Owoc Kazimierz (1914–1961), oficer WP, ekonomista, prorektor Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. Ur. 15 II w Brzozowie, był synem Franciszka, robotnika, i Anieli z Kielarów. Po śmierci ojca O-a i rodzeństwo wychowywała matka, właścicielka małego gospodarstwa rolnego. W r. 1933 ukończył O. gimnazjum humanistyczne w Brzozowie. Przez rok pracował dorywczo. W l. 1934–5 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Piechoty w Przemyślu; w r. 1938 został mianowany podporucznikiem rezerwy. Studia na Wydziale Prawa Uniw. Lwow. rozpoczął w r. 1935. Równolegle uczęszczał na Studium Ekonomiczne tegoż Uniwersytetu. W czasie studiów był członkiem Polskiej Akademickiej Młodzieży Ludowej i Niezależnej Bratniej Pomocy Uniw. Lwow. oraz działał w studenckim kole naukowym ekonomii. W r. 1939 uzyskał tytuł magistra praw i nauk ekonomicznych i następnie rozpoczął pracę w Urzędzie Skarbowym w Podhajcach. W sierpniu 1939 został zmobilizowany do wojska. Po wybuchu wojny walczył, jako dowódca plutonu piechoty, w rejonie Myślenic i Rabki. Dostał się do niewoli niemieckiej i przebywał w obozach jenieckich: w Stargardzie, Arsnwalde, Silberbergu, Bremervörde, Lubece i Woldenbergu. Uczestniczył w organizacjach obozowych: Sekcji Kultury Wsi i Kole Spółdzielczym. W Woldenbergu był członkiem Koła Ekonomistów oraz należał do tzw. trójek organizowanych przez Polską Partię Robotniczą (PPR). Po wyzwoleniu O. pracował w okresie od kwietnia do maja 1945 w Najwyższym Sądzie Wojskowym. Od 5 V do końca sierpnia 1945, w stopniu kapitana, był oficerem do zleceń Polskiej Misji Wojskowej we Francji. Od 1 IX 1945 do 30 IX 1947 pracował w Centralnej Szkole Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Łodzi jako wykładowca i szef wyszkolenia. Równocześnie był asystentem na Uniw. Łódz. w katedrze ekonomii politycznej. Od 1 X 1947 do 10 II 1950 pełnił funkcję kierownika cyklu w Wyższej Szkole Oficerów Politycznych w Rembertowie. W r. 1949 odbywał studia uzupełniające w zakresie marksizmu-leninizmu i ekonomii politycznej w Moskwie. W lutym 1950 został przeniesiony na własną prośbę do rezerwy w stopniu podpułkownika. Od r. 1945 był członkiem PPR, później Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).
Od 1 IX 1949 O. pracował w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (SGPiS) w Warszawie jako zastępca profesora, początkowo w katedrze historii ruchu robotniczego (1950–1), a następnie w katedrze podstaw marksizmu-leninizmu (1951–6), której był organizatorem. Wykładał podstawy ustroju Polski współczesnej i historię Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego oraz podstawy marksizmu-leninizmu. W l. 1950–2 jako dziekan kierował Wydziałem Przemysłu, a w l. 1952–4 piastował stanowisko prorektora SGPiS do spraw Studium Zaocznego. Jednocześnie (1953–6) wykładał historię ruchu robotniczego na Uniw. Warsz. W SGPiS był członkiem Komitetu Uczelnianego PZPR w l. 1952– 4. Od r. 1956 pracował w Zakładzie Zagadnień Społecznych, który wszedł do reaktywowanego w r. 1957 Instytutu Gospodarstwa Społecznego (IGS). O. należał do głównych organizatorów powojennego IGS, był od r. 1957 członkiem jego Komitetu Naukowego i sekretarzem naukowym, od r. 1959 redagował „Biuletyn Instytutu Gospodarstwa Społecznego”. Jako adiunkt, od r. 1958 pracował w Katedrze Polityki Społecznej SGPiS. W r. 1960 uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych za pracę Wpływ automatyzacji na sytuację klasy robotniczej USA. Opracował liczne skrypty poświęcone zagadnieniom ustrojowym, historii ruchu robotniczego i podstawom marksizmu-leninizmu. Opublikował m. in. Podstawy ustroju Polski współczesnej (W. 1949–50 cz. 1–4), Klasa robotnicza w rewolucji 1848 (W. 1952). Od r. 1957 badał wpływ postępu technicznego, a zwłaszcza automatyzacji, na zjawiska zachodzące wśród klasy robotniczej. Napisał m. in.: Automatyzacja i jej skutki społeczne w kapitalizmie. Wpływ postępu technicznego na sytuację klasy robotniczej w Stanach Zjednoczonych (W. 1964), Społeczne aspekty automatyzacji. Czy druga rewolucja przemysłowa („Kult. i Społ.” 1959 nr 2 s. 35). Zmarł 4 III 1961 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Odznaczony był m. in.: Medalem Zwycięstwa i Wolności, Odznaką Grunwaldzką, Złotym Krzyżem Zasługi.
Ożeniony w r. 1936 z Eugenią z Węgrzynowskich, miał O. trzech synów: Bogusława (1936–1947), Romana (ur. 1939), Jacka (ur. 1949).
Bibliografia publikacji pracowników naukowych Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w okresie XX-lecia PRL, W. 1965 cz. 2., s. 112; Bałtruszajtys G., Samodzielni pracownicy naukowi Uniwersytetu Warszawskiego w latach 1945–1961, W. 1962; „Biul. Inst. Gospodarstwa Społ.” 1961 nr 2/3 s. 3–8 (fot.); „Stolica” 1961 nr 16; „Życie Warsz.” 1961 nr 57; – Arch. SGPiS w W.: Akta personalne O-a; – Informacje prof. M. Olędzkiego z 26 VI 1977.
Janusz Kaliński