Rudnicki Jerzy Wiesław (1904–1970), leśnik, kierownik Zakładu Hodowli Lasu Instytutu Badawczego Leśnictwa. Ur. 25 VIII w Warszawie, był synem Adama, inżyniera elektryka, i Jadwigi z Okońskich, urzędniczki Ubezpieczalni Społecznej w Warszawie.
Po ukończeniu 8-klasowego przyrodniczo-matematycznego Gimnazjum im. E. Rontalera w Warszawie R. rozpoczął w r. 1925 studia na Wydz. Leśnym SGGW. W miesiącach wakacyjnych pracował w zarządzie lasów w Rytrze (1926), Dyrekcji Lasów Państwowych w Radomiu (1927) oraz Zarządzie Lasów w Moryniu (1929), a także dorywczo w Katedrze Urządzania Lasu SGGW, gdzie specjalizował się pod kierunkiem Władysława Jedlińskiego i w zbiorze opracowań katedry opublikował swą pierwszą pracę naukową Ustalenie normalnych ilości pni w stosunku do miąższości w poszczególnych klasach bonitacji i wieku drzewostanów sosnowych w Polsce (W. 1932). Po uzyskaniu dyplomu inżyniera leśnika w r. 1931 rozpoczął pracę w Dyrekcji Lasów Państwowych w Warszawie jako pracownik techniczno-leśny, a następnie w l. 1935–6 jako adiunkt w nadleśnictwie Glinna, w l. 1936–9 jako referendarz w Biurze Produkcji Drewna w Warszawie. W r. 1939 został nadleśniczym w Sędziejowicach. W czasie okupacji niemieckiej był R. urzędnikiem Wydz. Lasów w Warszawie a następnie leśniczym w Karczewie pod Warszawą. W r. 1944 znalazł się w wyzwolonym już od Niemców Poniechówku, ale jeszcze w t.r. został inspektorem Warszawskiej Dyrekcji Lasów Państwowych w Siedlcach. W r. 1945 jako pełnomocnik Min. Rolnictwa i Reform Rolnych Rządu Tymczasowego organizował nadleśnictwa i zakłady przemysłu drzewnego w wyzwolonej części woj. warszawskiego oraz zabezpieczył gmach przedwojennej Naczelnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Warszawie i zorganizował w nim inspekcję leśną, pierwszą po wojnie administracyjną jednostkę lasów państwowych w stolicy. Do r. 1948 pracował jako inspektor lasów obwodu mazowieckiego, a następnie przeszedł do Instytutu Badawczego Leśnictwa (IBL), gdzie kontynuował swoje przedwojenne zainteresowania naukowe. W r. 1953 Komisja Kwalifikacyjna dla pomocniczych pracowników nauki przy IBL przyznała mu tytuł naukowy adiunkta i w r. 1960 został kierownikiem Zakładu Zalesiania IBL. Powołany przez ministra leśnictwa i przemysłu drzewnego na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego w r. 1964 został, po reorganizacji niektórych zakładów Instytutu w r. 1966, kierownikiem Zakładu Hodowli Lasu i funkcję tę sprawował do śmierci.
R. był autorem ok. 40 prac, publikowanych w prasie fachowej – głównie z problematyki hodowlanej, jak Jesienne pozyskiwanie sadzonek i lesienne sadzenie („Las Pol.” 1953 nr 10), Aktualne zagadnienia postępowania hodowlanego w leśnictwie („Sylwan” 1968 nr 11), a w szczególności z zakresu uproduktywniania różnego rodzaju nieużytków, m. in. Zagadnienia zalesiania gruntów porolnych („Las Pol.” 1951 nr 1), Zalesianie nieużytków śródpolnych („Instruktor Roln.” 1951 nr 6) oraz technologii i mechanizacji uprawy gleby, jak Przygotowanie gleby pod odnowienie lasu („Las Pol.” 1951 nr 9), Od pełnych odkładnic w pługu leśnym do korpusu przesiewnego i uprawy gleby w leśnictwie („Sylwan” 1959 nr 6, 7), Zagadnienie pory stosowania zabiegów melioracyjnych i pielęgnacyjnych w procesie odnawiania lasu i zalesiania („Prace IBL” 1968 nr 365). R. opracował m. in. oryginalną metodę pasowej uprawy spulchniającej glebę, polegającą na pozostawieniu w bruździe znacznej części próchnicy z odkładanych skib oraz na głębokim spulchnianiu dna bruzdy. Zaprojektowane i skonstruowane w tym celu urządzenie uzyskało świadectwo Urzędu Patentowego PRL. Jego badania przyczyniły się znacznie do postępu w zalesianiu nieużytków, jak wydmy śródlądowe, trzcinniczyska, grunty porolne itp. R. publikował również w wydawnictwach zagranicznych, np.: Lesnoj prosevojuščij pług („Lesnoe Chozjajstvo” 1960 nr 9), Zur Frage des günstingen Zeitpunktes bei der Durchführung von Meliorations- und Pflegemassnahmen in dem Waldverjüngungs- und Aufforstungsprozess (w: XIV IUFRO [International Union of Forest Research Organizations], München 1967).
Jako wybitny specjalista często był R. powoływany przez kierownictwo resortu i władze Instytutu do prac opiniodawczych i pracy w specjalistycznych komisjach i zespołach. Był członkiem Polskiego Tow. Leśnego oraz Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Leśnictwa i Drzewnictwa. Zmarł 21 IV 1970 w Warszawie i został pochowany w grobowcu rodzinnym na Powązkach. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964) i dwukrotnie Srebrnym Krzyżem Zasługi (1938, 1955).
W małżeństwie z Zofią z Kobusów miał R. syna Ryszarda Jerzego.
Portret (fot.) w sali konferencyjnej IBL w W.; – Rozwój, osiągnięcia i dorobek Instytutu Badawczego Leśnictwa w l. 1930–1980, „Prace IBL” 1981 nr 590, 1983 nr 591; W. S., Jerzy Rudnicki, „Las Pol.” 1970 nr 13–14 s. 36 (fot.); – Wspomnienia pośmiertne: Eugeniusz Bernadzki, Wiesław Strzelecki, Jerzy Rudnicki, „Sylwan” 1970 nr 12 s. 91–4 (fot., bibliogr.); – „Życie Warszawy” 1970 nr 99 (nekrolog); – Arch. IBL: Akta osobowe; – Słownik biograficzny techników polskich [w opracowaniu].
Stanisław Sroka