Piechota Józef Feliks (1890–1936), działacz gospodarczy, nauczyciel, prezydent m. Lublina. Ur. 13 II we wsi Bieliny w pow. kieleckim, w rodzinie nauczycielskiej, był synem Wojciecha i Marii z Pyrzów. W r. 1905 podczas strajku szkolnego przerwał naukę w Gimnazjum w Pińczowie i uczestniczył w działalności Polskiej Partii Socjalistycznej. Od r. 1906 uczęszczał do siedmioklasowej Szkoły Handlowej w Kielcach, którą ukończył w r. 1909. Studia wyższe odbył w Akademii Handlowej w Antwerpii i uzyskał w r. 1912 licencjat nauk handlowych. Po powrocie do kraju, od 1 IX 1912 do października 1913, pracował jako buchalter w Tow. Akcyjnym «Motor» w Warszawie. Następnie przeniósł się do Lublina, gdzie pracował najpierw w cukrowni «Lublin», potem był kierownikiem Biura Statystycznego Wydziału Wykonawczego Krajowej Rady Gospodarczej (15 VIII 1917 – 1 III 1918). Pracował także w Tow. «Kujawski i Milewski» w Lublinie.
W Warszawie P. działał w Tow. Pracowników Handlowych i Przemysłowych, a w Lublinie w Stowarzyszeniu Kupców, Związku Zawodowym Nauczycieli Szkół Średnich i w organizacjach spółdzielczych. W latach pierwszej wojny światowej (1914–16) był współredaktorem „Ziemi Lubelskiej”, w r. 1916 współpracownikiem „Dziennika Lubelskiego”, a potem ponownie „Ziemi Lubelskiej”. W okresie od marca 1918 do października 1919 P. był zatrudniony w Wydziale Aprowizacyjnym Magistratu w Lublinie na stanowiskach: głównego buchaltera, zastępcy naczelnika i naczelnika tego wydziału, przyczyniając się w dużym stopniu do zaopatrzenia miasta w podstawowe artykuły spożywcze i przemysłowe. W l. 1919–27 był wicedyrektorem Tow. Handlowo-Przemysłowego «Józef Zaydler i S-ka», a od 15 III 1927 do 15 I 1930 wicedyrektorem Lubelskiego Syndykatu Rolniczego. Jednocześnie uczył od 1 I 1918 – 31 VII 1927 arytmetyki handlowej, księgowości i geografii ekonomicznej w ośmioklasowej szkole handlowej męskiej Zgromadzenia Kupców m. Lublina oraz w założonej w r. 1923 przez to Zgromadzenie zawodowej szkole handlowej.
W pierwszych latach niepodległości P. nie brał udziału w życiu politycznym. Od r. 1928 związał się z Bezpartyjnym Blokiem Współpracy z Rządem. Dn. 16 VI 1929 został wybrany na członka Rady Miejskiej (rozwiązanej już 11 XII t.r.). Wojewoda lubelski powołał 27 XII 1929 P-ę na kierownika Zarządu Miejskiego Lublina, tzw. komisarza rządowego. Funkcję tę pełnił do 29 X 1934, kiedy to Rada Miejska wybrała go na prezydenta Lublina. Jako wieloletni pracownik Magistratu Lublina, a następnie prezydent miasta (1929–36), P. dbał o rozwój kanalizacji, elektryfikacji, regulację ulic i porządkowanie placów, regulację rzek (Bystrzycy, Czerniejówki i Czechówki), komunikację autobusową, ogólny stan higieniczno-sanitarny miasta i budownictwa mieszkaniowego. Z jego inicjatywy podjęte zostały na szeroką skalę roboty publiczne w mieście, łagodząc doraźnie skutki bezrobocia w okresie wielkiego kryzysu gospodarczego. Zmierzał do likwidacji bezrobocia i organizował pomoc dla bezrobotnych (tanie kuchnie, zasiłki). Czynił starania o rozwój przemysłu (budowa rzeźni miejskiej) i poprawę sytuacji finansowej miasta. W tym celu zabiegał niejednokrotnie o oddłużenie kasy miejskiej. Dzięki jego poparciu Lublin otrzymał pierwsze działkowe ogrody w l. 1933–4.
P. działał w licznych organizacjach, m.in. Związku Miast Polskich (członek zarządu), Związku Elektryfikacyjnym Lubelskim (prezes), Międzykomunalnym Związku dla utrzymania Szpitala Św. Józefa (prezes), Radzie Giełdy Mięsnej (członek), Miejskim Komitecie Pomocy Bezrobotnym (przewodniczący), Zarządzie Okręgowym Związku Strzeleckiego (członek), Tow. Przyjaciół 8 p. piechoty Legionowej. Był jednym z założycieli i członkiem Zarządu Lubelskiego Tow. Przyjaciół Nauk, gorącym orędownikiem jego działalności naukowej i wydawniczej. P. zmarł 9 VII 1936 w Lublinie na skutek zapalenia płuc (którego nabawił się w pociągu, gdy wracał z Warszawy do Lublina po wyjednaniu u władz skreślenia pokaźnej sumy długów). Pochowany został na cmentarzu przy ul. Lipowej w Lublinie. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, a jedną z ulic Lublina nazwano w r. 1936 jego imieniem (dziś ul. Obrońców Pokoju).
W małżeństwie z Haliną z Orłowskich P. miał dwoje dzieci: Krystynę, zamężną Ważną, lekarza, i Andrzeja, inżyniera mechanika.
Who’s who in Central and East-Europe 1933/34, Zurich 1935; Zagórowski, Spis nauczycieli, II; – Dzieje Lublina, Pod red. S. Krzykały, L. 1975 II; Gawarecki H., O dawnym Lublinie. Szkice z przeszłości miasta, L. 1974 passim; Koprukowniak A., Pomoc bezrobotnym w Lublinie (lata 1929–1933), „Roczn. Lub.” T. 4: 1961 s. 215–46; Marczuk M., Gospodarka finansowa samorządu miasta Lublina w latach 1918–1939, „Roczniki Dziej. Społ. i Gosp.” T. 39: 1978 s. 53–75; tenże, Partie robotnicze w wyborach samorządowych w Lublinie 1918–1939, „Z Pola Walki” 1980 nr 1/89; Zgon prezydenta miasta śp. J. P-y, „Głos Lub.” 1936 nr 186; – WAP w L.: Akta m. Lublina, Zarząd Miejski w Lublinie 1918–39, 28 k. 31, Urząd Wojewódzki Lubelski 1918–39, Wydział Samorządowy, 5 s. 131.
Albin Koprukowniak