Bohdanowicz Józef (1787–1846), misjonarz. Ur. na Podlasiu, pobierał nauki w Marjampolu i Kownie, poczem wstąpił w Wilnie 9 VII 1804 do litewskiej prowincji ks. misjonarzy (1796–1842, 1871). Jeszcze przed święceniami kapłańskiemi był B. (1808–1810) prof. teologji w Iłłukszcie, gdzie prowadzili misjonarze seminarjum diecezji wileńskiej, mieli parafję (1787–1842) i utrzymywali 6-cioklasową szkołę (1787–1832) pod zwierzchnictwem Uniw. Wileńskiego. Następnie był profesorem (1810–1813) w kierowanem przez misjonarzy żmudzkiem semin. diecezjalnem w Worniach (1774–1842), a wreszcie w prowadzonem przez nich semin. diecezjalnem (1744–1842) i własnem (1725–1842) w Wilnie. W r. 1822 został B. superjorem domu wileńskiego, a w ośm lat później wizytatorem misjonarzy i ss. miłosierdzia prowincji litewskiej. W tym czasie wydał B. drukiem: Dissertatio de antiquis Bibliorum versionibus (Wil. 1830), za co uzyskał stopień doktora teologji, a potem: Decreta konwentu prowincjonalnego… 1839 roku.
Rządy prowincjonalne B-a (1830–1846), pomimo wielkiej jego powagi w diecezji i metropolji, pełne były utrapień wskutek ukazów carskich, które zrazu ograniczyły, a potem zupełnie zniosły zgromadzenie na Litwie i w Rosji. W r. 1832 zamknięto dwa domy, a kościół Św. Kazimierza w Wilnie zamieniono na cerkiew prawosławną. Dziesięć lat później zniósł nowy ukaz wszystkie bez wyjątku domy całej prowincji, a inny polecił rozmieścić misjonarzy po parafjach. W myśl tego zarządzenia został B. proboszczem kościoła Zbawiciela przy dotychczasowym centralnym domu prowincji. Nie podobała się jednak rządowi rosyjskiemu działalność misjonarzy, a nawet to, że kościół ich, wyżej położony, górował nad miastem. Kazano więc w r. 1844 rozpędzić zamieszkałych tam misjonarzy, a kościół z ziemią zrównać. Pierwsze postanowienie wykonano brutalnie, mimo demonstracji ludu, a zamiast drugiego odarto kościół z wszelkich ozdób i zamknięto. Ostatnie lata swego życia spędził B. w seminarjum diecezjalnem i przy kościele św. Jana w Wilnie, odznaczony jeszcze wkrótce, na ironję, wysokim orderem carskim. Z imieniem B-a wiąże się też wspomnienie jego troski o słynny cmentarz na Rossie w Wilnie. Był on od początku (1796) aż do usunięcia misjonarzy z kośc. Zbawiciela w wyłącznej ich opiece. B. starannie cmentarz ten uporządkował i rozpoczął na nim w r. 1841 budowę obecnej kaplicy gotyckiej. W podziemiach jej spoczywa też dotąd ciało B-a, zmarłego 31 V 1846.
Pawellek P. ks., Działalność ks. misjonarzy domu wileńskiego w Wilnie i na Litwie, Kr. 1931; Rosiak S., Prowincja litewska ss. miłosierdzia, Wil. 1933; Księga pamiątkowa trzechsetlecia Zgrom. ks. misjonarzy, Kr. 1925; »Kurjer wileński« z 4 VI 1846; Enc. Org.; Arch. kośc. Św. Jana w Wilnie.
Ks. Franciszek Śmidoda