Kolorz Józef, pseud. Kostecki Józef, Kostecki Marceli, Marcel, Kilof (1900–1938), działacz komunistyczny polskiej emigracji we Francji, uczestnik wojny domowej w Hiszpanii. Ur. 19 III w Radlinie koło Rybnika w rodzinie górniczej, syn Pawła i Barbary z Żymłów. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Radlinie i tam w 14 roku życia zaczął pracować na kopalni «Emma». Już jako młody chłopak brał czynny udział w życiu politycznym w czasie powstań śląskich. W r. 1922 jako bezrobotny wyjechał w poszukiwaniu pracy do Francji. Osiedlił się najpierw we wschodniej Francji, gdzie pracował w kopalni jako górnik. Ok. r. 1925 K. pracował w północnej Francji w miejscowości Méricourt-s.-Lens w kolonii górniczej Maroc (departament Pas-de-Calais). Ok. tego czasu zetknął się tam ze znanym wśród Polonii we Francji działaczem komunistycznej partii i związków zawodowych Tomaszem Olszańskim. Olszański wciągnął go do pracy politycznej i K. dał się wkrótce poznać jako wybitny działacz robotniczy emigracji polskiej we Francji. Wraz z Olszańskim pracował w polskiej sekcji Confédération Générale du Travail Unifié (CGTU). Ok. r. 1925 wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej (FPK) i wkrótce w Maroc został sekretarzem Polskiej Grupy Językowej FPK. K. obsługiwał zebrania partyjne i związkowe, udzielał pomocy organizacjom społeczno-oświatowym, kolportował nielegalną literaturę. Był kilkakrotnie aresztowany przez władze francuskie i wydalany z granic Francji. M. in. został aresztowany w r. 1926 i wydalony do Belgii, skąd jednak wkrótce wrócił pod przybranym nazwiskiem do Francji i kontynuował pracę polityczną. Od r. 1928 K. był już znanym centralnym działaczem CGTU. Ponieważ biegle władał językiem niemieckim, skierowany został, po linii związku, do pracy w Alzacji. Niezależnie od tego jeździł po wszystkich większych skupiskach polonijnych, występując pod pseud. Marcel.
W r. 1930 K. wszedł w skład Komitetu Centralnego FPK, pełniąc jednocześnie funkcję sekretarza Polskich Grup Językowych. W l. 1930–6 wniósł wybitny wkład w zjednoczenie polskich organizacji kulturalno-oświatowych, mianowicie Tow. Kulturalno-Oświatowego (tzw. «Oświatówka»), będącego pod wpływami Polskich Grup FPK, oraz Tow. Uniwersytetów Robotniczych (TUR), w jedną lewicową organizację p. n. TUR, do czego doszło w r. 1936. W wystąpieniach na zebraniach i wiecach oraz artykułach zamieszczanych w prasie związkowej, które podpisywał pseud. Kilof, stale działał na rzecz Frontu Ludowego. Współpracował w tym okresie z takimi działaczami polskiej emigracji, jak Zygmunt Modzelewski, Szymon Rutkowski, Julian Andrzejewski, Roman Kornecki, Eugenia Łozińska, Janina Strożecka (Estera Golde-Strożecka), Bolesław Jeleń. Był redaktorem naczelnym (pod pseud. Józef Kostecki) „Dziennika Ludowego”, którego wydawanie stało się możliwe dzięki działalności szerokiej sieci kół Stowarzyszenia Przyjaciół Dziennika Ludowego. Ściśle współpracował z nim R. Kornecki. Z chwilą wybuchu rebelii frankistowskiej w Hiszpanii K. był jednym z inicjatorów akcji pomocy na rzecz Republiki Hiszpańskiej. Prowadził werbunek ochotników do Brygad Międzynarodowych, organizował zbiórkę pieniężną. Na łamach „Dziennika Ludowego” wyjaśniał robotnikom polskim znaczenie wojny hiszpańskiej i wzywał do solidarności z Republiką. W r. 1938 przybył jako ochotnik do Hiszpanii i walczył w XIII Brygadzie Międzynarodowej im. J. Dąbrowskiego (w 1. kompanii Batalionu im. A. Mickiewicza). Zginął w czasie walk na froncie Ebro 22 IX 1938 r. Pośmiertnie, w r. 1946 odznaczony Krzyżem Grunwaldzkim III kl. Jego imię nosi kopalnia, w której rozpoczął pracę – kopalnia «Marcel» w Radlinie.
Bron M., Wojna hiszpańska 1936–1939, W. 1961 s. 198; Polacy w wojnie hiszpańskiej (1936–1939), W. 1963; Szleyen Z., Ochotnicy wolności, W. 1957 s. 356; – Olszański T., Życie tułacze, W. 1957 s. 266–7; – „Trybuna Robotn.” 1949 nr z 30 IV; – Arch. Komitetu Wykonawczego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (KW PZPR) w Kat.: Zbiory wspomnień (Wspomnienia o J. K-u).
Jan Kantyka