Placer Józef (1803–1871), lekarz, działacz polityczny i społeczny. Ur. 4 X w Przysuchej (pow. Opoczno), był synem Józefa, mieszczanina, i Anny z Worobeckich. Po ukończeniu liceum w Krakowie rozpoczął studia w r. 1820 na Wydziale Filozoficznym, a następnie Lekarskim UJ. W r. 1826, po uzyskaniu absolutorium, przeniósł się do Wiednia dla kontynuowania studiów. Stamtąd zwrócił się do Wydziału Lekarskiego UJ o stypendium, za które zobowiązywał się do kształcenia w kierunku zaproponowanym przez Wydział, na co przy poparciu prof. Macieja Brodowicza uzyskał zgodę. Wobec trudności z obsadzeniem stanowiska prosektora przy katedrze anatomii polecono mu przygotować się do tego zajęcia (wg instrukcji sporządzonej przez profesora anatomii Józefa Kozłowskiego), ale również doskonalić się w chirurgii i położnictwie. Otrzymał 1 200 złp rocznego stypendium i zapewnienie posady z pensją 4 000 złp. Po ukończeniu studiów w Wiedniu (uniwersytet, Józefiński Instytut Medyczno-Chirurgiczny) przeniósł się do Berlina, gdzie uzyskał w r. 1828 stopień doktora medycyny i chirurgii na podstawie pracy pt. De cataracta et nonnullis eam extrahendi methodis (Berlin 1828). Po powrocie do Krakowa potwierdził dyplom (9 VIII 1829) i został asystentem przy katedrze chirurgii i położnictwa, a zarazem prosektorem patologicznym. Wobec zawieszenia Sykstusa Lewkowicza w funkcjach profesorskich prowadził za niego w r. 1828/9 wykłady jako zastępca profesora do momentu objęcia katedry przez Ludwika Bierkowskiego. P. od r. 1839 pełnił obowiązki ordynatora oddziału chirurgicznego Szpitala Św. Łazarza.
P. wziął udział w powstaniu listopadowym jako lekarz dywizyjny, a następnie lekarz naczelny jednego ze szpitali wojskowych. Za zasługi otrzymał Złoty Krzyż Virtuti Militari. P. pełnił funkcję członka Komisji Sejmowo-skarbowej, członka Komisji Izby Obrachunkowej Nieustającej oraz był reprezentantem na Sejm Rzeczypospolitej Krakowskiej. W czasie Rewolucji Krakowskiej w r. 1846 wszedł w skład komisji złożonej m. in. z Juliana Sawiczewskiego, L. Bierkowskiego, wybierającej lekarzy dywizyjnych, pułkowych i miejscowych szpitali. P-a obrano lekarzem naczelnym. Również wziął udział w wypadkach 1848 r. Został wówczas członkiem Komitetu Narodowego, przemawiał 3 IV t. r. za utworzeniem Gwardii Narodowej. Wybrany na setnika otrzymał największą liczbę głosów. Dn. 5 IV t. r. jako przewodniczący delegacji do starosty w sprawie pozwolenia na wznowienie czasowo zawieszonej działalności Komitetu Narodowego, uzyskał zgodę władz. Należał także do delegacji Komitetu Narodowego, mającej pertraktować z Wilhelmem Kriegem w sprawie wjazdu emigrantów do Krakowa. Następnie musiał wraz z Leonem Bochenkiem, Józefem Krzyżanowskim i Kazimierzem Wodzickim podpisać akt kapitulacji miasta, który uznano za wymuszony, i P. wraz z innymi członkami Komitetu wyjechał do Wrocławia. Tam ogłosili oni „Wyciąg z ogólnego sprawozdania czynności Komitetu Narodowego Krakowskiego” oraz patetyczną i potępiającą Austrię „Odezwę do ludów Europy”. P. i inni przedstawiciele Komitetu nie zostali dopuszczeni do obrad zjazdu wrocławskiego (maj 1848). W r. 1870 P. przeszedł na emeryturę. Zmarł 5 X 1871 w Krakowie, pochowany został na cmentarzu Rakowickim.
Ożeniony (w r. 1832) z Marią Pisarzewską (1815–1901) dzieci nie miał.
Nagrobek w krużgankach kościoła Franciszkanów w Krakowie; – Estreicher w. XIX; Kośmiński, Słown. lekarzów; Majer J., Spis doktorów medycyny i chirurgii, „Roczn. Wydz. Lek. w Kr.” T. 8: 1845 cz. 1 s. 162; Cyrankiewicz, Przewodnik po cmentarzach Krakowa; – Gajda Z., Nauczanie medycyny na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w dobie Rzeczypospolitej Krakowskiej, Wr. 1978; Hechel F., Człowiek nauki jakim był, Kr. 1939 II 356; tenże, Kraków i ziemia krakowska w okresie Wiosny Ludów, Wr. 1950; Sześćsetlecie medycyny krakowskiej, Kr. 1964 II 84; Szkice z dziejów Krakowa od czasów najdawniejszych do pierwszej wojny światowej, Kr. 1968; Wachholz L., Szpitale krakowskie 1220–1920, Kr. 1924 II 53; – Girtler K., Opowiadania, Kr. 1971; Kopff W., Wspomnienia z ostatnich lat Rzeczypospolitej Krakowskiej, Kr. 1906; Pamiętniki krakowskiej rodziny Louisów (1831–1869), Kr. 1962; Szematyzmy Król. Galicji, 1854–70; Wawel-Louis J., Urywki z dziejów i życia mieszkańców Krakowa, Kr. 1977; – „Czas” 1871 nr 229–30; – Arch. UJ: S I 330, WL I 37, 58, 76, 82; B. Jag.: rkp. 8886 III t. 3 k. 73–95.
Zdzisław Gajda