Prokopowicz Józef (1855–1931), generał armii rosyjskiej i WP. Ur. 11 XI w Warszawie, był synem Wincentego (zob.) i Natalii z Klimkiewiczów.
W Warszawie P. ukończył szkołę elementarną i III Gimnazjum. W r. 1872 rozpoczął służbę w armii rosyjskiej, gdzie uzyskał stopień podoficera 6 Wołyńskiego Pułku Ułanów. Następnie, po ukończeniu junkierskiej szkoły jazdy w Elizawetgradzie i oficerskiej szkoły kawalerii uzyskał 1 II 1877 stopień korneta (chorążego). W r. 1877 był awansowany na porucznika. Odznaczył się w wojnie rosyjsko-tureckiej w czasie oblężenia Plewny, gdzie został ciężko ranny. W r. 1884 awansował na sztabsrotmistrza. Dowodził wówczas szwadronem kawalerii w 6 Wołyńskim Pułku Ułanów. W r. 1891 został awansowany na rotmistrza, w r. 1901 na podpułkownika, a w r. 1904 na pułkownika. W dn. 11 VI 1907 objął dowództwo 16 Irkuckiego Pułku Huzarów. Po awansie do stopnia generała-majora (11 XI 1911) prawdopodobnie sprawował przejściowo funkcję komendanta garnizonu w Rydze. Mieszkał tam również po rychłym odejściu w stan spoczynku. Do 2 VII 1914 był wiceprezesem Cesarskiego Tow. Wyścigów i uprawiał jeździectwo. W dn. 2 VII 1914 został powołany do służby wojskowej i 1 IX 1914 objął dowództwo LIX konnej brygady pospolitego ruszenia. Pod koniec roku został komendantem garnizonu w Carskim Siole. Z tego stanowiska odszedł w marcu lub w czerwcu 1915 i następnie dowodził Samodzielną Brygadą Konną do 29 XI 1915, a potem II Samodzielną Nadbałtycką Brygadą Konną. Jednocześnie przez przeszło dwa lata sprawował funkcję dowódcy zachodniego odcinka frontu w Finlandii. Wziął udział w rosyjsko-fińskim konflikcie zbrojnym, 14 I 1918 został ranny pod miastem Waza, gdzie dostał się do niewoli fińskiej i był internowany do czerwca (lipca?) 1918. Dn. 8 I 1919 P. wstąpił do WP, w lutym t. r. otrzymał stanowisko przewodniczącego komisji dochodzeniowej w Sekcji Marynarki Wojennej Min. Spraw Wojskowych, a w marcu t. r. przewodniczącego komisji inspekcyjnej do spraw Powiatowych Komend Uzupełnień w byłej Galicji. W sierpniu 1919 sprawował funkcję przewodniczącego Komisji do Spraw Obozu Jeńców w Strzałkowie, a następnie był zwierzchnikiem w Dowództwach Okręgów Etapów w Wołkowysku i Mołodecznie. Zweryfikowany w stopniu generała podporucznika został zakwalifikowany do przejścia w stan spoczynku z powodu podeszłego wieku. W dn. 21 VII 1920 został odwołany z pełnionych funkcji i zaliczony do Centralnej Stacji Zbornej w Warszawie. Nie otrzymał już potem żadnego stanowiska i 6 IV 1921 przesunięto go w stan spoczynku. Był powściągliwie opiniowany przez gen. Stanisława Szeptyckiego. Jako emeryt zamieszkał w Warszawie. Stopień generała dywizji uzyskał w r. 1923 podczas ogólnej weryfikacji rang generalskich („Dzien. Personalny” 1923 nr 70). W r. 1925 otrzymał zaopatrzenie emerytalne. Zmarł 29 XI 1931 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony m. in. Orderem Św. Stanisława III, II i I kl., Orderem Św. Anny III, II i I kl., Orderem Św. Włodzimierza IV, III i II kl. oraz pamiątkowym pałaszem.
P. był dwukrotnie żonaty. W czasie pobytu w Rosji ożenił się z prawosławną Rosjanką Barbarą Trejerow, z którą miał czworo dzieci, wychowanych w prawosławiu (sam był wyznania rzymskokatolickiego). W r. 1924 P. otrzymał zaświadczenie o śmierci żony (która pozostała w Riazaniu) i w t. r. ożenił się z Marią Robertą z Hausmannów (1896–1975).
Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski Niepodległej, Londyn 1976; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – „Gaz. Warsz.” 1931 nr 388 s. 9; „Kur. Warsz.” 1931 nr 328, wyd. wieczorne, s. 9, 1932 nr 4, wyd. wieczorne, s. 3; „Życie Warszawy” 1975 nr 81 (dot. żony Marii); – CAW: rkp. P–13832, P–11947.
Mieczysław Wrzosek