Joniec Józef (1862–1926), nauczyciel i działacz oświatowy na Śląsku Cieszyńskim. Ur. w Bystrzycy na Śląsku Cieszyńskim, w rodzinie chłopskiej. Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w Cieszynie był przez 6 lat nauczycielem w Ligotce Kameralnej, a następnie przez lat 30 kierownikiem szkoły w Rzece, wsi leżącej u stóp Jaworowego i Ropiczki. Nauczycielem był sumiennym i ofiarnym. Należał m. in. do nielicznej grupy nauczycieli, założycieli w r. 1896 Polskiego Tow. Pedagogicznego na Śląsku Cieszyńskim. Niemałą zasługą jego było, iż skutecznie zachęcał rodziców zdolniejszych uczniów swej wiejskiej szkółki do dalszego kształcenia dzieci w szkołach wyżej zorganizowanych w Cieszynie, czego następstwem było, iż z Rzeki, zapadłej wioski górskiej, wyszło stosunkowo wielu ludzi wykształconych. Był też znanym szeroko homeopatą, leczącym bezinteresownie biedną ludność góralską. Śmiało i ofiarnie popierał każdą polską sprawę, czego dowodem był m. in. fakt, iż pod koniec życia, już jako obywatel czechosłowacki (Rzeka po rozgraniczeniu Śląska Cieszyńskiego między Polskę i Czechosłowację w r. 1920 znalazła się po stronie czeskiej), zapisał znaczną kwotę na państwową pożyczkę polską. Przeszedłszy w r. 1924 w stan spoczynku, przeniósł się na ojcowiznę do Bystrzycy, gdzie zmarł 6 III 1926 r.
„Mies. Pedagog.” 1926 nr 4 s. 122; „Poseł Ewang.” 1926 nr 11.
Ludwik Brożek