Michejda Karol (1880–1945), pastor ewangelicko-augsburski, profesor Uniw. Warsz. Ur. 27 X w Olbrachcicach na Śląsku Cieszyńskim, był synem Pawła, rolnika, i Ewy z Wałachów, bratem Tadeusza (zob.) i Władysława (zob.), bratankiem Franciszka (zob.), Jana (zob.) i Jerzego (zob.). Uczęszczał do gimnazjum niemieckiego w Cieszynie i należał do tajnego polskiego stowarzyszenia uczniów szkół średnich «Jedność». Studia teologiczne odbył w l. 1901–5 w Wiedniu i Halle, na pastora ordynowany 2 VII 1905, został wikariuszem pastora Andrzeja Glajcara w Skoczowie. W r. 1907 ogłosił na łamach „Przyjaciela Ludu” kilka artykułów z zakresu historii Kościoła ewangelickiego na Śląsku Cieszyńskim. W r. 1909, na 200-lecie założenia Kościoła ewangelickiego w Cieszynie wydał popularną książkę Dzieje Kościoła ewangelickiego w Księstwie Cieszyńskim (Cieszyn 1909). W l. 1908–25 był pastorem w Krakowie. W r. akad. 1913/14 M. patronował międzywyznaniowemu kółku biblijnemu studentów UJ, zbierającemu się w jego mieszkaniu. Z okresu krakowskiego na wymienienie zasługują dwie broszury: Aus dem Polenland (Kr. 1914) i W Biblii nasza siła (Kr. 1916). Żywą wymianę myśli podtrzymywał wtedy z księdzem Stefanem Pawlickim, profesorem filozofii w UJ. M. zajmował się polskim mesjanizmem oraz starał się wypracować i szerzyć ideologię ewangelicyzmu polskiego w duchu pogodzenia filozofii narodowej XIX w. z ortodoksją kościelną. W pracy Nasza współpraca duszpasterska (1937, odb. z „Roczn. Teolog.” T. 2: 1937) wyprowadzał Kościół ewangelicki z dziejów narodu polskiego. Jako jedyny Polak wśród duchownych ewangelickiego Kościoła augsburskiego i helweckiego wyznania w Małopolsce, przeprowadził na podstawie uchwały zgromadzenia parafialnego z 21 V 1922 odłączenie zboru krakowskiego od tego Kościoła i podporządkowanie go konsystorzowi warszawskiemu Kościoła ewangelicko-augsburskiego. W jesieni 1923 objął jako profesor nadzwyczajny katedrę teologii praktycznej na Wydziale Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego. W r. 1925 przeniósł się na stałe do Warszawy. Wykładał homiletykę, teologię pastoralną, katechetykę i liturgikę. W r. akad. 1937/8 był dziekanem wydziału i redaktorem t. IV „Rocznika Teologicznego”. Sprawował też funkcję sędziego uniwersyteckiego dla spraw studenckich i był członkiem komisji statutowej uniwersytetu.
