Lorentz Karol Ludwik (1869–1930), pedagog i filolog. Rodzina Lorentzów pochodzenia szwedzkiego osiadła w końcu XVII w. w Warszawie. Fryderyk Lorentz założył w Warszawie fabrykę kapeluszy, a po utworzeniu ok. r. 1780 cechu kapeluszników został pierwszym jego starszym. L. ur. 25 X w Radomiu, był synem Fryderyka (1821–1872?) i jego drugiej żony Pauliny Zirkwitz. Fryderyk przeniósł się ok. połowy XIX w. do Radomia, gdzie założył fabrykę kapeluszy. W r. 1896 L., nauczyciel języka niemieckiego, założył w Radomiu przy ul. Lubelskiej prywatną szkołę 3-klasową, którą przekształcił w 7-klasową szkołę handlową i w r. 1900 przeniósł do nowego gmachu przy ul. Długiej (obecnie Traugutta 61), który specjalnie dla niej wybudował. Przy szkole znajdował się internat. Niespodziewana wizytacja ministerialna wykryła, że w internacie szkolnym brak pism i książek rosyjskich i że konwersację prowadzi się tylko w języku francuskim i niemieckim. Sprawa dotarła do kuratorium, a nawet do ministerstwa w Petersburgu, gdzie L. osobiście się stawił. Jednakże starania L-a nie dały żadnych rezultatów, wobec czego musiał on zrezygnować z prowadzenia szkoły, którą przejęło miasto. Wówczas L. przeniósł się z rodziną do Warszawy.

W r. 1902 L. zosłał inspektorem ośmioklasowego Gimnazjum Filologicznego Wojciecha Górskiego w Warszawie i na tym stanowisku pozostawał do r. 1916. Czynny w pracy społecznej przez lat kilkanaście, był członkiem zarządu Tow. Przyjaciół Dzieci i założył bursę dla młodzieży chłopskiego pochodzenia, kształcącej się w Warszawie. W r. 1918 założył i otworzył własne ośmioklasowe gimnazjum humanistyczne w Warszawie przy ulicy Brackiej 18 (gmach ten przetrwał do dziś). Szkoła ta wyróżniała się nowoczesnymi metodami nauczania. Uczyli tam m. in.: S. Ossowski, J. Woliński, S. Helsztyński, S. Lorentz; wkrótce gimnazjum otrzymało pełne prawa szkół państwowych. L. publikował swoje wskazówki pedagogiczne w „Wiadomościach dla Rodziców i Opiekunów”. Przystosował do potrzeb polskich podręcznik języka niemieckiego dla szkół francuskich (E. Claraca i E. Wintzweillera) i w r. 1913 wydał w Warszawie Metodyczny kurs języka niemieckiego dla szkół średnich w pięciu tomach. Dodał do nich opracowany przez siebie tom szósty obejmujący historię literatury niemieckiej wraz z wypisami (W.–Kr. 1916). W związku z Metodycznym kursem opracował również Słownik (W. 1914). Oddzielnie ukazała się napisana przez L-a Deutsche Schulgrammatik mit zahlreichen Übungen. Gramatyka niemiecka z ćwiczeniami i dyktandami do użytku szkolnego (W. 1925). Podręczniki L-a miały liczne wydania i w ciągu dwudziestolecia należały do najbardziej rozpowszechnionych. L. prowadził swoje gimnazjum do śmierci. Zmarł 1 IV 1930 r. w Warszawie. Od r. 1898 (24 VI) był żonaty z Marią z Schoenów (1875–1967), córką urzędnika kolejowego Bogusława i Matyldy Posselt. W r. 1892 ukończyła szkołę średnią i złożyła egzamin nauczycielski, a później dopełniła studia m. in. na Uniwersytecie Warszawskim. Pracę pedagogiczną rozpoczęła zaraz po uzyskaniu dyplomu i poświęciła się jej prawie przez 75 lat, do ostatnich dni swego życia. Wespół z mężem prowadziła szkołę w Radomiu, później nauczała geografii i języków obcych w warszawskich gimnazjach Górskiego, Wróblewskiego, Zjednoczenia Nauczycieli i w Szkole Kolejowej; wspólnie z mężem kierowała jego gimnazjum w Warszawie. W czasie ostatniej wojny i okupacji uczestniczyła w tajnym nauczaniu.

Dziećmi Lorentzów byli: Stanisław (ur. 1899), historyk sztuki i dyrektor Muzeum Narodowego w Warszawie, Zygmunt (1902–1969), redaktor Państwowych Wydawnictw Ekonomicznych, oraz Zofia, za prof. Bronisławem Wieczorkiewiczem, potem za Józefem Lisowskim, i Halina, za inżynierem elektrykiem Leszkiem Zienkowskim.

Budrewicz O., Sagi warszawskie, W. 1972 s. 87–109 (podob. L-a i jego żony Marii); Helsztyński S., Lorentzowscy Kolumbowie, w: Dobranoc miły książę, W. 1971 s. 286–312; tenże, Wspomnienie o Dyr. L. L-u, „Głos Młodzieży” (Pismo uczniów Gimnazjum i Liceum sukc. L. Lorentza, W.) R. 20: 1938 nr z 15 VI; Maria Lorentzowa. Z żałobnej karty, „Stolica” (W.) 1967 nr z 19 II; Szkoła Ludwika Lorentza, „Radomskie Słowo Ludu” R. 11: 1959 nr 281/2; – Magier A., Estetyka m. st. Warszawy, W. 1963 s. 251; Spis nauczycieli szkół wyższych, średnich, zawodowych, seminariów nauczycielskich oraz wykaz zakładów naukowych i władz szkolnych, Pod red. Z. Zagórowskiego, Kr.–W. 1924–6 I–II; – Informacje Stanisława Lorentza.

Red.