Schindler Józef (1860–1942), generał WP. Ur. 23 XI w Mielcu, prawdopodobnie w rodzinie inteligenckiej, był synem Jana i Tekli z Grądzielewiczów.

S. uczył się w gimnazjum realnym w Samborze i w Stryju. Po ukończeniu czterech klas podjął naukę w lwowskiej Szkole Kadetów. Dn. 18 VIII 1880 rozpoczął służbę wojskową w armii austro-węgierskiej jako chorąży 10. pp. W l. 1891–3 uczęszczał na Kurs Intendencki przy Akademii Wojskowej w Wiedniu, a następnie w r. 1905 złożył tam najwyższy egzamin intendencki. Dn. 1 V 1913 awansował na podpułkownika i służył w sztabie 11. Korpusu, następnie, do 30 IV 1917 był szefem intendentury (od 1 XI 1916 w stopniu pułkownika) 9. Korpusu, a od 1 V 1917 do 30 IV 1918 – 10. Korpusu. Od 1 V do 30 VI t.r służył przy Generalnym Gubernatorstwie w Lublinie, po czym odszedł na front włoski, gdzie do upadku Austro-Węgier był szefem intendentury 20. Korpusu.

Dn. 1 XI 1918 S. wystąpił z armii austro-węgierskiej i po powrocie do kraju 17 XI 1918 wstąpił do WP i objął szefostwo Intendentury w Dowództwie Okręgu Wojskowego Przemyśl, od 26 I 1919 był kierownikiem Sekcji Żywnościowej i Mundurowej w Dep. VII Gospodarczym Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.), zaś szefem Intendentury w Okręgu Generalnym Kielce od 20 II 1919. Zweryfikowany został w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dn. 1 VI 1919. Od 1 I 1920 S. był kontrolerem w Intendenturze Polowej Naczelnego Dowództwa, od 15 II szefem Intendentury w sztabie dowództwa Frontu Wołyńskiego, od 23 III szefem Intendentury w dowództwie 2. Armii, od 24 IV szefem Intendentury w Ścisłym Sztabie Naczelnego Wodza w Równem. Dn. 1 VI t.r. objął Szefostwo Intendentury w Dowództwie Etapów Ukraina; okazał się wówczas sprawnym organizatorem. W dn. 1 VIII t.r. został powołany na stanowisko inspektora gospodarczego frontu wschodniego w Szefostwie Intendentury Polowej Naczelnego Dowództwa. Od 1 I do 31 III 1922 był pomocnikiem szefa w Dep. VII Intendentury MSWojsk. Od kwietnia t.r. był szefem Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu (DOK) VI Lwów. Za działalność na tym stanowisku otrzymał 30 XII 1922 pochwałę.

Do stopnia generała brygady został S. awansowany 31 III 1924, a 15 VII t.r., wraz z ponowną pochwałą za ofiarną służbę, został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał nadal we Lwowie. Po zajęciu Lwowa przez Armię Czerwoną S. w obawie przed aresztowaniem przedostał się do Cieszyna, gdzie zamieszkał w domu swego zięcia. Zmarł 4 X 1942 w Cieszynie. Był odznaczony austriackim orderem «Signum Laudis», Krzyżem Oficerskim Orderu Franciszka Józefa, niemieckim Żelaznym Krzyżem II kl., a w Polsce Orderem Polonia Restituta.

S. był żonaty, miał córkę Józefę , zamężną Lenartowską, nauczycielkę.

Kryska-Karski–Żurakowski, Generałowie, Wyd. uzup. i popr., W. 1991; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928; – Wrzosek M., Wojsko polskie i operacje wojenne lat 1918–1921, Białystok 1988; – MSWojsk. Dziennik Personalny, W. 1924 nr 32; Rozkazy DOK VI, W. 1922 (nr 36 z 7 IV, nr 149 z 30 XII), 1924 (nr 28 z 15 VII); – CAW: OOP, t. 2 Schindler Józef, Zespół Oddz. V Sztabu Generalnego (ankieta personalna S-a); Katolicka Parafia św. Marii Magdaleny w Cieszynie: Odpis świadectwa śmierci, otrzymany od Zdzisława Nicmana z W.; – Informacje Kamila Stepana z Kr. (na podstawie wspomnianej ankiety personalnej S-a i korespondencji z córką S-a Józefą Lenartowską z Gliwic).

Mieczysław Wrzosek