Przewodniczył komisji synodalnej dla programów nauki religii oraz opracowania agendy Kościoła ewangelicko-augsburskiego w Polsce; należał do komisji pastorów, powołanej dla wydania opinii o projekcie dekretu o stosunku państwa do Kościoła ewangelicko-augsburskiego w Polsce (ogłoszonego w „Dzien. Ustaw RP” 1936 nr 88 poz. 613), oraz o projekcie jego zasadniczego prawa wewnętrznego wprowadzonego w życie rozporządzeniem Rady Ministrów z dn. 17 XII 1936 („Dzien. Ustaw RP” 1936 nr 94 poz. 659). Mianowany sekretarzem synodu Kościoła ewangelicko-augsburskiego w Polsce, od r. 1937 przewodniczył komisji oceny książek i pomocy szkolnych z zakresu nauki religii ewangelicko-augsburskiej. Dla pastorów wygłaszał m. in. na zjazdach Związku Polskiego Towarzystw i Zborów Ewangelickich od r. 1923 wykłady z zakresu teologii praktycznej. Z tego też zakresu ogłaszał artykuły w pismach: „Ewangelicki Poseł Cieszyński”, „Ewangelik”, „Głos Ewangelicki” (tu m. in. Małżeństwa mieszane, 1926 nr 28–29, 31, 32, 33, i odb.), „Głos Młodzieży Ewangelickiej”, „Przegląd Ewangelicki” (tu m. in. Polski Kościół Ewangelicki, 1937 nr 36), „Rocznik Ewangelicki”, „Rocznik Teologiczny” (Budowa kościoła, T. 3: 1938 s. 341–83, i odb., Ku nowej Agendzie, T. 4: 1939 s. 417–39, i odb.), „Poseł Ewangelicki” (tu m. in. Krasiński a Biblia), 1912 nr 25, Biblia wśród Słowian, 1912 nr 45, Narodowość a Biblia, 1913 nr 29–32). Ponadto M. ogłosił artykuł pt. Postylla Mrongowiusza w księdze pamiątkowej „Krzysztof Celestyn Mrongowiusz 1764–1855” (Gd. 1933) oraz artykuł pt. Ad altare w księdze pamiątkowej „Ewangelia w nauce i życiu” (W. 1935). Na kursach dla młodzieży ewangelickiej i zjazdach wygłaszał referaty; jeden z nich W szeregach Chrystusowych. Duch i praca towarzystw młodzieży ewangelickiej (W. 1929) ukazał się oddzielnie. Po drugiej wojnie światowej, którą przeżył w Warszawie, latem 1945 przeniósł się do Wisły, gdzie miał domek. Tutaj umarł 31 VII 1945 i został pochowany na cmentarzu ewangelickim. Daleko posunięte przygotowania do wydania Agendy Kościoła ewangelicko-augsburskiego w Polsce w jego opracowaniu unicestwiła wojna. Przepadł także rękopis z kilkuset pieśniami, napisanymi przez niego podczas drugiej wojny.
Żonaty z Anną z Gabrysiów, córką kierownika szkoły w Łyżbicach, miał 2 synów, wychowanków Politechniki Warszawskiej, oficerów rezerwy: Tadeusza (1914–1940), i Władysława (ur. 1917), który zginął w kampanii wrześniowej 1939 r. Trzej bracia M-y: Jan, rolnik w Olbrachcicach, Paweł, sędzia w Cieszynie, oraz Władysław (zob.) zginęli w niemieckich obozach koncentracyjnych.

Portret w zbiorach rodzinnych i w paraf. ewang. w Kr.; – Peretiatkowicz-Sobeski, Współczesna kultura pol., s. 162; Kneifel E., Die Pastoren der Evangelisch-Augsburgischen Kirche in Polen, Eging (Niederbayern) [1967]; tenże, Die evangelisch-augsburgischen Gemeinden in Polen 1555–1939, Vierkirchen 1969; – Buzek A., Śp. ks. K. Michejda, „Strażnica Ewangeliczna” 1946 nr 5; Kneifel E., Geschichte der Evangelisch-Augsburgischen Kirche in Polen, Niedermarschaft über Winsen/Lühe [1964]; 50-cio letnie urodziny i srebrny jubileusz ordynacji ks. K. M-y, „Poseł Ewang.” 1930 nr 44; Pożegnanie ks. prof. K. M-y w Krakowie, „Ewangelik” 1925 nr 43 i „Poseł Ewang.” 1925 nr 41; W cieniu śmierci: Ewangelicy–ofiary prześladowań w czasie II wojny światowej, Praca zbiorowa, W. 1970; Wagner O., Der Krakauer Streit, w: Gestalten und Wege der Kirche im Osten, Ulm (Donau) 1958 s. 219–42; Wantuła A., Zarys katechetyki ewangelickiej, W. 1973 s. 183–213; – Kubisz J., Pamiętnik starego nauczyciela, Cieszyn 1928 s. 285 (fot.); Wstępny wykład ks. prof. K. Michejdy, „Głos Ewang.” 1923 nr 40; – Hausfreund. Evangelischer Volks-Kalender für das Jahr 1932, W. 1932 s. 129–30 (fot.); „Roczn. Ewang.” (W.) 1925.
Ludwik Brożek