Politowski Karol, krypt. K. P. (1889–1977), prawnik, oficer WP, radioamator, attaché prasowy. Ur. 28 III (wg akt personalnych w CAW: ur. 20 I) w Tyczynie, był synem Jana, oficjała sądowego, i Anny z Dekerów. W r. 1908 ukończył gimnazjum w Rzeszowie. Studia rozpoczął w Akademii Handlu Zagranicznego w Wiedniu. Od r. 1912 uczęszczał na Wydział Prawa i Administracji UJ. W l. 1915–18 służył w armii austriackiej w pułku radiotelegraficznym, a czas w wojsku spędzony został mu w r. 1917 zaliczony za dwa półrocza studiów. W r. 1917 uzyskał absolutorium. Od grudnia 1918 służył w WP w batalionie telegraficznym w Krakowie jako dowódca radiostacji w stopniu podporucznika, a od stycznia 1919 – w Szefostwie Łączności Naczelnego Dowództwa WP jako oficer radiowy. W r. 1920 awansował na porucznika, a następnie na kapitana. W t. r. był szefem radiostacji w dowództwie 3 armii Frontu Południowo-Wschodniego, Frontu Środkowego i 2 armii. Od listopada t. r. był zastępcą szefa sekcji radiowej w Ekspozyturze Min. Spraw Wojskowych (MS Wojsk.), a od stycznia 1921 szefem sekcji radiowej w Dowództwie Obrony Plebiscytu na Górnym Śląsku. W czerwcu t. r. został dowódcą kompanii szkolnej w batalionie radiotelegraficznym. W l. 1920 i 1922 złożył rygoroza na UJ, a w maju 1923 uzyskał stopień doktora praw. Od 1 III do 30 X 1923 P. uczestniczył w kursie doskonalenia wojsk łączności w Zegrzu. W listopadzie t. r. objął stanowisko referenta Wydziału Wojsk Łączności w Departamencie Wojsk Technicznych MS Wojsk, a w listopadzie 1926 został kierownikiem referatu w tymże Wydziale.
P. szczególniej interesował się rozwijającym się ruchem radioamatorskim i zajmował się popularyzacją radiofonii. Wykładał na kursach radiotelegraficznych, publikował wiele artykułów (czasem pod krypt. K. P.) w prasie radiowej, m. in. o roli radia w wojnie (Z naszych bilansów wojskowych, „Przegl. Radio” 1925, dodatek do „Polski Zbrojnej”), o radiofonii za granicą („Radioamator” 1927 nr 2, 3, „Radio” 1927 nr 1) i radiokomunikacji (tamże), wygłaszał pogadanki radiowe. Należał do współautorów wydanego pod red. Kazimierza Krulisza „Poradnika dla radioamatorów” (W. 1927), ogłosił też artykuł pt. Udział wojska w rozwoju radiostacji polskich („Przewodnik po I Ogólnokrajowej Wystawie Radiowej”, W. 1926/7). Był członkiem zarządu (1927) i bibliotekarzem w Stowarzyszeniu Radiotechników Polskich, sekretarzem sekcji wydawniczej komitetu organizacyjnego I Ogólnokrajowej Wystawy Radiowej w Warszawie (1926). Kilkakrotnie uczestniczył w ramach delegacji polskiej na międzynarodowych konferencjach radiotechnicznych (np. w Pradze i Hadze w r. 1929 oraz w Kopenhadze w r. 1931). Od kwietnia 1928 odbywał praktykę w Wojskowym Sądzie Okręgowym nr 1 w Warszawie. W lipcu 1929 objął stanowisko zastępcy delegata Sztabu Głównego przy Min. Poczt i Telegrafów (MPiT). W r. 1930 awansował na majora. Od czerwca 1931 był zastępcą naczelnika Samodzielnego Wydziału Wojskowego w MPiT. W t. r. uczestniczył w rocznym kursie oficerów sztabu przy MPiT. Od września 1933 kierował Referatem Mobilizacyjnym w Szefostwie Łączności MSWojsk., a następnie w Dowództwie Wojsk Łączności. W stan spoczynku P. został przeniesiony z dn. 1 IX 1935. Od października t. r. pracował w Biurze Badań Technicznych Wojsk Łączności jako pracownik kontraktowy. Od 1 V 1936 przeszedł P. do służby dyplomatycznej i jako pracownik kontraktowy Min. Spraw Zagranicznych był attaché prasowym w poselstwie polskim w Kopenhadze i od r. 1938 w ambasadzie polskiej w Berlinie. Po przyjeździe na urlop do Polski latem 1939 został zmobilizowany, a po wybuchu wojny we wrześniu t. r. wziął udział w obronie stolicy. Wzięty do niewoli, przebywał w oficerskim obozie jenieckim w Dössel koło Warburga.
Po wyzwoleniu z obozu w r. 1945 P. powrócił do Warszawy, gdzie przez pewien czas był lektorem języka niemieckiego i angielskiego na Uniw. Warsz. i w Studium Dziennikarskim Uniw. Warsz. Amatorsko zajmował się malarstwem, udzielał pomocy na cele dobroczynne. Zmarł 30 VIII 1977 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Komunalnym (dawnym Wojskowym) na Powązkach (kwatera C7-II-18). Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem za Powstania Śląskie, Odznaką Pułku Radiotelegraficznego w Warszawie.
Małżeństwo P-ego z Bogumiłą z Dunin-Borkowskich (ślub 1938) było bezdzietne.
Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; Rocznik służby zagranicznej RP 1936, W. 1936 s. 44, 244; toż 1938, W. 1938 s. 106, 115; Przewodnik po I Ogólnokrajowej Wystawie Radiowej, W. 1926/7; – Jackowski K., Chlubna karta w rozwoju radiotechniki w Polsce, W. 1926/7 s. 25; Kwiatkowski M. J., „Tu Polskie Radio Warszawa…”, W. 1980; Miszczak S., Historia radiofonii i telewizji w Polsce, W. 1972; – Dziennik Personalny Min. Spraw Wojskowych, 1934; – „Przegl. Elektrotechniczny” 1927 s. 148, 1932 s. 205; „Przegl. Radio” 1925 nr 1, dod. do „Polski Zbrojnej” (artykuł P-ego); „Przegl. Radiotechn.” 1927 s. 48, 66–7; „Tyg. Powsz.” 1977 nr 48 (nekrolog); „Życie Warszawy” 1977 nr 207 (nekrolog); – Arch. cmentarza Komunalnego (dawny Wojskowy) w W.: Księga pochowanych z r. 1977; Arch. UJ: WP II 274, 276, 278, 281, 283, 493; CAW: Akta personalne P-ego; – Informacje żony Bogumiły i siostry Marii Politowskiej.
Jerzy Kubiatowski