Sobczak Jerzy Stanisław (1922–1987), inżynier budownictwa wodnego, docent Politechn. Krak. Ur. 2 II w Krakowie, był synem Franciszka, przedsiębiorcy, i Anieli z Kowalskich; ojciec w czasie okupacji niemieckiej działał w Armii Krajowej (AK) jako członek Biura Informacji i Propagandy, później pod pseud. Jan Kowalski w komórce konspiracyjnej koło Gorlic.
Do wybuchu drugiej wojny światowej S. ukończył pierwszą klasę liceum matematyczno-przyrodniczego w Krakowie i we wrześniu 1939 jako junak Przysposobienia Wojskowego pełnił pomocniczą służbę wartowniczą na dworcu kolejowym, następnie uczestniczył w konwoju pociągu z dokumentami państwowymi do Rzeszowa. Podczas nalotu został ranny, wrócił do Krakowa 6 X 1939 i włączył się, dzięki ojcu, do pracy konspiracyjnej jako kolporter prasy podziemnej. Po zaprzysiężeniu w maju 1941 został żołnierzem AK i działał pod pseud. Jurek. Równocześnie w l. 1940–2 ukończył dwuletnią zawodową szkołę budowlaną ze świadectwem technika i od 1 VI 1942 pracował pod kierownictwem Artura Borna – późniejszego prof. hydrotechniki Politechn. Wrocł. – w Centralnym Urzędzie Technicznym w Krakowie. Mając tam dostęp do archiwum kartograficznego zaopatrywał Sztab Okręgu AK w wojskowe mapy wykorzystywane później w akcjach dywersyjnych. W listopadzie 1943 został aresztowany i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen-Oranienburgu (więzień polityczny nr 87989).
W lipcu 1946 S. wrócił do Polski i po zdaniu eksternistycznej matury studiował na Wydz. Inżynierii Akad. Górniczej (późniejszej Akad. Górniczo-Hutniczej) i uzyskał dyplom magistra inżyniera budownictwa wodnego w r. 1951. T.r. rozpoczął pracę zawodową w Zarządzie Energetycznym Okręgu Wschodniego na stanowisku kierownika służby hydrotechnicznej w Zespole Elektrowni Wodnych Rożnów-Czchów. W l. 1954–64 był głównym projektantem w Przedsiębiorstwie Geologiczno-inżynierskim Energetyki w Krakowie. Równocześnie od r. 1954, na propozycję prof. hydrologii i budownictwa wodnego Romualda Rosłońskiego, prowadził wykłady z budownictwa wodnego na Politechn. Krak. i od r. 1963 kierował Zakładem Budowy Zapór i Siłowni Wodnych na Wydz. Budownictwa Wodnego (przemianowany w r. 1970 na Wydz. Inżynierii Sanitarnej i Wodnej). Dn. 24 I 1964 doktoryzował się na Wydz. Budownictwa Wodnego Politechn. Gdańskiej na podstawie rozprawy Próba ustalenia związków genetycznych między opadem, wodostanem i masą transportową (na przykładzie zlewni Łososiny), napisanej pod kierunkiem Zbigniewa Kajetanowicza. Po reorganizacji Politechn. Krak. w r. 1970 i utworzeniu instytutów S. został mianowany docentem i nadal kierował dotychczasowym zakładem przemianowanym w r. 1974 na Zakład Budownictwa Wodnego w ramach Inst. Inżynierii Wodnej (od r. 1977 Inst. Inżynierii i Gospodarki Wodnej), w którym był również zastępcą dyrektora w l. 1975–82. Pełnił też funkcję prodziekana Wydz. Inżynierii Sanitarnej i Wodnej w l. 1970–5 i 1984–7.
S. specjalizował się w dziedzinie budownictwa wodnego, konstrukcji zapór, zbiorników i elektrowni wodnych, opublikował m.in. artykuły: Modelowe badania turbin („Zesz. Nauk. Politechn. Krak. Budownictwo Wodne” 1966 nr 2 z. 11), Przyczynek do obliczania masy transportu rumowiska rzecznego przy zastosowaniu metod statystycznych („Przegl. Geofizyczny” 1966 z. 1) oraz pracę Renowacja starych betonowych zapór grawitacyjnych (Kr. 1979), a także kilka skryptów i podręczników, m.in. Zapory ziemne (Kr. 1971), Zapory z materiałów miejscowych (Wr. 1975) i Osadniki przemysłowe (Kr. 1983). Był autorem krótkich wspomnień z okresu okupacji pt. Mapy dla akcji dywersyjnej (w: „Wojna i okupacja we wspomnieniach pracowników Politechniki Krakowskiej”, Kr. 1986). Zmarł 6 II 1987 w Krakowie i pochowany został na cmentarzu Rakowickim. Odznaczony był m.in. Krzyżami Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem KEN, Medalem 40-lecia Polski Ludowej.
W małżeństwie z Teresą z Ptaszyńskich, urzędniczką Wydz. Chemicznego Politechn. Krak., miał S. dwoje dzieci: syna Andrzeja (ur. 1948), inżyniera budownictwa wodnego, i córkę Bożenę (ur. 1953), zamężną Stachowiak, pracownika służby zdrowia; oboje mieszkają w Krakowie.
Fot. w Mater. Red. PSB; – Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1964, W.–P. 1965 s. 353; Kronika i spis absolwentów Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica 1919–1979. 3. Pion elektromechaniczny i Wydziały Politechniczne, Kr. 1979 s. 229; – Politechnika Krakowska 1945–1970. Wydział Budownictwa Wodnego, Kr. 1970 s. 13, 15, 32, 67; Politechnika Krakowska 1946–1976, Kr. 1976 s. 425, 455; Politechnika Krakowska im. Tadeusza Kościuszki 1945–1995, Kr. 1995 s. 104, 279, 282, 427–8, 575; – Wojna i okupacja we wspomnieniach pracowników Politechniki Krakowskiej, Kr. 1986 s. 121, 207; – „Dzien. Pol.” 1987 nr 34–6, 39, 42 (nekrologi).
Jerzy Szczęsny