Rudzińska z Januchtów Kamila Anna (1943–1975), historyk i socjolog literatury. Ur. 17 VII w Kielcach, była córką urzędnika Tadeusza Januchty i Zenaidy z domu Karaś, korektorki.
Po maturze zdanej w Liceum im. Jana Śniadeckiego w Kielcach w r. 1960 studiowała na Uniw. Warsz. polonistykę (1960–5) oraz socjologię (1962–8). W r. 1965 wyszła za mąż za Romana Rudzińskiego (zob.). W czasie studiów – z inspiracji Stefana Żółkiewskiego – ukształtowały się jej zainteresowania teorią kultury współczesnej oraz miejscem w niej literatury i pisarza. Prace pisane jako magisterskie (polonistyczna i socjologiczna) nosiły tytuły: Kultura i sprawiedliwość społeczna. Geneza i antynomie świadomości kryzysu kultury w pismach S. I. Witkiewicza (1965), Symbol i kultura (Teorie działalności symbolicznej człowieka w antropologii kulturalnej) (1968, mszp. powielony).
Od r. 1965 R. pracowała w IBL PAN, w l. 1967–9 była starszym asystentem i sekretarzem naukowym samodzielnej Pracowni Badań Kultury Współczesnej PAN, a od kwietnia 1969 sekretarzem naukowym Pracowni Badań Kultury Literackiej IBL. Do r. 1968 publikowała w „Kulturze i Społeczeństwie” recenzje i sprawozdania z badań. W grudniu 1972 uzyskała doktorat nauk humanistycznych w IBL (promotorem był S. Żółkiewski) na podstawie rozprawmy Artysta wobec kultury. Dwa typy autorefleksji literackiej: ekspresjoniści „Zdroju” i Witkacy (Wr. 1973). Od r. 1973 pełniła obowiązki adiunkta. Interesowały ją przemiany XX-wiecznej kultury, widziała konieczność równoległych studiów nad «wysokimi» i «niskimi» obszarami kultury, nad awangardą i nad kulturą masową. Literatura interesowała ją jako zjawisko rozgrywające się w społecznej przestrzeni między literacką publicznością a dziełem i jego autorem, pomiędzy którymi działają rozmaici pośrednicy, a wszyscy uwikłani są w mechanizmy komunikacyjne i przymusy kulturowe. Jednocześnie była głęboko przekonana, że sposób bycia w kulturze polega na nieustającym wyborze wartości i że dla humanisty repertuar owych wyborów jest niewielki, natomiast skala odpowiedzialności ogromna. Cechował ją samokrytyczny niepokój i potrzeba intelektualnej konfrontacji z dziedzinami humanistyki sąsiednimi wobec literaturoznawstwa. Wykłady i zajęcia ze studentami z teorii kultury na Wydz. Filologicznym Uniw. im. M. Curie-Skłodowskiej w Lublinie miały wartość takiego sprawdzianu. Podobne znaczenie miał półroczny pobyt w Paryżu (1973–4) i kilkumiesięczny we Frankfurcie nad Menem. Przedwczesna śmierć 4 IV 1975 w Warszawie przerwała rozwój tego wybitnego talentu naukowego. Pochowana została na cmentarzu w Wólce Węglowej.
Pośmiertnie opublikowany został tom artykułów i recenzji R-iej Między awangardą a kulturą masową. Wokół społecznej roli pisarza (W. 1978).
Hopfinger M., Żółkiewski S., K. Rudzińska, „Pam. Liter.” T. 66: 1975 z. 4 s. 271–4 (fot., bibliogr.); Lalewicz J., Kamila Rudzińska, „Biul. Polon.” 1976 z. 1 s. 82–4; – „Życie Warszawy” 1975 nr 81, 83; – Arch. IBL PAN.
Maryla Hopfinger