Karski Kazimierz h. Jastrzębiec (ok. 1743–1800), podczaszy sandomierski, poseł na Sejm Czteroletni. Ur. ok. r. 1743 w rodzinnym majątku Boksice w woj. sandomierskim. Syn Szymona, starosty ulanieckiego, i Anny z Junosza Piaskowskich. W r. 1774 otrzymał od ojca Boksice. Działalność K-ego przyczyniła się do poważnego wzbogacenia rodziny, co osiągnięte zostało drogą korzystnych dzierżaw, zakupów i sprzedaży dóbr ziemskich oraz udzielania pożyczek gotówkowych pod zastaw majętności. Dn. 15 X 1773 r. K. uzyskał od Stanisława Augusta tytuł szambelana królewskiego, w r. 1780 został miecznikiem, w 1783 wojskim starszym, w 1784 łowczym, a w 1786 cześnikiem sandomierskim; 18 IV 1787 r. król zatwierdził przejście K-ego na urząd podczaszego sandomierskiego.
Jako poseł sandomierski na sejm 1786 r. zabierał K. głos w sprawie uregulowania sposobu i porządku sejmikowania, przedstawiając jednocześnie odpowiedni projekt na piśmie. Dn. 3 V 1789 r. powołany został przez sejm do grona komisarzy z woj. sandomierskiego «komisji sposobu wynalezienia ofiary z dóbr ziemskich i duchownych w Koronie i w Wielkim Księstwie Litewskim». W wyborach, które podwoiły komplet Sejmu Wielkiego u schyłku 1790 r. K. został posłem z woj. sandomierskiego. Znane są oddzielne druki mowy K-ego na sejmikach opatowskich 16 XI 1790 r. oraz sześciu przemówień sejmowych w dn. 16 X 1790 r., 10 i 18 V 1791 r., oraz 7, 17, 25 XI 1791 r. W wypowiedziach majowych odnosił się krytycznie do wielu zasad i postanowień Konstytucji 3-ego maja, w czasie uchwalania której był «najszczęśliwszym dla siebie zdarzeniem» nieobecny. Niemniej zapowiadał poparcie «dla rewolucji z chwilą, gdy stała się ona prawem», apelując jednocześnie o ograniczenie nadmiernych prerogatyw władzy królewskiej, które mogą za następców Stanisława Augusta poddać stan szlachecki niewoli despotyzmu monarszego, jak stało się – zdaniem mówcy – w Szwecji i Austrii.
W ostatnich latach życia K. oddawał się znów tylko sprawom majątkowym – m. in. dochodzeniu pretensji finansowych wobec Prota Potockiego. W tymże okresie nabył miasto Ożarów i część wsi Wyszmontów oraz dobra Hryszowce na Podolu. Zmarł 27 IX 1800 r. w należących doń Jakubowicach w woj. sandomierskim (pochowany w kościele w Mominie w tzw. Kaplicy Karskich), dzieląc między spadkobierców majętności, wycenione – po odtrąceniu wszelkich obciążeń – na 1 200 000 złp. W początkach 1775 r. K. ożenił się z Salomeą Szczepanowską, właścicielką m. in. winnic i dóbr Petey komitatu Turzańskiego (k. Tokaya) na Węgrzech. Z tego małżeństwa miał synów: Michała, Rajmunda, Stanisława, Lamberta, oraz trzy córki.
Portret olejny z epoki w posiadaniu Szymona Karskiego (Warszawa); – Estreicher, XIX 156 oraz dopełnienia i sprostowania XXV s. XVII; Boniecki; Uruski; – Dyaryusz seymu… 1790 r.; Vol. leg., IX 78; – Zbiór dokumentów oryginalnych i odpisów w posiadaniu Szymona Karskiego.
Ryszard W. Wołoszyński