Gąsiorowski Józef (1804–1886), powstaniec 1831 r. Urodzony w Paprotni, syn Antoniego i Apolonii z Trzebińskich. Służbę wojskową odbył w artylerii wojska pruskiego. Jako podoficer wstąpił ochotniczo do armii Królestwa w czasie walk 1830/31, do lekkiej artylerii konnej. Brał udział w bitwie pod Grochowem, gdzie był lekko ranny. Następnie walczył w grupie gen. Jankowskiego pod Białołęką, a później pod gen. Umińskim. 19 III 1831 otrzymał awans na podporucznika i virt. militari. Dalej walczył w grupie gen. Chrzanowskiego na Wołyniu, gdzie znów odznaczył się odwagą i przytomnością umysłu pod Lubartowem i Izbicą. Brał udział w obronie Woli, później znalazł się pod Brodnicą, wśród kapitulującej armii. Za udział w tej wojnie odsiedział 3-miesięczny areszt domowy w swym majątku, Zberkach pod Wrześnią. W r. 1846 zamieszał się w spisek, został aresztowany 14 II i przesiedział w Sonnenburgu do 22 XI. Zwolniony został przed procesem berlińskim w r. 1847. Karwowski nazywa G-go więźniem za sprawę narodową w ll. 1848 i 1863, ale na ślad jego czynnego udziału w tych powstaniach lub w pracy społecznej nie natrafiono, prócz tego, że w r. 1848 był jednym z trzech intendentów generalnych w sztabie głównym powstania. Potem, zdaje się, gospodarował w swych Zberkach, a jedynym wyróżnieniem było radcostwo w Ziemstwie Kredytowym. Zmarł 15 I 1886 w Wielkopolu.

Karwowski St., Hist. W. Ks. Poznańskiego, II, 450; »Kurier Pozn.« 1886, nr 15; Rakowski K., Powstanie poznańskie 1848, Lw. 1914, wyd. 2.

Witold Jakóbczyk