Sułocki Jerzy Teodor Marian, pseud. Gozdawa (1921–1998), inżynier budownictwa, profesor Politechniki Łódzkiej.
Ur. 11 II w Łodzi, w rodzinie o tradycjach przemysłowych, był synem Tadeusza Michała (1891 – ok. 1944) i Erny Alicji z Tietzenów (1895–1939), córki Teodora Tietzena (1852–1939), łódzkiego fabrykanta.
Od r. 1930 uczył się S. w humanistycznym Gimnazjum im. Jana Długosza we Włocławku. Po zdaniu matury, w r. 1938, odbywał od września t.r. służbę wojskową w ramach dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy w Brodnicy. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. uczestniczył w stopniu plutonowego w walkach 14 pp. w rejonie włocławsko-warszawskim, a następnie (do 27 IX t.r.) w obronie Warszawy. W październiku wrócił do Łodzi i zatrudnił się w fabryce dziadka «Baumwollindustrie Theodor Tietzen Aktiengesellschaft». Od lutego 1942 przebywał w majątkach swoich krewnych kolejno w Radziwiłłowie (pow. skierniewicki) i Bodzechowie (pow. opatowski), gdzie pracował jako praktykant rolny. Równocześnie pod pseud. Gozdawa działał w konspiracji w oddziale ppor./por. Wincentego Tomasika (pseud. Potok) w Obwodzie Iłża Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK.
Po przejściu frontu wrócił S. do Łodzi; od lutego 1945 pracował na stanowisku kalkulatora w Zakładach Przemysłu Bawełnianego im. I Dywizji Kościuszkowskiej (przedwojenna fabryka Tietzena), a w październiku 1945 podjął studia w łódzkiej Wolnej Wszechnicy. Niebawem przeniósł się do Gdańska na Wydz. Inżynierii Lądowej i Wodnej tamtejszej Politechniki. Od 1 IX 1947 pracował w Gdańsku jako młodszy asystent w Katedrze Matematyki Wyższej Szkoły Pedagogicznej, a od 1 IX 1948 w Katedrze Fundamentowania Politechniki. Dn. 23 XI 1949 ukończył studia z dyplomem magistra inżyniera budownictwa ze specjalnością mostową i awansował na Politechn. Gdań. na starszego asystenta. Od 1 IX 1950 był na tym stanowisku zatrudniony w Katedrze Mechaniki Budowli; 1 II 1953 otrzymał tam stanowisko adiunkta. Równocześnie (1 II 1953 – 31 VIII 1954) prowadził wykłady i ćwiczenia w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej NOT. Opublikował w tym okresie prace: Prawidłowe obliczanie naprężeń pod stopą fundamentu masywnego („Inżynieria i Budownictwo” R. 7: 1950 nr 9–10) oraz Zbiór zadań ze statyki (Gd. 1953). Od r. 1949 był członkiem ZNP, działał też (do r. 1954) w Związku Młodzieży Polskiej. Od r. 1954 należał do Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych (PZITB).
