Jaskólski Józef (1861–1931), inżynier, publicysta. Ur. 29 X w rodzinie ziemiańskiej w Ustroniu koło Nieszawy (Kujawy). Szkołę średnią ukończył we Włocławku. Na dalsze studia wyjechał do Instytutu Technologicznego w Petersburgu, który ukończył w maju 1888 r. ze złotym medalem, co było wyjątkowym wyróżnieniem. Po ukończeniu studiów J. pracował kolejno jako inżynier w przemyśle cukrowniczym, papierniczym i metalowym w Król. Pol. Następnie przez krótki czas zatrudniony był w Kijowie, skąd przeniósł się do Jekaterynosławia (obecnie Dniepropietrowsk). Otworzył tam własne biuro techniczne, specjalizujące się w projektowaniu i wykonywaniu urządzeń ładunkowych dla kolei w Król. Pol. i Rosji. Prace J-ego z tego okresu znane były nawet na Dalekim Wschodzie. W Jekaterynosławiu J. rozwijał żywą działalność społeczną. Był jednym z założycieli i przez pewien czas prezesem Jekaterynosławskiego Katolickiego Tow. Dobroczynności, grupującego kolonię polską.
W r. 1905 J. przeniósł się na stałe do Lwowa, gdzie do wybuchu wojny 1914 r. i w czasie wojny kontynuował prace techniczne, poświęcając też wiele czasu działalności społecznej. Brał udział w walkach z Ukraińcami, za co otrzymał odznakę Orląt Lwowskich. Po wojnie nastąpił wyraźny zwrot w kierunku zainteresowań J-ego. Przerzucił się z działalności technicznej na publicystykę, głównie ekonomiczną. W październiku 1924 r. objął stanowisko naczelnego redaktora wychodzącej we Lwowie „Gazety Bankowej”, wydawanej przez biuro kredytowo-informacyjne i wydawnicze «Wywiad». Było to w tym okresie jedyne polskie pismo poświęcone problematyce bankowej. Z tego stanowiska ustąpił J. na skutek złego stanu zdrowia w końcu 1930 r. W „Gazecie Bankowej” J. drukował wiele artykułów poświęconych tematyce gospodarczej, społecznej i politycznej. Pisywał też do „Kuriera Warszawskiego”, „Kuriera Poznańskiego”, „Kuriera Łódzkiego”, „Kuriera Lwowskiego”, „Słowa Polskiego”, „Przeglądu Gospodarczego”, „Gazety Rolniczej”, „Tygodnika Handlowego”, „Rolnika” i „Czasopisma Technicznego” oraz opublikował szereg książek. Były to albo prace typu informacyjno-statystycznego (np. Co warte są akcje małopolskie, Lw. 1924, Tabele walutowe i towarowe. 1914–1923, Lw. 1924), albo o charakterze publicystycznym (np. O pieniądzu, Granice Polski, Lw. 1919, O potrzebie i znaczeniu oszczędności, Lw. 1924, 1928 itp.). Niezależnie od pracy pisarskiej J. był nadal czynny społecznie. Od r. 1908 działał w Polskim Tow. Politechnicznym, a od r. 1921 w Polskim Tow. Ekonomicznym we Lwowie. W l. 1921–2 aktywnie pracował też w Tow. Obrony Kresów Zachodnich. Za zasługi w zakresie organizowania pomocy dla powstań górnośląskich odznaczony został Krzyżem Górnośląskim. Poza tym J. przez długie lata był radnym miasta Lwowa, gdzie działał w komisjach technicznych. Zmarł we Lwowie 20 IX 1931 r.
[Caro L.] L. C, Inżynier J. J., „Przegl. Ekonom.” (dawniej „Rozpr. i Spraw. Pol. Tow. Ekonom, we Lwowie”) Z. 7: 1932 s. 118; Księga pamiątkowa inżynierów technologów Polaków wychowańców Instytutu Technologicznego w Petersburgu, W. 1933 s. 25; Księga pamiątkowa Polskiego Tow. Politechnicznego we Lwowie. 1877–1937, Lw. 1937 s. 13, 25, 44; – „Gaz. Bankowa” 1924 nr 19, 1931 nr 19 (biogr. najpełniejsza); „Rozpr. i Spraw. Pol. Tow. Ekonom. we Lwowie” Z. 1 s. 131, 139, Z. 3 s. 109–16.
Zbigniew Landau