Rodziewicz Józef (ok. 1813–1872), lekarz i autor prac weterynaryjnych. Ur. w Wilnie.
R. studia odbył w tamtejszej Akademii Medyko-Chirurgicznej w l. 1832–6, gdzie uzyskał dyplom lekarza weterynarii. Całe życie spędził w Rosji pracując w gubernii tambowskiej, w Besarabii, a także w guberniach północnych, środkowych i wschodnich. Był jednym z niewielu wówczas terenowych pracowników nauki i autorem licznych prac pisanych wyłącznie po rosyjsku. Ogłaszał je jako oddzielne publikacje, bądź jako artykuły w jednym z pierwszych fachowych czasopism w Rosji – „Zapiski Veterinarnoj Mediciny”. Interesowały go szczegółowe zagadnienia weterynaryjne jak Opyt upotreblenija efira i chloroforma vo vremja kastracii dvoch žerebcov („Zapiski Veterinarnoj Mediciny” T. 2: 1854), Upotreblenie Gofmanskich kapel’ v kolike lošadej (tamże), czy Otkrytie posredstvom operacii, zarosšago otverstija, zadnjago prochoda u novoroždennoj telki (tamże); zajmował się również problematyką epidemiologiczną bydła i odpowiedniego jego szczepienia, prace te nagradzało często medalami rosyjskie Min. Dóbr Państwowych, jak np. Opisanie pričin pojavlenija čumy rogatogo skota i sostojanija skotovodstva v 10 severnych gubernijach Evropejskoj Rossii (Pet. 1848, złoty medal). Opisanie pričin pojavlenija čumy rogatogo skota w 9 srednich i vostočnych gubernijach Evropejskoj Rossii (Pet. 1849), Opisanie opytov privyvanija čumy rogatogo skota na hutore Barabon w Besarabii (Pet. 1856). Interesował się też rejonizacją chorób ludzkich i zwierzęcych jak Mediko topografičeskoe opisanie Tambovskoj gubernii (Tambov 1844, srebrny medal). Zmarł w Niżnym Nowgorodzie w r. 1872.
Synami R-a byli: Henryk Bolesław (ur. 1849), lekarz i autor internistycznych prac publikowanych po polsku, niemiecku i rosyjsku, oraz Antoni (ur. 1858), lekarz wojskowy, który doktoryzował się z pracy doświadczalnej z zakresu anatomii patologicznej u K. N. Winogradowa, pt. „O vlijani častičnago udalenija epitelija bronchov na legočnuju tkan” (Pet. 1895) i który, jako stypendysta Cesarskiej Akademii Medyczno-Wojskowej w Petersburgu, musiał po jej ukończeniu odsłużyć stypendium w armii carskiej.
Konopka, Pol. bibliogr. lek., IX; Koźmiński, Słown. lekarzów, s. 620–1 (bibliogr.); Millak, Słown. lekarzy wet. (bibliogr.); – Perenc A., Historia lecznictwa zwierząt w Polsce, Wr. 1958 s. 186.
Stanisław Sroka