We wrześniu 1954 został S. służbowo przeniesiony do Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Szczecinie (przekształconej w r. 1955 na Politechn. Szczecińską), i jako zastępca profesora objął kierownictwo Katedry Mechaniki Budowli i Wytrzymałości Materiałów. W l. 1956–8 pełnił na Politechn. Szczecińskiej funkcję prodziekana Wydz. Budownictwa Lądowego i Wodno-Melioracyjnego, a w l. 1956–60 był delegatem Rady Wydziału do Senatu uczelni. Uczestnicząc w pracach Senackiej Komisji Bibliotecznej i Komisji Wydawniczej, był w l. 1958–63 redaktorem wydziałowym „Zeszytów Naukowych Politechniki Szczecińskiej”. Należał do założycieli powstałego w r. 1958 Polskiego Tow. Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej; zorganizował jego Oddz. Szczeciński i w l. 1960–2 był jego sekretarzem. Działał w Szczecińskim Tow. Naukowym; w l. 1959–66 pełnił w nim funkcję redaktora naukowego IV Wydziału. Zajmując się badaniami z zakresu teorii układów powierzchniowych na podłożu betonowym, statyki przestrzennych dźwigarów powierzchniowych oraz statyki konstrukcji prefabrykowanych i dynamiki budowli, opublikował kolejne prace, m.in. Wyboczenie pręta w ośrodku sprężystym („Arch. Mechaniki Stosowanej” T. 8: 1955 z. 4) i Techniczna teoria przestrzennych układów cienkościennych na sprężystym podłożu („Arch. Inżynierii Lądowej” T. 4: 1958 z. 3) oraz skrypt dla studentów szkół politechnicznych Dynamika budowli w przykładach (Szczecin 1957). Dn. 19 III 1960 doktoryzował się na Wydz. Budownictwa Lądowego Politechn. Gdań. na podstawie pracy Układy cylindryczne na sprężystym podłożu – podstawowa klasyfikacja (Szczecin 1960), której promotorem był Roman Kazimierczak. Jako p.o. samodzielny pracownik nauki kierował od 1 X 1961 Katedrą Mechaniki Budowli i Wytrzymałości Materiałów. W konkursie na projekty mostów Łazienkowskiego i Świętokrzyskiego w Warszawie zespół z udziałem S-ego zdobył w r. 1961 wyróżnienie. W pracy zbiorowej „Fundamenty” (W. 1963) przedstawił S. metody obliczeniowe i ich wdrażanie do praktyki projektowej w zakresie statyki fundamentów płytkich. Mimo ukończenia pracy habilitacyjnej odszedł we wrześniu 1963 z uczelni wskutek zatargu z jej władzami. Dn. 1 X 1963 podjął pracę w Dyrekcji Budownictwa Rolniczego w Szczecinie, jako starszy inspektor nadzoru. Od 1 X 1964 był kierownikiem pracowni techniczno-studialnej Wojewódzkiego Biura Projektów Budownictwa Wiejskiego. W kwietniu 1964 habilitował się na Wydz. Mechanicznym Politechn. Łódz. na podstawie rozprawy Zastosowanie operatorów różniczkowych do zadań z teorii sprężystości („Rozpr. Inżynierskie” T. 2: 1964 z. 12) i otrzymał 27 XI 1964 stopień docenta nauk technicznych. Aktywnie działał w PZITB, był m.in. członkiem założycielem Komitetu Nauki, członkiem Zespołu Rzeczoznawców (od r. 1962), wykładowcą na kursach uprawnień budowlanych (1963–4) oraz organizatorem ogólnopolskiej konferencji (1965). Przez wiele lat wchodził w skład zarządu Szczecińskiego Oddz. PZITB, a w r. 1966 został jego przewodniczącym. W l. 1955–66, jako uznany specjalista, przeprowadził 168 ekspertyz technicznych.
