Schulz-Ewler (Schultz, Schultz-Ewler, Schulz, Schulc, Schulc-Evler, Szulc, Szulc-Evler) Karol Henryk (1852–1905), pianista, kompozytor i pedagog. Ur. 30 XI w Radomiu, był synem Wilhelma i Pauliny z Ewlerów. Dla odróżnienia od innych Schulzów przyjął podwójne nazwisko, łącząc własne z nazwiskiem matki.
S. bardzo wcześnie ujawnił zdolności muzyczne (mając 15 lat napisał utwór na fortepian). Po ukończeniu gimnazjum radomskiego przyjechał do Warszawy; studiował w Warszawskim Instytucie Muzycznym kompozycję i pedagogikę muzyczną, przyjaźniąc się w owym czasie ze Stanisławem Barcewiczem, Aleksandrem Michałowskim, Ignacym J. Paderewskim. Studia zapewne uzupełnił w konserwatorium w Berlinie u pianisty Karola Tausiga. Później poświęcił się pedagogice muzycznej.
W czerwcu 1882 wyjechał S.-E. do Moskwy. Antoni Rubinstein usłyszawszy skomponowane przez S-a-E-a Fantazję d–moll i Walca F–dur nie szczędził mu pochwał i nalegał na wydanie tych utworów. S.-E. jeszcze w t.r. udał się do Petersburga. Dyrektorowie tamtejszej prywatnej szkoły muzycznej pod wrażeniem jego gry i wiedzy muzycznej zaproponowali mu posadę pierwszego profesora w klasie fortepianu. S.-E. objął tę funkcję prawdopodobnie we wrześniu 1882. Z Petersburga przeniósł się do Charkowa (1895?), gdzie pracował jako profesor w szkole muzycznej Cesarskiego Tow. Muzycznego (do r. 1904).
S.-E. koncertował w kilku większych miastach cesarstwa. Dn. 23 III 1884 występował w sali konserwatorium w Petersburgu. W programie koncertu znalazły się obok utworów L. v. Beethovena i Fryderyka Chopina jego własne: Melodie, Révélations i bardzo trudne technicznie Variations de bravoure, przyjęte przez publiczność i krytyków z uznaniem. W t.r., również w Petersburgu, wykonał swoją Fantasie pour le piano, którą Jan Kleczyński określił jako «nieudaną i za długą etiudę». Dn. 2 III 1888 odbył się w Moskwie koncert S-a-E-a uwieńczony powodzeniem. W cztery lata później (1892) wystąpił w Tow. Muzycznym w Warszawie (zdaniem J. Kleczyńskiego na uwagę zasługiwały jego transkrypcje „Toccaty” i „Fugi” J. S. Bacha). Koncertował tu jeszcze w r. 1896, zyskując pochwały krytyków dla swej techniki fortepianowej, «łączącej subtelność i delikatność uderzenia z brawurą i siłą». W r. 1898 bezskutecznie kandydował na stanowisko profesora klasy fortepianu w konserwatorium galicyjskim Tow. Muzycznego we Lwowie.
S.-E. komponował utwory na: orkiestrę (Rapsodia), skrzypce z towarzyszeniem fortepianu lub orkiestry (Béatitude, Fantazja), trudne technicznie parafrazy koncertowe (m.in. walc J. Straussa „Nad pięknym modrym Dunajem”), fantazje i etiudy fortepianowe oraz wiele pieśni. W r. 1898 ukazały się jego Etiudy i wariacje na fortepian. Napisał także Szkołę techniki palcowej na fortepian. W rękopisie pozostawił kilkadziesiąt kompozycji. Cieszył się rozgłosem i uznaniem za zdolności wirtuozowskie. Po powrocie do kraju w r. 1904 zamierzał przypomnieć się publiczności koncertem kompozytorskim w Filharmonii Warszawskiej, lecz choroba uniemożliwiła te plany. Zmarł 15 V 1905 w Warszawie. Został pochowany 17 V na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim.
Mała Enc. Muzyki (mylnie podano imię – Adolf, datę ur. 1854 oraz miejsce śmierci – Charków); Słown. Muzyków Pol., II (te same mylne informacje biograficzne); Szulc E., Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie, W. 1989; – „Echo Muzycz., Teatr. i Artyst.” 1882 nr 12 s. 94, nr 18 s. 142, 1884 nr 28 s. 295, nr 58 s. 596, 1888 nr 231 s. 166, 1892 nr 432 s. 22, 1896 nr 10 s. 121, 1898 nr 24 s. 283, nr 50 s. 602, 1902 nr 954 s. 21; „Kur. Warsz.” 1905 nr 136; „Lutnista” 1905/6 nr 9/10 s. 138; „Nowości Muzycz.” 1905 nr 5 s. 4; „Tyg. Ilustr.” 1905 nr 21 s. 398 (fot.); – B. PAN w Kr.: rkp. 2159 t. 18; Parafia Ewangelicko-Augsburska w Radomiu: Akt chrztu nr 21/1853 (odpis w Mater. Red. PSB).
Elżbieta Orman