Moszyński Kazimierz (1881–1966), wojewoda tarnopolski. Ur. 3 III w Narodyczu w pow. owruckim, w rodzinie ziemiańskiej, był synem Gustawa i Aliny z Kuczewskich. Ukończył prawo na uniwersytecie w Kijowie i tam odbył aplikację adwokacką. Od r. 1907 do 1919 był burmistrzem Owrucza. Dn. 1 V 1921 został naczelnikiem Wydziału Pracy i Opieki Społecznej w Wołyńskim Urzędzie Wojewódzkim w Łucku. Dn. 5 VI 1925 otrzymał nominację na stanowisko starosty w Równem w VI stopniu służbowym. Został także wybrany przewodniczącym Powiatowego Związku Komunalnego. W czasie swego trzyletniego urzędowania przyczynił się m. in. do powstania Powiatowej Kasy Oszczędności i do budowy szkoły rzemieślniczej w Równem. W dn. 22 XI 1928 został mianowany wojewodą tarnopolskim na miejsce Mikołaja Kwaśniewskiego. Objął urzędowanie 15 XII t.r. Jako wojewoda zajmował się przede wszystkim sprawami zacofanego w tym regionie kraju rolnictwa i programem przebudowy jego struktury, a dalej poprawą stanu sanitarnego województwa, rozbudową i modernizacją komunikacji, ochroną lasów, rozwojem hodowli zwierząt i ochroną ich przed epidemiami, unowocześnieniem gospodarki wodnej, handlu i rzemiosła. Osobiście kierował obroną przeciwpowodziową nad Dniestrem w końcu marca 1929.
W dn. 9 I 1929 uczestniczył M. w specjalnej naradzie wojewodów Małopolski Wschodniej w sprawie polityki władz wobec ludności ukraińskiej (w woj. tarnopolskim stanowiła ona ok. 50% ogółu mieszkańców). Na początku t.r. młodzież ukraińska próbowała bojkotować polskie święta państwowe, dochodziło też do sporadycznych ataków na siedziby lokalnych organizacji polskich lub współpracujących z władzami polskimi. Kiedy jesienią 1930 sytuacja zaostrzyła się, M. wydał starostom polecenie roztoczenia szczególnego nadzoru nad zbiorami i zabezpieczenia ich przed podpaleniami. W r. 1931 rozwiązał kilka stowarzyszeń ukraińskich, a w r. 1932 27 lokalnych organizacji «Łuhu», «Sokiła» i «Proświty». W dn. 10 X 1933 Rada Ministrów uchwaliła wniosek ministra spraw wewnętrznych Bronisława Pierackiego o przeniesienie M-ego w stan nieczynny i poruczenie obowiązków wojewody tarnopolskiego płk. Arturowi T. Maruszewskiemu. Dymisja M-ego była związana ze sprawą właściciela ziemskiego w Tarnopolskiem Rudrofa, który zalegał z podatkami w wysokości kilku milionów złotych i M. doprowadził do wszczęcia przeciwko niemu postępowania sądowego; w sprawę tę miał być zamieszany Michał Mościcki, syn prezydenta RP.
Ponownie był M. w służbie czynnej w Min. Spraw Wewnętrznych w okresie od 1 IV 1934 do 1 IX 1936. Wchodził też, wraz z Bronisławem Czurukiem, do Rady Fundacji im. hr. Jakuba Potockiego i 1 XII 1926 podpisał wspólnie z nim protokół o przekazaniu majątku Potockiego na rzecz Fundacji, przeznaczonej na finansowanie badań nad walką z rakiem i gruźlicą. W czasie drugiej wojny światowej M., poszukiwany przez gestapo, ukrywał się. Jednocześnie uczestniczył w działalności konspiracyjnej Armii Krajowej. Po wyzwoleniu pracował w Państwowym Urzędzie Emerytalnym do r. 1950. Zmarł 9 XI 1966 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.
M. był dwukrotnie żonaty. Z pierwszego małżeństwa z Zofią (nie znaną z nazwiska) miał synów: Gustawa (1907–1971), inżyniera mechanika, i Wacława (1908–1939), porucznika 9 p. Ułanów Małopolskich, poległego w walkach o Warszawę. Z drugiego małżeństwa zawartego w r. 1934 z Danutą Popow pozostawił córkę Barbarę (ur. 1937), zamieszkałą w Kanadzie, i syna Jana (ur. 1938).
Fot. w Materiałach Red. PSB; – Fundacja imienia Jakuba Potockiego w świetle faktów i dokumentów 1934–1937, W. 1938 s. 16 i n.; Województwo tarnopolskie, Lw. 1931 s. 301, 421; – Dzien. Urzęd. Min. Spraw Wewn., 1925 nr 3 poz. 418; Dzien. Urzęd. Woj. Wołyńskiego, 1925 nr 7; Monitor Pol., 1927 nr 258, 1928 nr 278; Moszyńscy E. i R. J., Szkice i wspomnienia z ziemi owruckiej na Wołyniu, Pamiętnik Kijowski, Londyn 1963 II; Rómmel J., Za honor i ojczyznę, W. 1958 s. 412; – „Czas” 1928 nr 280; „Echo Rówieńskie” 1928 nr 216, 247, 248; „Głos Pol.” (Tarnopol) 1928 nr 50, 52–3, 1929 nr 1–6, 9, 12–13, 15–17, 19, 22, 24–5; „Kur. Warsz.” 1928 nr 333; „Nowy Wiek” (Lw.) 1928 nr 8236; „Przegl. Wołyński” 1928 nr 45, 50, 52; „Tarnopolski Dzien. Wojewódzki” 1929 nr 1, 4–17, 19–27, 1930 nr 1–17, 19–20, 1931 nr 1–2, 4–5, 7–10, 12–15, 1932 nr 1–12, 1933 nr 1–3, 5–8, 10–11; „Życie Warszawy” 1966 nr 271 (nekrolog); – AAN: Min. Spraw Wewn. sygn. 66 k. 15–50, 52–53, sygn. 84 k. 5, 19, 51, 57, 82, 85, 170, 209, 211, 221, 224, 246, 255, 259, 262, 284, 287, 291, 294, Prezydium Rady Ministrów, Protokoły posiedzeń t. 45 k. 451, t. 67 k. 334, Cz. X sygn. 1 poz. 2307; – Informacje Danuty i Jana Moszyńskich z Warszawy.
Andrzej Piber