Pyzik Kazimierz, pseud. Józef (ur. 1892), działacz komunistyczny. Ur. 3 III w Hurniach w pow. stryjskim, był synem Jakuba i Wiktorii z Zaborskich.
P. ukończył szkołę realną w Jarosławiu. Tu następnie pracował jako technik kolejowy i jednocześnie działał w Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska (PPSD). Uczestniczył w różnych wystąpieniach politycznych bądź je współorganizował (zgromadzenie przeciw traktatowi brzeskiemu w lutym 1918 w Jarosławiu, wiec pracowników państwowych w lutym t. r. we Lwowie, obchody 1 maja t. r. w Jarosławiu). W połowie 1918 r. założył w Jarosławiu, wraz ze Stanisławem Łańcuckim i F. Więcławskim (ówcześnie również działaczami PPSD), koło Polskiej Organizacji Wojskowej (POW). W połowie sierpnia t. r. wziął udział w zjeździe centralnych organizacji kolejarzy w Wiedniu. Po «wsypie» POW w Jarosławiu w sierpniu 1918 zatrzymał się przejściowo w Krakowie, lecz po powrocie do Jarosławia został aresztowany i osadzony na krótko w więzieniu wojskowym w Przemyślu. Dn. 10 XI 1918 wraz z S. Łańcuckim zwołali wiec w Jarosławiu (uprzednio P. przywiózł instrukcję od Jędrzeja Moraczewskiego). Dn. 15 III 1920 sąd wojskowy w Przemyślu sądził P-a za agitację komunistyczną w miejscowym garnizonie wojskowym (wyrok nieznany).
W maju 1922, śladem posła Łańcuckiego, P. opuścił Polską Partię Socjalistyczną i wstąpił do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski. Na IV Zjeździe Związku Zawodowego Pracowników Kolejowych 30 VII – 4 VIII 1921 w Warszawie prowadził agitację komunistyczną. W grudniu 1922 lub w styczniu 1923 sąd w Poznaniu skazał go na dwa lata twierdzy (aresztowany musiał być wcześniej, gdyż od 29 X 1922 uczestniczył w głodówce protestacyjnej więźniów Wronek). Był (pod pseud. Józef) jednym z dwu delegatów na V konferencji Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy (KPZU) w Charkowie w kwietniu 1924; wybrany tam został w skład KC jako delegat organizacji borysławsko-drohobyckiej. Wkrótce za kolportaż odezw protestujących przeciw straceniu w Łodzi 17 IV 1924 młodego komunisty Samuela Engla został P. aresztowany we Lwowie. Sąd Okręgowy we Lwowie skazał go 2 X t. r. na dziesięć lat ciężkiego więzienia, które odsiadywał we Wronkach. Dn. 11 II 1925 Sąd Najwyższy wyrok zatwierdził; przeciw tej decyzji 83 więźniów politycznych Wronek wystosowało protest zbiorowy.
Brak informacji o dalszych losach jak i o stosunkach rodzinnych P-a.
Iwański G., Powstanie i działalność Związku Proletariatu Miast i Wsi 1922–1925, W. 1974 s. 235, 244; Radziejowski J., Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy 1919–1929, Kr. 1976; Ruch robotniczy na Ziemi Rzeszowskiej 1918–1975, W. 1980; Willner J., Dzieje ruchu rewolucyjnego ziemi przemyskiej, Rzeszów 1961 s. 15, 18, 19, 50, 127; – Łańcucki S., Wspomnienia, W. 1957 s. 186, 193–5, 213, 222–3, 230; – „Nowy Przegl.” 1922 (reedycja, W. 1958); „Walka Robotn.” 1923 nr 1; „Więzień Polit.” 1925 nr 3–4, 7–8 (fot. na s. 9); – Informacje Redakcji Słownika Biograficznego Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego.
Andrzej Pilch