W r. 1966 wrócił S. do Łodzi i 1 VII t.r. został kierownikiem Katedry Mechaniki Budowli na Politechn. Łódz. W l. 1967–8 był też redaktorem wydziałowym „Zeszytów Naukowych Politechniki Łódzkiej”, a w l. 1968–71 prodziekanem Wydz. Budownictwa Lądowego. W r. 1969 otrzymał tytuł profesora nadzwycz. nauk technicznych. Łącząc osiągnięcia teoretyczne z praktyką projektową, podejmował problematykę mechaniki stosowanej w konstrukcjach inżynierskich, zwłaszcza statyki oraz dynamiki układów płaskich i przestrzennych z uwzględnieniem podatnego podłoża, a także interesował się teorią dźwigarów powierzchniowych; badania te dotyczyły głównie dużych rurociągów, fundamentów pod maszyny, obiektów inżynierskich i budynków. Wspólnie z A. Kuligowskim opublikował pracę Wpływy termiczne na stan naprężeń i odkształceń odcinka rurociągu na sprężystym podłożu („Arch. Inżynierii Lądowej” T. 15: 1969 nr 1/2). Wznowił w wersji uzupełnionej swój skrypt Dynamika budowli, metody obliczeń i przykłady (Ł. 1976). Ogółem opublikował około 30 prac i artykułów oraz wygłosił ponad 20 referatów. Z ramienia Min. Gospodarki Komunalnej był od końca l. sześćdziesiątych konsultantem przy projekcie ujęcia wody Pilica–Łódź. W ramach prac zleconych wykonywał liczne ekspertyzy, m.in. wchodził w skład komisji badającej katastrofę budowlaną bloku na łódzkiej Retkini (1982). Działał w Łódzkim Oddz. PZITB jako wiceprzewodniczący (od r. 1968), a potem przewodniczący (1975–81). Wchodził w skład Komitetu Inżynierii PAN (1969–71) i był członkiem Łódzkiego Tow. Naukowego. W l. 1979–84 pełnił na Politechn. Łódz. funkcję dziekana Wydz. Budownictwa i Architektury. Od r. 1980 działał w strukturach NSZZ „Solidarność”. W l. 1984–7 uczestniczył w pracach Senackiej Komisji ds. Badań Naukowych. W r. 1987 otrzymał tytuł profesora zwycz. We wrześniu 1991 przeszedł na emeryturę. Na Krajowym Zjeździe Delegatów PZITB w Ostrowcu Świętokrzyskim został wybrany w maju 1993 na członka honorowego (na kadencję 1993–6). Zmarł 5 III 1998 w Łodzi, został pochowany 12 III w części ewangelickiej Starego Cmentarza przy ul. Ogrodowej (kw. 35–L2/235). Był odznaczony m.in. Srebrnym (1954) i Złotym (1971) Krzyżami Zasługi, Krzyżami Kawalerskim (1973) i Oficerskim (1980) Orderu Odrodzenia Polski, a przez rząd RP na uchodźstwie Medalem Wojska (1948), Krzyżem Kampanii Wrześniowej (1958) i Krzyżem Armii Krajowej (1990).
W zawartym 16 X 1948 małżeństwie z Zenoną Morawską (1926–1985) miał S. syna Jerzego (ur. 1954), inżyniera.
Katalog rozpraw doktorskich i habilitacyjnych 1959–1961, W. 1962 s. 321; toż 1965, W.–P. 1967 s. 468; Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–1996, Red. Z. Piotrowski i in., Ł. 1999; Profesorowie Politechniki Łódzkiej 1945–2005, Red. E. Chojnacka, Z. Piotrowski, R. Przybylski, Ł. 2006; – Dembicki E., Profesor Stanisław Hueckel. Współtwórca polskiej szkoły budownictwa morskiego i geotechniki, „Pismo Politechn. Gdań.” 2007 nr 2 s. 28, 31; Politechnika Łódzka. Księga jubileuszowa, Ł. 1995; Radomski W., Seventy fifth anniversary of professor Jerzy Sułocki, „Archives of Civil Engineering” Vol. 42: 1996 z. 3 s. 271–2 (fot.); Sztromajerowie Z. i S., 50 lat Wydziału Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiskowej Politechniki Łódzkiej, Ł. 2006 s. 5 (fot.); – Włostowska R., Jubileusz Wydziału. Wywiad z prof. dr hab. inż. Marią E. Kamińską, Dziekanem WBAiIŚ PŁ. „Kwart. Łódz.” 2006 nr 2 s. 5–6; – Nekrologi z r. 1998: „Dzien. Łódz” nr 59, 60, „Gaz. Wyborcza” nr 66, „Rzeczpospolita” nr 59; – Arch. Politechn. Łódz.: Teczka osobowa S-ego (fot.); USC Łódź-Centrum: sygn. IV 1658/3/25, III 478/1985, III 380/1998; USC w Sopocie: sygn. 434/1948.
Dariusz Kukuć