Szeligiewicz Kazimierz Józef (1905–1983), malarz, pedagog.
Ur. 1 III w Krościenku nad Dunajcem, był trzecim dzieckiem Wojciecha, urzędnika skarbowego, i Władysławy z Koteckich. Miał siostrę Janinę oraz braci: Alfreda, Mariana i Stanisława.
S. ukończył klasyczne I Gimnazjum im. Jana Długosza w Nowym Sączu; pod kierunkiem nauczyciela rysunku A. Gryglewskiego rozwinął zdolności plastyczne. Po zdaniu matury w r. 1928 uczył się w l. 1928–30 w Państw. Pedagogium w Krakowie, gdzie znaczny wpływ na jego wczesną twórczość malarską wywarł Henryk Policht. Od r. 1930 był S. nauczycielem (egzamin na nauczyciela szkół powszechnych zdał w r. 1934) w szkołach powszechnych nr 1 i 2 w Bielsku (obecnie Bielsko-Biała) oraz opiekunem drużyn zuchowych i harcerskich, a także teatru szkolnego. Równocześnie kształcił się w zakresie gry na skrzypcach i śpiewał w miejscowym chórze mieszanym. Uprawiał narciarstwo (miał uprawnienia instruktora), a także doskonalił umiejętności lotnicze w szkołach szybowcowych w Tęgoborzy i Goleszowie; w r. 1934 otrzymał stopień pilota szybowcowego kategorii C. Był również instruktorem modelarstwa lotniczego oraz organizatorem szkolnych i powiatowych wystaw lotniczych (autorem prekursorskiego modelu rakiety kosmicznej). W l. 1938–9 jako słuchacz Wyższego Kursu Nauczycielskiego przy Państw. Inst. Robót Ręcznych w Warszawie szkolił się w nauczaniu robót ręcznych i rysunku. Podczas okupacji niemieckiej pracował w Bielsku, w prywatnej fabryce szczotek, oraz udzielał lekcji.
Od r. akad. 1944/5 studiował S. na Wydz. Malarstwa ASP w Krakowie, najpierw pod kierunkiem Jerzego Fedkowicza, a następnie Adama Marczyńskiego; został wówczas członkiem ZPAP. Studia przerwał, by w l. 1945–6 ukończyć naukę w Inst. Robót Ręcznych, przeniesionym do Bielska; kształcił się tam pod kierunkiem m.in. Zygmunta Andrzejewskiego (malarstwo, rysunek, perspektywa, historia sztuki), Feliksa Wojnarowicza i Stanisława Szpinetera. Jego prace z tego okresu umieszczono w Muz. Instytutu. Studiując ponownie od r. 1946 w krakowskiej ASP, ukończył studia malarskie w r. 1949 i otrzymał absolutorium (dyplom uzyskał w r. 1955). Osiadł w Warszawie i rozpoczął pracę na Akad. Wychowania Fizycznego, na stanowisku kierownika Pracowni Pomocy Dydaktycznych. Zajmował się projektowaniem i wykonywaniem m.in. ilustracji i okładek do uczelnianych wydawnictw naukowych oraz wielkowymiarowych dekoracji okolicznościowych. Jako uprawniony instruktor szkolił studentów w Katedrze Narciarstwa i Turystyki, prowadził też studenckie obozy wędrowne. Nadal tworzył obrazy olejne i akwarele, przedstawiające głównie architekturę i pejzaż, uprawiał również grafikę i rysunek; swoich prac nie datował.
