Schulz (Szulc) Karol (1867–1952), nauczyciel, właściciel i dyrektor gimnazjum w Warszawie. Ur. 24 X w Poddębicach w pow. łęczyckim, był synem Golfryda (Gotfryda), miejscowego nauczyciela, i Otylii (nazwisko panieńskie nieznane).
Po śmierci ojca S. wyjechał do Łodzi, gdzie ukończył gimnazjum. Następnie jako ochotnik wstąpił do armii rosyjskiej, skąd po krótkim czasie zdezerterował. Przedostał się do Austrii i odbywszy w Wiedniu praktykę u krawca, zarobkował projektowaniem konfekcji. Potem przez kilka lat mieszkał w Szwajcarii i Niemczech. Opanował wówczas dobrze język niemiecki. Ok. r. 1890 powrócił do kraju, zaraz potem został aresztowany przez rosyjskie władze wojskowe i osadzony w areszcie garnizonowym w Łęczycy. Dzięki poświadczeniu znajomego lekarza wojskowego, że jest nieuleczalnie chory, został zwolniony. Zamieszkał w Warszawie, gdzie do r. 1906 był nauczycielem języka niemieckiego w szkole Wojciecha Górskiego. W r. 1899 uruchomił 4-klasowe progimnazjum, mieszczące się w budynku przy ul. św. Barbary 10. W pierwszych latach istnienia szkoły S., dla podreperowania budżetu, prowadził w swym mieszkaniu stancje dla kilku uczniów. Szkoła S-a urządzona była nowocześnie z dużymi i widnymi klasami, z własnymi pomieszczeniami rekreacyjnymi, gabinet pomocy szkolnych liczył ponad 10 tys. przedmiotów. Szkoła miała własnego lekarza i dentystę. Ok. r. 1910 S. uruchomił obok progimnazjum zakład freblowski, przyjmujący dzieci w wieku od 5 lat, a nieco później powstała również szkoła przygotowawcza dla dzieci w wieku szkolnym, nie umiejących czytać i pisać. W latach okupacji niemieckiej 1915–18 – wedle wspomnień wnuka – S. opracował i wydał podręcznik metodyki nauczania języka niemieckiego. W r. 1918 przeniósł szkołę do nowego lokalu przy ul. Żurawiej 2 (róg Brackiej). W tym samym czasie zlikwidował prowadzenie freblówki i szkoły przygotowawczej. Szkoła S-a miała nadane przez Min. WRiOP tzw. niepełne uprawnienia. W r. 1929 połączył swą szkołę na zasadzie spółki z I gimnazjum męskim Związku Zawodowego Nauczycielstwa Polskiego Szkół Średnich (późniejsza szkoła Tow. Szkoły Średniej «Collegium»). Szkoła ta działała do r. 1939 przy ul. Leszno 84, a S. pełnił tu początkowo funkcję inspektora, a następnie był nauczycielem języka niemieckiego. Równocześnie gromadził materiały do słownika czasowników niemieckich (spaliły się one w czasie powstania warszawskiego).
Okres okupacji niemieckiej S. przeżył w Warszawie. W pierwszych dniach powstania w sierpniu 1944 wraz z żoną został poprzez Zieleniak i obóz w Pruszkowie ewakuowany z Warszawy. W l. 1945–9 mieszkał w Łodzi, a następnie powrócił do Warszawy, gdzie zmarł 17 I 1952. Pochowany został na cmentarzu Ewangelieko-Augsburskim w Warszawie. Był odznaczony Krzyżem Polonia Restituta.
S. był dwukrotnie żonaty: po raz pierwszy z Karoliną (1875–1929), aktorką, córką Rufina Morozowicza (zob.); po rozwodzie z nią, po 10 latach, po raz drugi ożenił się z Anną z Sengbuschów. Z pierwszego małżeństwa miał dwoje dzieci: Jadwigę (1892–1964), zamężną Millerową, nauczycielkę, i Mieczysława (1895–1951), artystę malarza, z drugiego – syna Jana, prawnika.
Słown. teatru pol. (dot. żony, Karoliny); Zagórowski, Spis nauczycieli, I–II; – K. L …cz, W jakiej szkole umieścić naszych synów?, „Tyg. Ilustr.” 1911 nr 33 s. 659 (fot.); Konarski S., Warszawskie średnie szkolnictwo ogólnokształcące, w: Warszawa II Rzeczypospolitej 1918–1939, W. 1973 Z. 5 s. 235; Mierowski W., Szkoła wzorowa, „Tyg. Ilustr.” 1910 nr 36 (fot.); Wojciech Górski i jego szkoła, W. 1982; – Miller J., Mój dziadek i jego szkoła, „Stolica” 1973 nr 48; – „Godzina Pol.” 1916 nr 252a s. 4; „Warszawa Oświatowa” 1916 s. 67, 83; – Arch. Kancelarii Cmentarza Ewangelicko-Augsburskiego w W.: Karta zgonu; USC Warszawa-Śródmieście, Parafia Ewangelicko-Augsburska: Akt zgonu nr 195/I.
Stanisław Konarski