Mołodziński Kazimierz (zm. 1795), malarz, mieszczanin krakowski. Ur. w Krakowie. W młodych latach przebywał na dworze biskupów krakowskich, których staraniem miał się kształcić w malarstwie. Dn. 31 V 1761 przyjęty został do krakowskiego cechu malarzy jako «magister do robót malowanych». W r. 1767 wykonał i ofiarował duży obraz Chrystus Ukrzyżowany z duszami cierpiącymi w czyśćcu do wielkiego ołtarza w kościele Karmelitów na Piasku w Krakowie oraz cykl czterech malowideł, przedstawiających cuda zdziałane przez Matkę Boską, dla kaplicy Bractwa Szkaplerza Świętego przy tymże kościele. Z r. 1769 zachowało się sześć obrazów pędzla M-ego dla kościoła parafialnego w Kijach (pow. Pińczów), gdzie przedstawił świętych polskich – Kazimierza, Jacka, Stanisława Kostkę, Jana Kantego (sygnowany) oraz Męczeństwo świętego Wojciecha i Wskrzeszenie rycerza Piotra (niektóre z nich wzorowane były na obrazach Tadeusza Kuntzego z katedry na Wawelu). Dn. 15 IV 1776 M. obrany został podstarszym krakowskiego cechu malarzy. W r. 1781 namalował Świętego Antoniego do bocznego ołtarza w kaplicy Brackiej przy kościele Karmelitów na Piasku w Krakowie. O pozycji, jaką wyrobił sobie M. w cechu, świadczy wymienienie malarza na poczesnym miejscu w ustawie nadanej przez radę miejską cechowi malarskiemu 22 X 1783. Dn. 18 IV 1784 ponownie wybrany został podstarszym cechu, a 18 X 1785 prymasem, z której to godności zrezygnował na rzecz Karola Wochowskiego (Wachowskiego) na skutek złego stanu zdrowia. Malował jednak dalej, czego dowodem sygnowany obraz z r. 1786 przedstawiający trzech męczenników zakonu Fratres de Poenitentia Beatorum Martyrum (zwanych w Polsce Markami) w kościele Św. Marka w Krakowie. W r. 1791 odnowił ołtarze boczne mieszczące dziś obrazy ofiarowania Marii i Świętego Jana Ewangelisty w kościele Św. Jana w Krakowie. Już pod koniec życia, w r. 1793 namalował obraz, którego tematem była Święta Anna pieszcząca Dziecko Najświętszej Panny (w w. XIX obraz ten znajdował się w zbiorach Tomasza Zielińskiego w Kielcach). Był M. także autorem sześciu obrazów w ołtarzach przy filarach kościoła Dominikanów w Krakowie, zniszczonych pożarem w r. 1850.
W świetle zachowanych dzieł M. zarysowuje się jako malarz obrazów religijnych kontynuujących tradycje późnego baroku. Nie stronił od dużych płócien; jego malowidła, nie wyróżniające się walorami kompozycji, cechuje poprawne, miękkie modelowanie postaci ludzkiej przy zastosowaniu ograniczonej gamy barwnej. M. miał uczniów, m. in. u niego kształcił się znany malarz krakowski Michał Stachowicz. M. zmarł 28 I 1795 w Krakowie, pochowany został w kościele Mariackim.
Rastawiecki, Słownik malarzów, II 55, 202, 276–7; Thieme–Becker, Lexikon d. Künstler; Wurzbach, Biogr. Lexikon; Katalog zabytków sztuki w Pol., III s. 31 fig. 152, 153, IV cz. II 1 s. 146; – Gąsiorowski W., Cechy krakowskie, Kr. 1860 s. 9–10, 66; Jakimowicz I., Tomasz Zieliński, kolekcjoner i mecenas, Wr. 1973; Mączyński J., Pamiątka z Krakowa, Kr. 1845 II 266, 267; Walicki M., Tomkiewicz W., Malarstwo polskie manieryzm – barok (Katalog, oprac. A. Ryszkiewicz), W. 1971; Włodarczyk W., Kościół Karmelitów na Piasku, „Roczn. Krak.” T. 36: 1963 z. 2–3; – Kalendarz domowy A. Gałęzowskiego na r. 1832, W. s. 26.
Jan Samek