Puciata Kazimierz Antoni (1893–1967), inżynier budowniczy dróg i mostów, organizator przemysłu chemicznego. Ur. 29 V w Warszawie, był synem Kazimierza (zob.) i Jadwigi z Massalskich, młodszym bratem Wandalina, inżyniera elektryka (zob.).
P. uczęszczał do gimnazjum Emiliana Konopczyńskiego w Warszawie, gdzie w r. 1911 uzyskał maturę. Następnie do r. 1914 studiował na wydziale mechanicznym politechniki wiedeńskiej. Od maja do października 1914 pracował w biurze studiów inżynierskich w Taszkencie przy wytyczaniu trasy kanału, doprowadzającego wodę z Syrdarii do «Głodnego Stepu» w Kazachstanie. Od listopada 1914 do października 1918 na zlecenie rosyjskiego Min. Komunikacji kierował pracami przy budowie mostów przez rzekę Narew w Pułtusku, Bug w Grannem, Berezynę w Studziance oraz przez Hajnę w Lachowiczach, a także pracami konserwacji i utrzymania dróg z Mińska Lit. do Orszy i Mohylewa na Białorusi. Powrócił do kraju w listopadzie 1918 i odbył służbę wojskową w stopniu porucznika sapera w dywizji wielkopolskiej. Zdemobilizowany w kwietniu 1922 blisko współpracował ze swoim bratem ciotecznym Kazimierzem Prószyńskim (zob.) przy realizacji jego wynalazku – aparatu kinematograficznego «Oko», przy zakładaniu fabryki produkującej sprzęt kinematograficzny przy ul. Zajączkowskiej 5 w Warszawie, a także w staraniach o zdobycie rynku niemieckiego dla przewidywanego eksportu tego aparatu. Równocześnie podjął studia na Politechnice Warszawskiej i uzyskał w r. 1927 dyplom inżyniera budownictwa wodnego. Po likwidacji fabryki w listopadzie 1925 P. został kierownikiem administracyjnym huty szkła Wende w Warszawie, a następnie huty szkła «Ino» w Inowrocławiu. Miał też przedstawicielstwo niemieckiej firmy meblarskiej «Schültte» w Warszawie.
Od stycznia do grudnia 1929 P. kierował działem sprzedaży warszawskiej fabryki chemicznej Władysława Adamczewskiego, a od r. 1930 do lipca 1944 był kierownikiem technicznym i prokurentem fabryki farb i lakierów «J. A. Krausse» w Warszawie. Równocześnie w l. 1932–9 wchodził do zarządu Związku Fabryk Farb i Lakierów w Polsce, a w l. 1937–9 do Rady Nadzorczej Związków Drobnej Wytwórczości. W r. 1933 został przez Izbę Przemysłowo-Handlowa w Warszawie wciągnięty na listę rzeczoznawców w sprawach produkcji chemicznej w zakresie olejów technicznych, farb, lakierów i pokostów oraz żywic i wosków i był nim do r. 1950. W l. 1933–51, z przerwą wojenną, był ławnikiem Wydziału Odwoławczego Sądu Okręgowego w Warszawie. Uczestniczył w I Polskim Kongresie Inżynierów, zorganizowanym we wrześniu 1937 we Lwowie, pod hasłem «przez mobilizację twórczej energii do niezależności gospodarczej Polski». Ze względu na częściowe inwalidztwo P. nie walczył w kampanii wrześniowej 1939. Brak informacji o jego powiązaniu z ruchem oporu w okresie okupacji niemieckiej; niemniej w jego mieszkaniu zorganizowana została zbiórka oddziału przed rozpoczęciem powstania w końcu lipca 1944. W czasie powstania warszawskiego brał udział w służbie ochrony przeciwpożarowej. Po upadku powstania poprzez obóz w Pruszkowie i Kraków dotarł do Zakopanego, gdzie przebywał do wiosny 1945.
Od maja 1945 do grudnia 1950 P. był dyrektorem fabryki farb i lakierów Karpińskiego i Lepperta w Helenówku koło Warszawy, a równocześnie w l. 1947–50 dyrektorem Zrzeszenia Prywatnego Przemysłu Chemicznego przy Warszawskiej Izbie Przemysłowo-Handlowej. Po r. 1950 pozostał członkiem komisji tegoż zrzeszenia, opiniującej recepturę i kalkulację cen wyrobów chemicznych. Był także przez dwa lata członkiem komisji, ustalającej ceny na wyroby chemiczne dla Państwowej Komisji Cen. Od czerwca 1950 do grudnia 1960 pracował na stanowisku naczelnika działu planowania w Centralnym Zarządzie Budownictwa Wodno-Inżynieryjnego, a następnie do lipca 1963 kierownika działu koordynacji i planowania w Instytucie Gospodarki Wodnej. Na emeryturę przeszedł 31 VII 1965. Zmarł 5 III 1967 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 217–4) w grobowcu rodzinnym. Odznaczony był m. in. Złotym Krzyżem Zasługi.
W małżeństwie z Zofią z Załęskich (1893–1967) miał P. dwóch synów: Olgierda (ur. 1930), historyka sztuki, i Jacka (1933–1979), inżyniera technologii drewna, pracującego w handlu zagranicznym.
Pierwszy Polski Kongres Inżynierów, W. 1938 cz. 1 s. 167; Rzeczoznawcy Izby Przemysłowo-Handlowej w Warszawie, W. 1937; – Rocznik polskiego przemysłu i handlu, W. 1938 nr 5842; – „Życie Warszawy” 1967 nr 57 s. 6 (nekrolog); – Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej w W.: Akta personalne P-y, teczka nr 208; – Informacje Olgierda Puciaty i dokumenty w jego posiadaniu.
Stanisław Konarski