sejmu PRL I kadencji: od listopada 1952 r. do 20 listopada 1956 r.; – „Dzien. Lud.” 1975 nr 228–9; „Tryb. Ludu” 1973 nr 326, 1975 nr 239–42; „Tyg. Powsz.” 1975 nr 48; „Zielony Sztandar” 1962 nr 92 s. 1, 1975 nr 84 s. 2 (fot.); „Życie Warszawy” 1973 nr 280, 1975 nr 238–9, 241–2, 246; – NK ZSL Wydział Prezydialny: Kartoteka działaczy sygn. 662.
Romuald Turkowski