Korwell Karol (1809–1850), beletrysta, tłumacz, wydawca. Ur. w Wilnie, gdzie ukończył gimnazjum, potem studia na Wydziale Prawnym Uniw. Wil. W r. 1833 opuścił Wilno, przeniósł się do Warszawy i rozpoczął pracę w administracji. Równocześnie pełnił funkcję tłumacza przy sądzie apelacyjnym Król. Pol., a następnie był asesorem kolegialnym. Działalność literacką rozpoczął K. od przekładów z literatury angielskiej i rosyjskiej. W r. 1828 opublikował w Wilnie tłumaczenie romansu Walter Scotta „Dugalt-Dalgetty, rycerz najemny” (2. t.), a w parę lat później przekłady romansów historycznych Tadeusza Bułharyna: „Dymitr Samozwaniec” (4 t., Wil. 1830), „Mazepa” (3 t., W. 1834). K. był autorem wielu powiastek, szkiców i opowiadań oryginalnych oraz opartych o obce źródła (np. Lekarstwo na miłość, Bransoletka, Legenda o kościele katedralnym w Kolonii, Wspomnienie z podróży do Gasteinu, Poncki Piłat na wygnaniu, „Wspomnienia z Holandii”, przekład z K. Marmiera, „Potęga śpiewu” z B. Gussecka), które zamieszczał w wydawanych przez siebie publikacjach.
Próby powieściowe, oceniane przez krytykę jako dość mierne, nie przyniosły K-owi uznania, stał się natomiast popularny jako redaktor i wydawca (własnym nakładem) modnych w okresie romantyzmu tzw. noworoczników: „Wianka” (W. 1836, 1837) oraz „Niezapominajek” (W. 1838, 1839, 1841–5, 1847). Noworoczniki K-a, opracowane pod względem typograficznym wzorowo, ozdobione licznymi winietkami, przerywnikami, starymi sztychami angielskimi, cieszyły się przez kilkanaście lat dużym powodzeniem. Pod względem edytorskim publikacje te mogły zaspokoić wymagania najwybredniejszych bibliofilów. Stosując się do ówczesnej mody literackiej i trafiając w gust publiczności, starał się K. przedstawiać w swoich noworocznikach utwory popularnych literatów: warszawskich (A. Szabrański, S. Jachowicz, T. Nowosielski, W. Zieliński, A. Czajkowski, T. Lenartowicz, K. W. Wójcicki), a później i galicyjskich (D. Magnuszewski, J. i L. Borkowscy, J. Dzierzkowski) i pochodzących z ziem wschodnich (J. I. Kraszewski, J. Korsak). Po ciężkiej chorobie zmarł K. w Warszawie 10 I 1850 r.; pochowany na cmentarzu Powązkowskim. W r. 1850 już po jego śmierci ukazało się wydawnictwo pt. „Podarek dla Płci Pięknej”, będące przedrukiem czterech tomików „Niezapominajek”.
Estreicher XIX, II 435; Enc. Org.; W. Enc. Ilustr.; – Straszewska M., Czasopisma literackie Królestwa Polskiego, Wr. 1953–9 cz. 1 s. 118–32, cz. 2 s. 291–2; Wójcicki, Cmentarz Powązkowski, II 106; – „Kur. Warsz.” 1850 nr 10 s. 53 (nekrolog); – IBL PAN: Kartoteka bibliogr.
Celina Gajkowska