S. uczestniczył w licznych plenerach malarskich (m.in. w okolicach Ciechanowa, Fromborka, Grybowa i Ustki) oraz w ok. stu wystawach zbiorowych ogólnopolskich, okręgowych i okolicznościowych: m.in. w V, VI, X i XI Okręgu Warszawskiego ZPAP w Zachęcie, Ogólnopolskich Wystawach Plastyki w Radomiu (1955–65), z cyklu „Warszawa w sztuce” (1959, 1962, 1963, 1965), „Sądeczanie we współczesnej plastyce” (1960 w Nowym Sączu), III Ogólnopolskiej Wystawie Marynistycznej, „Malarstwo w XV-leciu PRL” (1961), I Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego (1962 w Szczecinie) oraz „Wieś w malarstwie” (1968 w Warszawie). Na indywidualnych ekspozycjach w Warszawie w l. 1969 i 1973, a w r. 1974 w Płocku, pokazywał m.in. Widok z Przemyśla, W dolinie Popradu, Zagrodę góralską, Krajobraz z Zakopanego, Odbudowę Starówki, Wybrzeże Płockie, Klasztor na Bielanach, Bystrzycę. W l. 1978–81 wystawiał w Warszawie na czterech kolejnych ekspozycjach Grupy Twórczej «Zachęta» obrazy: Peonie, Bolków, Szczyrzyc, Pejzaż mazowiecki, Widok na Przemyśl, Motyw z Lublina, Nad Pilicą i Pejzaż z Ustki. Malował przede wszystkim olejno, stosując szerokie pociągnięcia pędzla. Operował syntetyczną formą, przedstawiając najczęściej polskie krajobrazy utrzymane w stonowanej, bogatej w odcienie kolorystyce; sporadycznie tworzył kompozycje figuralne i portrety. Jego malarstwo krytyka określała niekiedy jako postimpresjonistyczne. S. zmarł 17 V 1983 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
W małżeństwie zawartym w r. 1949 z Barbarą Grzegorzewską (1925–2009), lekarzem medycyny, w powstaniu warszawskim 1944 r. sanitariuszką pułku «Baszta» Zgrupowania Artyleryjskiego «Granat», po wojnie pracownikiem w Katedrze Fizjologii Akad. Wychowania Fizycznego w Warszawie, miał S. córki Zbigniewę i Ewę oraz syna Wojciecha, biologa i fizyka.
W r. 1983 odbyły się wystawy pośmiertne S-a, w maju w TPSP w Warszawie, a jesienią w Muz. Okręgowym w Nowym Sączu. Prace S-a znajdują się w zbiorach Min. Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Akad. Wychowania Fizycznego i Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, Muz. w Ciechanowie, Muz. Okręgowego w Nowym Sączu, a także w posiadaniu prywatnym w Belgii, Kanadzie, Niemczech i USA; czasem pojawiają się w polskim handlu antykwarycznym.
Artyści plastycy okręgu warsz. ZPAP 1945–70; Słownik biograficzny pracowników CIWF i AWF, W. 2000 I; – XX Ogólnopolska Wystawa Plastyki w Radomiu, Radom 1964; XIX Ogólnopolska Wystawa Plastyki w Radomiu, Radom 1963; Katalogi: 75, 76, 77, 78 Wystawy Grupy Twórczej „Zachęta”, W. 1978, 1979, 1980, 1981; Kazimierz Szeligiewicz. Malarstwo, Nowy Sącz 1983; XVIII Ogólnopolska Wystawa Plastyki w Radomiu, Radom 1962; I Festiwal Polskiego Malarstwa Współczesnego, Szczecin 1962; Polskie dzieło plastyczne w XV lecie PRL, W. 1961; Warszawa w sztuce, W. 1962, 1964; Warszawa w sztuce współczesnej, W. 1959; Wystawa malarstwa Kazimierza Szeligiewicza, W. 1983; – Akademia Wychowania Fizycznego 1929–1959. Księga Pamiątkowa, W. 1960 s. 260, 262; Choińska E., Z dziejów oświaty w Polsce. Państwowy Instytut Robót Ręcznych 1923–1950, W. 1998; – Nekrologi z r. 1983: „Dzien. Pol.” nr 106, „Stolica” nr 34, „Życie Warszawy” nr 118, 123; – Arch. ASP w Kr.: Karty wpisowe, Album Wydz. Malarstwa, świadectwa S-a.
Zofia Lewicka-Depta