Sobociński Józef Melchior, w zakonie Erazm (1841–1890), zakonnik, przełożony klasztoru polskich reformatów w USA, tłumacz. Ur. 22 XII w Skępem koło Lipna, był synem Antoniego i Marianny z Ruszkowskich.
S. ukończył miejscową trzyletnią szkołę elementarną prowadzoną przez bernardynów, następnie (1 VI 1861) wstąpił w Szczawinie Kościelnym koło Gostynina do Wpol. Prow. Reformatów p. wezw. św. Antoniego z Padwy, gdzie po roku złożył śluby czasowe. W l. 1862–3 studiował w seminarium w Warszawie gramatykę i filozofię w Miedniewicach koło Żyrardowa (1863–4), tu też 4 VII 1864 złożył profesję uroczystą. Po kasacie klasztoru 28 XI t.r. (w ramach ogólnej likwidacji zakonów w Król. Pol.) został przeniesiony do klasztoru etatowego w Lutomiersku pod Łodzią. Chciał kontynuować studia teologiczne, ale uniemożliwiły mu to złe warunki materialne. Wyjechał więc do Włoch, gdzie w kwietniu 1868 został przyjęty do Rzymskiej Prow. Reformatów. Dn. 22 V 1869 otrzymał w Anagni święcenia kapłańskie. Zaraz po nich złożył prośbę o indult sekularyzacyjny, chciał bowiem po powrocie do kraju, jako ksiądz diecezjalny, wspierać finansowo rodziców. Nie uwzględniono jednak jego prośby i pozostał w zakonie.
W r. 1871 S. ukończył studia seminaryjne i w t.r. przyjęto go do Prow. p. wezw. św. Bernardyna we Francji, do r. 1877 mieszkał w Paryżu, a potem do r. 1881 w Monaco jako wychowawca kleryków. Równocześnie rozpoczął starania o założenie w Nancy klasztoru, w którym mogliby kontynuować życie zakonne polscy reformaci pozbawieni tej możliwości w kraju. Zabiegi te jednak nie uzyskały aprobaty generała zakonu B. Dal Vago. Dlatego w r. 1881 S. poprosił o przyjęcie do Galicyjskiej Prow. Reformatów p. wezw. Matki Bożej Bolesnej. Pozostał w niej tylko rok, gdyż negatywnie oceniał poziom życia duchowego zakonników; pisał o tym w liście z dn. 13 VII 1882 do generała zakonu odwiedzającego w tym czasie Galicyjskie Prowincje Braci Mniejszych, Bernardynów i Reformatów. Przeniósł się do Prow. Weneckiej: do Rovigno (1882–5) i Werony (1885–6). Wtedy przełożył na język polski dwa komentarze do reguły franciszkańskiej: „Praktyczny wykład reguły Braci Mniejszych z dodatkiem rachunków sumienia o obowiązkach zakonników”, autorstwa G. Anioła z Vicenzy (rkp. w B. Gł. Prow. Franciszkanów Reformatów w Kr.), oraz Mariana z Florencji – „Nowicjusz Braci Mniejszych w regule Serafickiego św. Ojca Franciszka pouczony” (Kr. 1886). Po powrocie do Prow. Galicyjskiej powierzono mu obowiązki wicemagistra nowicjatu w Wieliczce (1886–7), a następnie kapelana domu Niepokalanek w Jarosławiu na Głębokiej (1887–8).
Dekretem generała zakonu z 3 II 1888 S. został mianowany komisarzem generalnym i pierwszym przełożonym klasztoru polskich reformatów w Pulaski, w stanie Visconsin w USA, założonego w r. 1887 przez Augustyna Zeytza. Wkrótce objął również stanowisko magistra nowicjatu. Posługiwał się przetłumaczonymi przez siebie komentarzami do reguły św. Franciszka. Ponadto sprawował urząd proboszcza parafii w Pulaski oraz w pobliskich miejscowościach Polonia i Hofa Park. Zmarł 4 II 1890 w Pulaski i został pochowany na tamtejszym cmentarzu paraf. w grobie dotąd istniejącym. Pośmiertnie ukazał się przełożony przez S-ego popularny „Żywot św. Małgorzaty z Korton, sławnej pokutnicy III Zakonu św. Franciszka” (Pulaski, Visc., 1916).
Listy S-ego z l. 1871–89 (45) stanowią wartościowe źródło do dziejów polskich reformatów oraz polonijnej Prow. Wniebowzięcia Najśw. Marii Panny.
Słown. Pol. Teologów Katol., IV (A. J. Szteinke, bibliogr.); – Buffon G., Il tempo di Bernardino da Portogruaro, Assisi 1997; Szteinke A. J., Brat Augustyn Zeytz, OFM założyciel Prowincji Pułaszczańskiej, w: Kalendarz Franciszkański na r. 1987, Pulaski, Visc. 1986 s. 17–29 (fot.); – Kalendarz Franciszkański na r. przestępny 1912, Pulaski, Visc. 1911 s. 82–130; – „Acta Ordinis Fratrum Minorum” R. 9: 1890 s. 111 (nekrolog); „Czas” 1890 nr 51; – Arch. Prow. Franciszkanów w Pulaski, Visc.: Akta personalne S-ego; Arch. Prow. Franciszkanów-Reformatów w Kr.: Scrutinium Conventus Miednievicensis, II.
Anzelm Janusz Szteinke