Lehr Józef (1811–1892), leśnik, naczelnik lasów państwowych w Galicji. Ur. 4 VIII w Bochni; syn Franciszka, urzędnika skarbowego. Gimnazjum ukończył w Krakowie i po rocznej praktyce leśnej w Bratucicach odbył w l. 1831–3 studia leśne w akademii w Mariabrunn pod Wiedniem. Potem pracował jako asystent w l. 1834–7 w zarządzie lasów kameralnych we Lwowie, leśniczy w Bohorodczanach (1837–9), Łomnej w nadleśnictwie Sambor (1839–43), Łanczynie (1843–6), Gawłówku w nadleśnictwie Niepołomice (1846–9), w l. 1849–71 w centralnym zarządzie lasów państwowych we Lwowie, od r. 1852 jako zastępca, od 1854 jako naczelnik (tzw. lasomistrz) lasów państwowych Galicji i Bukowiny (pierwszy Polak na tym stanowisku). Od r. 1859 pełnił też obowiązki referenta państwowych dóbr w Galicji w krajowej dyrekcji skarbu. Jako naczelnik galicyjskiego leśnictwa państwowego przeprowadził wykupno służebności leśnych w sposób, który powszechnie naśladowali potem prywatni właściciele lasów; umożliwiło to właściwe urządzanie lasów państwowych, przy czym L. bronił ich przed dewastacyjną eksploatacją oraz – w przeciwieństwie do niemieckich poprzedników – kładł nacisk na zalesianie wartościowymi gatunkami drzew. On też przeszkodził forsowanym przez rząd sprzedażom lasów państwowych w ręce prywatne, przede wszystkim uratował puszczę Niepołomicką. Dla leśniczych zorganizował przy namiestnictwie egzaminy państwowe. W stosunku do podwładnych sprawiedliwy i ludzki, w l. 1864–71 stoczył zaciętą i zwycięską walkę z ministrem skarbu J. Plennerem o podwyżkę uposażenia państwowej służby leśnej w Galicji. Za ten wkład w leśnictwo udekorowany został – pierwszy z leśników – Orderem Franciszka Józefa. W r. 1871 przeszedł na emeryturę w stopniu starszego radcy i wraz z nim przestała istnieć dawna potężna «kamera», a powstała skromniejsza dyrekcja lasów i dóbr państwowych.
L. przeszedł z kolei do leśnictwa prywatnego, w l. 1871–86 administrował dużym kompleksem leśnym klasztorów dominikańskich w Żółkwi i w Załoźcach, a równocześnie działał jako taksator i lustrator wielu prywatnych majątków leśnych. W r. 1874 wszedł jako delegat Wydziału Krajowego do komisji lustracyjnej dóbr Fundacji Skarbkowskiej w Drohowyżu. W r. 1882 jako ekspert Banku Kredytowego Ziemskiego przeprowadził systemizację największego i najcenniejszego galicyjskiego kompleksu leśnego w Nadwórnej, sprzedanego przez rząd w r. 1821 w ręce prywatne, by po czteroletnich nieustępliwych zabiegach doprowadzić do ponownego zakupienia go przez państwo. W r. 1886 odbył jako ekspert niemiecko-austriackiej firmy handlowej dłuższą podróż na Bliski Wschód dla ocenienia wartości drzewostanów wschodnich rejonów Turcji (Armenia, Kurdystan, Syria), w której – mimo 75 lat – imponował swą odpornością w czasie nieraz kilkotygodniowych wypraw na mułach w zupełnie dzikich i pozbawionych schronisk okolicach. L. był też autorem kilku artykułów fachowych w prasie galicyjskiej, głównie w „Rozprawach Galicyjskiego Tow. Gospodarskiego”, m. in. O uprawie lasów dębowych w Galicji (1854), O stosunkach handlu drzewem z lasów Królestwa Galicji i Lodomerii (1855), Zbiórka leśna uważana z punktu służebnictwa (1860). Był członkiem Galicyjskiego Tow. Gospodarskiego, Galicyjskiego Tow. Leśnego, Zachodniogalicyjskiego Związku Leśnego, Morawsko-Śląskiego Tow. Rolniczego, Austriackiego Związku Leśników. Zmarł 8 III 1892 r. w Wiedniu.
Brzozowski S., Studia rolnicze, leśne i weterynaryjne Polaków w Wiedniu od XVIII do XX wieku, Wr. 1967; Strzelecki A., Pogląd na powstanie, rozwój i działalność Towarzystwa Leśnego Galicyjskiego, Lw. 1894 s. 7; Szczerbowski I., Pamiętnik 25-lecia działalności Towarzystwa Leśnego Galicyjskiego 1882–1907, Lw. 1907; – Szematyzmy Król. Galicji, 1832–85; – „Kur. Lwow.” 1892 nr z 11 III; „Sylwan” 1892 s. 145, 146–52, 1896 s. 269, 379; – Arch. d. Hochschule für Bodenkultur w Wiedniu
Stanisław Brzozowski